Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Όνειρα συννεφένια

Είναι τόσο κακό άραγε να κυνηγάς τα όνειρά σου;;;
Και τι σημασία έχει αν είναι όνειρα φτιαγμένα από σύννεφα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη κι οι άλλοι σου λένε να κατέβεις από το συννεφάκι που έχεις πλέξει;;;
Τα όνειρα μου είναι συννεφένια...
Μην βάζετε όριο και στα όνειρά μου...
τουλάχιστον αυτά είναι δικά μου... και δεν θ'αφήσω κανέναν να μου τα κλέψει...
Αφήστε με να πετάξω ψηλά, εκεί που υπάρχει ο δικός μου πύργος...
αφήστε με να πετάξω ψηλά...
Τι σημασία έχει αν τα φτερά μου είναι μικρά;;;
Κι αν γκρεμοτσακιστώ μόνο ο δικός μου πύργος θα καταρρεύσει...

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Ο ελέφαντας

O ελέφαντας είναι ένα ζώο τεράστιο, άγριο αλλά συμπαθητικό. Τουλάχιστον εγώ το βρίσκω συμπαθητικό, τόσο από τις φωτογραφίες όσο κι από κοντά στους διάφορους ζωολογικούς κήπους που έχω επισκεφθεί.
Μεγαλειώδης, εντυπωσιακός, αγελαίος, με αγάπη στα μικρά του, δυνατός…
Ένα ζώο που δεν μπορεί να τον συναντήσει κανείς στους δρόμους της μεγαλούπολης όπου ζω…
Εγώ όμως τον έχω κατοικίδιο… ιδίως κάθε πρωί, γίνεται ένα χαδιάρικο μικρό κατοικίδιο που θέλει χάδια κι αγκαλιές κι έρχεται και χώνεται κάτω από τις κουβέρτες, αράζει πάνω στο έρμο το στήθος μου και δεν λέει να κουνηθεί… εκείνος έχει βολευτεί… δεν πρόκειται να φύγει αν δεν πάρει αυτό που θέλει… κι όσο κι αν τον σκουντάω είναι τόσο βαρύς… που να φτάσουν τα εβδομήντα μου κιλά για να κάνουν πέρα τους δικούς του τέσσερις τόνους…
Ναι… κάθε πρωί τούτος ο ‘ελέφαντας’ που δεν λέει να φύγει από πάνω μου, μου δημιουργεί κάποια προβληματάκια… όμως το καλό το παλικάρι (άντε καλά, το καλό κορίτσι) ξέρει κι άλλο μονοπάτι… κι αντί να προσπαθώ να τον σπρώξω πλέον, χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να τον ξεγελάσω…
Άλλες φορές πιάνεται κορόιδο και φεύγει, άλλες πεισμώνει ακόμα περισσότερο και μου δυσκολεύει την αναπνοή…

Μ’ενοχλεί ο ελέφαντας μου, μ’ενοχλεί πολύ… ενίοτε με φοβίζει κιόλας γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο ελέφαντας γίνεται πολύ επιθετικός, όμως τον αγαπώ κιόλας… γιατί είναι ο δικός μου ελέφαντας… το δικό μου κατοικίδιο… και σκαρφαλώνει πάνω μου μόνο όταν η μικρή Σοφία θέλει να τραβήξει λίγο παραπάνω την προσοχή…

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩ!!!

Είναι άραγε το υποσυνείδητο πιο δυνατό;;; Είναι άραγε πάντα αυτό που μας κάνει κουμάντο όσο κι αν προσπαθούμε να υπερισχύσουμε με το συνειδητό;;;
Πράγματι ο κρυφός κακός εαυτός μας είναι αυτός που υπερέχει;;;
Αν θεωρήσουμε πως ο άνθρωπος είναι σώμα, ψυχή και νους, πώς γίνεται τα δύο τελευταία να υπερισχύσουν του σώματος;;;
Ο πνευματικός δρόμος, ο δρόμος της ταπείνωσης και των ευγενικών συναισθημάτων είναι μόνο αυτός που ίσως καταφέρει να σε πάρει μακριά από τον ύπουλο δρόμο της ύλης, του πόνου (σωματικού και ψυχικού) και των άσχημων συναισθημάτων…
Ο θυμός που κράτησα όλο το Σαββατοκύριακο μέσα μου, τα ‘όχι’ που για μια ακόμη φορά δεν τόλμησα να ξεστομίσω, η καταπίεση των πραγματικών μου ‘θέλω’ σε κάποια ανυπόστατα ‘πρέπει’ έφεραν το σημερινό αποτέλεσμα…
Υπερβολικός έντονος πόνος στο κέντρο του στήθους (ειλικρινά δεν έχω ξαναβιώσει τέτοιον απίστευτο πόνο) και αντίστοιχη δυσφορία…
Αν λοιπόν δεν ξεβράσεις το θυμό σου, την ώρα που πρέπει και σε εκείνους που πρέπει, εκείνος δεν εξαφανίζεται ως δια μαγείας… έχει απόλυτη ανάγκη να βγει έξω… και τότε χτυπάει με έντονους πόνους στο στήθος και τιμωρεί εσένα γιατί δεν τον έβγαλες όταν έπρεπε…
Πονάω υπερβολικά σήμερα… πάρα μα πάρα πολύ… δεν θυμάμαι ποτέ να είχα τόσο έντονο πόνο στο κέντρο του στήθους…
Συγχωρέστε με που σήμερα το κείμενό μου δεν είναι μες στην τρελή χαρά αλλά ο πόνος υπερισχύει… εάν μέσα στη διάρκεια της ημέρας ο πόνος μετριαστεί, θα γράψω κάτι πιο χαρούμενο… γιατί έστω και μ’αυτό τον πόνο, εγώ κατάφερα και νίκησα…
Μα γιατί χρησιμοποίησα πάλι αυτό το ρημαδιασμένο ‘εγώ’;;; Βαρέθηκα τις νίκες… Ας απολαύσω και τις ήττες μου…
Ας ηρεμήσω κι ας ‘απολαύσω’ τον πόνο μου… ας τον ακούσω… δεν είναι εχθρός μου… είναι φίλος μου… σύμμαχος μου…
Κάτι θέλει να μου πει… μια συμβουλή που ίσως σταθεί σωτηρία… μια συμβουλή που θα έπρεπε να είχα ακολουθήσει πολύ καιρό πριν… Ας αφεθώ λοιπόν στον υπερβολικό τούτο πόνο κι ας προσπαθήσω να τον αποκωδικοποιήσω… να τον ακούσω, να τον καταλάβω και στη συνέχεια να τον χαϊδέψω, μήπως ηρεμήσει και φύγει για λίγο…
Ω! Θε Μου! τι υπερβολικός πόνος ο σημερινός!!!
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον την δούλην Σου!
Υ.Γ. Πριν αναρτήσω το δακρύβρεχτο αυτό κείμενο, έκανα μια βόλτα στη μπλογκογειτονιά… διάβασα και καλημέρισα φίλους… κι ήδη αισθάνομαι καλύτερα…

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ!!!

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Μακριά!!!

Μια συμβουλή θα σας δώσω…
Μακριά!
Μακριά από τους ανθρώπους που ζηλεύουν τη χαρά σας, που επιβουλεύονται την ευτυχία σας, που σας κοιτάνε με μισό μάτι…
Μακριά!!!
Τι σημασία έχει αν είναι φίλοι, συγγενείς, γονείς ή σύζυγοι…

Μακριά απ’όσους δεν μπορούν να αισθανθούν πως η δική τους ευτυχία δεν εξαρτάται από την ευτυχία τη δική σας!!!
Υ.Γ. Το ξέρω ότι είναι τελείως σουρεάλ η φωτό με το ρόδι αλλά εμένα μου άρεσε και την ποστάρω!!!

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Αλλαγή πορείας!!!

Θεωρούμαι από τους τυχερούς ανθρώπους στο θέμα «δουλειά»…
με την έννοια πως δεν βρίσκεται μακριά από το σπίτι μου (πηγαίνω με τα πόδια) και πως έχω ακόμα δουλειά (το πότε και πως πληρώνομαι βέβαια είναι μια άλλη ιστορία!!!)
Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, αυτή η μικρή διαδρομή είναι ένα μεγάλο βασανιστήριο για μένα… Το χειρότερο είναι μέχρι ν’ανοίξω την πόρτα και να βγω έξω από την ασφάλεια του σπιτιού μου… με το που θα βγω έξω, κατεβάζω το κεφάλι κάτω, ανοίγω βήμα ταχύ και τρέχοντας σχεδόν φτάνω στη δουλειά…
Ακολουθώ μ’ευλάβεια την ίδια διαδρομή, δεν βλέπω γύρω μου τίποτα και κανέναν, το μόνο που με νοιάζει είναι να φτάσω μια ώρα αρχύτερα στη δουλειά…
Όμως είπαμε ότι αλλάζουμε… Σε όλα!!! Ξεκινάμε από τα μικρά για να φτάσουμε στα μεγάλα!!!
Κι έτσι σήμερα πήρα την απόφαση να κάνω αλλαγή πορείας!!!
Άλλαξα δρόμο… άλλαξα διαδρομή… άλλαξα θεώρηση… Προσπάθησα τα βήματά μου να μην είναι τόσο γρήγορα κι αντί να στρέφω τις σκέψεις μου προς τα εμένα και το τι βιώνει το σώμα μου, να στρέψω τις σκέψεις μου προς τα έξω… να παρακολουθήσω τους άλλους, να παρατηρήσω εικόνες που έχω τόσον καιρό να δω…
Και πράγματι… Δυο μικρά θαύματα συνέβησαν κιόλας!!!
Είδα μια φίλη που είχα τόσον καιρό να την δω και πήγαινε την ανιψιά της σχολείο… πέρασα από έναν παραδοσιακό φούρνο και μπήκα μέσα και πήρα δύο από τα αγαπημένα μου φρεσκοψημένα κουλούρια που τα μασουλάω αυτή την στιγμή με απίστευτη ευχαρίστηση… περπάτησα στητή με το στήθος έξω κι όχι καμπουριασμένη…

Ναι μικρά θαύματα γίνονται καθημερινά… αρκεί να τ’αναζητήσουμε… αρκεί να έχουμε τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά… αρκεί να τολμήσουμε να κάνουμε ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ!!!

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Για γυναίκες... μόνο!!!

Καλημερούδια!!!
Εδώ και τρία χρόνια, είχα ένα μπλογκ μέσα στην γκρίνια και στη μίρλα… κι όπως ήταν φυσικό… είχα αποκτήσει μόνο έναν φίλο…
Ποιος θα ήθελε να επισκέπτεται ένα σπίτι μίζερο, γκρίζο και γκρινιάρικο;;;
Ώσπου κατάλαβα ότι αν ήθελα να αλλάξω ζωή, η μόνη που μπορούσα να το κάνω ήμουν εγώ κι όχι να περιμένω βοήθεια απ’έξω…
Μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια της αλλαγής, ήταν το νέο μου μπλογκ…
Κι ως δια μαγείας… μέσα σε δυο μόνο εβδομάδες έχω ήδη επτά «μπλογκικές» φίλες που επισκέπτομαι τα «σπίτια» τους κι εκείνες το δικό μου…
Και τσουπ!!! Ήρθε και το πρώτο παιχνίδι… που τόσο ζήλευα σε άλλα μπλογκ και ποτέ δεν έλεγα να καταλάβω πως δεν ήθελε κανείς να παίξει μαζί μου γιατί ήμουν γκρινιάρα και ζαβολιάρα…
Φαντάζεστε την χαρά μου λοιπόν!!! Όταν αλλάζεις μέσα σου, τότε και γύρω σου όλα αλλάζουν!!!
Στο παιχνίδι με κάλεσε η «marie meraki» και είναι μόνο για κορίτσια…
Οι κανόνες του είναι:
- Γράφουμε τα 10 πράγματα που αν κάποιος άντρας έκανε δεν θα τον βάζαμε ποτέ στη ζωή μας
- Καλούμε 10 φίλες να ομολογήσουν το δικό του “Top 10 down” (επειδή όμως δεν έχω δέκα φίλες ακόμα, το στέλνω σε όσες έχω… δική μου σημείωση αυτή)
- Μεταφέρουμε το παιχνίδι με την εικόνα του
- Αναφέρουμε ποιος μας έδωσε πάσα (το επαναλαμβάνω: στο παιχνίδι με κάλεσε η marie-meraki.blogspot.gr)
Ξεκινώ λοιπόν το top 10 down, χωρίς να είναι κατ’ανάγκη τούτη η σειρά:

1. Οι τσιγκούνηδες (α παπαπα! Τσιγκούνης στην τσέπη, τσιγκούνης και στα αισθήματα)
2. Οι υπερβολικοί τύποι της τάξης και της ηθικής (είμαι λίγο της αταξίας, τι να κάνουμε τώρα;;;)
3. Εκείνοι που μυρίζει το στόμα τους (ουδέν σχόλιον)
4. Οι γκρινιάρηδες που για όλα τους φταίει η άτιμη κοινωνία και οι συνθήκες της ζωής και οι ίδιοι δεν φταίνε πουθενά
5. Οι τεμπέληδες (που την βγάζουν όλη μέρα στα καφέ αλλά κατά τ’άλλα δεν βρίσκουν δουλειά)
6. Εκείνοι που θέλουν τη γυναίκα πρωί – πρωί να είναι χτενισμένη και βαμμένη στην τρίχα (δεν θα το άντεχα με τίποτα αυτό το μαρτύριο)
7. Όσοι δεν με κάνουν να χαμογελώ
8. Οι τύποι που ακούν βαριά λαϊκά άσματα
9. Οι τύποι που μπροστά σου είναι ‘πεκινουά’ και στους φίλους τους, το παίζουν ‘άντρακλες’
10. Οι άντρες που ποτέ δεν μπορώ να καταλάβουν τι θέλουν να μου πουν…

Αυτή η δική μου η λιστούλα… Καλώ στο παιχνίδι λοιπόν:

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Ο δρόμος ο δικός σου...

Ακολούθησε το δρόμο που πήρες από την αρχή, δίχως φόβο κι αμφιβολίες...
Από την στιγμή που αποφάσισες να τον ακολουθήσεις, μην αφήσεις τις αμφιβολίες να χαλάσουν
τη χαρά της απόφασης σου...
Μην αφήσεις τις ενοχές και τις τύψεις να κατσικωθούν στην πλάτη σου...
Απόλαυσε τη διαδρομή, το ταξίδι...
Μην αναρωτηθείς πλέον αν υπήρχε πιο εύκολος ή πιο γρήγορος ή πιο όμορφος ή πιο ασφαλής δρόμος...
Αυτ;ός ο δρόμος είναι ο δρόμος που εσύ επέλεξες... είναι ο δρόμος ο δικός σου...
Αφέσου λοιπόν... Σήκωσε το βλέμμα και κοίτα παντού...
Δεξιά - αριστερά, μπροστά, ψηλά αλλά ποτέ πίσω...
Τούτος ο δρόμος είναι ο δρόμος ο δικός σου, με τους συνοδοιπόρους που εσύ επέλεξες...
Μην φοβάσαι λοιπόν... Ακολούθησε τον και απόλαυσε τον!!!
Στο τέλος της διαδρομής, να είσαι σίγουρος πως θα σε αποζημιώσει!!!

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Κι αυτό θα περάσει!!!

… Κι αυτό θα περάσει…
Τούτη η φράση είναι μια φράση μαγική!!!
Ακούγεται απλοϊκή, κρύβει μέσα της όμως τη σοφία αιώνων…
Υιοθετήστε την στην καθημερινή σας ζωή και αργά αλλά σταθερά, θα δείτε τα δύσκολα να σας φαίνονται πιο εύκολα…
Μέχρι που θα έρθει η στιγμή που ακόμα και την πιο μεγάλη δυσκολία θα μπορέσετε να την αντιμετωπίσετε με μεγαλύτερη καρτερικότητα και με μεγαλύτερη δύναμη…
Κι αυτό θα περάσει…
Γιατί η ζωή είναι κίνηση και τίποτα δεν μένει σταθερό και αιώνιο… ούτε η χαρά μα ούτε και η λύπη… ούτε η στεναχώρια ούτε οι δοκιμασίες της ζωής…
Έτσι λοιπόν, μπορεί να βρίσκεστε σε μια στιγμή που να αισθάνεστε χάλια, που να πονάτε σωματικά ή ψυχικά, που να θέλετε να κρυφτείτε απ’όλους ή απ’όλα, που να κραυγάζετε ‘πως δεν αντέχετε άλλο’, που νομίζετε ότι θα κυλήσει όλη σας η ζωή στον πόνο και στην απελπισία…
Ηρεμήστε… χαλαρώστε… κλείστε τα μάτια…
Και σκεφτείτε πως…

… κι αυτό θα περάσει!!!

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Θα παίξω πάλι το ίδιο μοτίβο;;;


 
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους... σε μένα τα τελευταία χρόνια συμβαίνει πάντα... κι ενώ το έχω κατανοήσει με τη λογική... το ίδιο απαίσιο συναίσθημα, η ίδια φοβία, η ίδια δυσφορία...

όταν κάτι τελικά ελέγχεται από το συναίσθημα είναι αδύνατον να κερδίσει η λογική...

Για τι πράγμα μιλάω;;; Πριν από κάθε μεγάλο γεγονός, καταρρέω... πονάει το στήθος μου, σφίγγομαι, δεν μπορώ με τίποτα να αναπνεύσω, ζαλίζομαι, είμαι σίγουρη για τη λιποθυμία, ακόμα και για την καρδιακή προσβολή...

Παρακαλάω από μέσα μου, προσεύχομαι στο Θεό που πιστεύω κι ομολογώ ότι εκείνες τις στιγμές τον σκέφτομαι πολύ περισσότερο, να μου δώσει δύναμη να τα καταφέρω μέχρι τη μεγάλη μέρα, να τα φέρω όλα εις πέρας, να μην καταρρεύσω, να μην απογοητεύσω αυτούς για τους οποίους ανέλαβα την υποχρέωση...

Αν το πάμε ψυχαναλυτικά, το ξέρω καλά ότι όλα αυτά απορρέουν από την ακατάσχετη τελειομανία μου και από την μεγάλη μου ανάγκη να είμαι αρεστή στους άλλους, ιδίως στους σημαντικούς άλλους για μένα... Όμως δυστυχώς σ'αυτή την περίπτωση η γνώση δεν βοηθάει, γιατί το σώμα μου με εκδικείται...

Δεν βοηθάει όμως ούτε και η παρατήρηση γιατί αν και το σκηνικό το έχω δει χιλιάδες φορές, κάθε φορά αισθάνομαι το ίδιο και περισσότερο χάλια, κάθε φορά νομίζω ότι δεν θα την βγάλω πέρα... και μετά όταν γίνει το γεγονός και όλα πάνε καλά, μαλώνω τον εαυτό μου, υπόσχομαι ότι δεν θα τον ξαναφήσω να πέσει στην ίδια λούμπα, όμως επαναλαμβάνω ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο...

Αύριο έχω το πάρτι γενεθλίων της κόρης μου... κι αντί να είμαι μες στην τρελή χαρά και ν'απολαμβάνω τα μπισκοτάκια κι όλα τα τρελά που φτιάχνουμε με το ζόρι σέρνω τα πόδια μου...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;;; Ήθελα απλώς να τα μοιραστώ...

Ήθελα απλώς να αντλήσω λίγο θάρρος ότι για μια ακόμη φορά θα τα καταφέρω...

ίσως να ήθελα να τραβήξω και την προσοχή σας...

άντε να δούμε πότε θα απαλλαγώ από το αυτό το υπέρμετρο εγώ!!!

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Το εγώ...

Το εγώ είναι το μεγάλο πρόβλημα...
Το εγώ είναι αυτό που μας κρατάει καθηλωμένους, μας κάνει μίζερους και δυστυχείς...
Το εγώ...
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το εγώ... όσες πιο πολλές φορές ξεστομίζεις τούτη την καταραμένη λέξη, τόσο πιο βουτηγμένος στη δυστυχία είσαι...
Πόσο ανάλαφρη κι ευτυχισμένη θα γίνω όταν θα υπάρχει μόνο η λέξη ΕΜΕΙΣ στο λεξιλόγιο μου!

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Κάθε αποτυχία εφαλτήριο για την επόμενη επιτυχία!!!


Έπεσες; Ε και;
Απέτυχες; Ε και;
Τι έγινε; Η αποτυχία δεν σημαίνει την καταστροφή.
Η αποτυχία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας. Πώς θα οδηγηθείς στην επιτυχία, αν δεν αποτυχείς όχι μία αλλά και δύο και τρεις φορές;
Πώς θα απολαύσεις το κρασί της επιτυχίας εάν δεν έχεις πιει πρώτα το ξύδι;
Πώς θα αποκτήσεις την πολύτιμη εμπειρία, εάν δεν βαπτισθείς στα ίδια σου τα λάθη;;;
Κάποτε τρόμαζα με την αποτυχία... ακόμα και με τις πιο μικρές... πίστευα πως ερχόταν η καταστροφή, πως δεν υπήρχε η περίπτωση να ανακάμψω...
Λάθος και πάλι λάθος... πάντα ανακάμπτουμε μετά τις αποτυχίες μας... πιο σοφοί και πιο δυνατοί... άλλος λίγο πιο αργά... άλλος πιο γρήγορα... ο καθένας θέλει τον χρόνο του...
Στο παρελθόν, ένα τέτοιο πρωινό, θα το θεωρούσε μια μεγάλη αποτυχία, μία ακόμη ήττα στο 'βιογραφικό' μου... πως για μια ακόμη φορά δεν μπόρεσα να πάω στη δουλειά... πως φοβήθηκα... πως αρνήθηκα... πως έχασα κατά κράτος...
Όχι πια... Βλέπω τη θετική πλευρά του πράγματος... πως ναι έχω τη δυνατότητα να μπορώ να κάτσω σπίτι και να χουχουλιάσω... ακόμα και να μιζεριάσω... μπορεί να φοβάμαι τώρα αλλά ξέρω πως κάποια στιγμή ο φόβος θα καταλαγιάσει και θα ξαναβγώ έξω χαρούμενη!!!
Κάποια φορά την χρειαζόμαστε και λίγη γκρίνια... λίγη όμως... όχι πολύ...
Ναι το σημερινό κλείσιμο δεν είναι ούτε αποτυχία ούτε ήττα... είναι ευκαιρία για ξεκούραση και ανασυγκρότηση... γιατί...
κάθε αποτυχία είναι το εφαλτήριο για την επόμενη επιτυχία!!!

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΤΟΛΜΑ!!!


Μη φοβού λοιπόν!
Τόλμα! Τόλμα, ν'ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις μακριά!!!
Τόλμα να αισθανθείς τον αέρα να αντιστέκεται στο τίναγμα των φτερών σου!!!
Τόλμα!!!
Δες εμένα... Τόλμησα εχθές... και τα κατάφερα...
ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΑ!!! ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑ ΩΡΑΙΑ!!!
ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΩ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΕΝΟΧΕΣ!!!
Βέβαια, ένα σκουλήκι ακόμα ζεις εντός μου... Από το πρωί, πάει να μου φέρει
δυσφορία γιατί εχθές τόλμησα και πέρασα καλά... όμως εγώ αλλάζω και προσπαθώ
να μην τιμωρήσω άλλο τον εαυτό μου...
Ναι ρε! εχθές πέρασα καλά!!!

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Χρώμα ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες!

Τι κάνεις τις μέρες που θεωρείς δύσκολες;
Τις μέρες που έχεις αναλάβει κάποιες υποχρεώσεις για κάποιους άλλους και θέλεις να τους βγάλεις ασπροπρόσωπους; Που θέλεις να φανείς αντάξιος στα μάτια τους που σε εμπιστεύτηκαν; Έλα μου ντε! Τι κάνεις;;;
Εγώ παιδιά συνήθως καταρρέω… μέχρι να φτάσει εκείνη την στιγμή, τα παίζω στην κυριολεξία… και μετά τα καταφέρνω… σαν τις αρτίστες ένα πράγμα… που μέχρι να ανέβουν στην σκηνή είναι του θανατά… και μόλις ανέβουν, γίνονται άλλοι άνθρωποι….
Γιατί γίνεται αυτό;;; Μα γιατί άλλο;;; Για δύο βασικούς λόγους κατ’εμέ:
  1. Πολλή σημασία στη γνώμη των άλλων… Τι θα γίνει βρε παιδί μου αν γίνει και κάτι λάθος;;; Άνθρωποι δεν είμαστε… όμως αυτή η κριτική με κυνηγάει… δεν την μπορώ, βρε παιδί μου…
  2. Ανάγκη να έχω τα πάντα υπό έλεγχο… Μα είναι δυνατόν αυτό βρε παιδί μου; Πώς γίνεται τα πάντα να βρίσκονται υπό έλεγχο;;; Αφού στη ζωή, όλα είναι ανεξέλεγκτα…
Κι έτσι όπως είναι συνηθισμένος ο οργανισμός μας, σήμερα ξύπνησε με τα «όλα» του… τι σφιξίματα, τι πόνοι στο στήθος, τη δυσκολία στην αναπνοή, τι φόβος να βγω έξω από το κουκούλι μου… τι… τι… τι…
Κι όμως… η ευτυχία είναι απόφαση…
Τι έκανα λοιπόν;;; Αντί να χουχουλιάσω ή μάλλον να κρυφτώ κάτω από την κουβέρτα μου, τρέμοντας από το φόβο μου και περιμένοντας την καταστροφή, σηκώθηκα, ντύθηκα κι έβαλα κι ένα κατακόκκινο φουλάρι. Χρώμα. Έντονο χρώμα να διώξει μακριά τη μίρλα. Και πριν έρθω στο γραφείο, ήπια και τον καφέ μου έξω (το σφίξιμο βέβαια εκεί, αλλά εγώ τον ήπια) και φεύγοντας είπα καλημέρα στη γηραιά κυρία που έπινε τον ελληνικό καφέ της και κάπνιζε ήρεμα το τσιγαράκι της…
Και δεν θύμωσα μαζί της κι ας είμαι φύσει και θέσει αντικαπνίστρια… Έτσι κι αλλιώς θα έφευγα εκείνη την στιγμή… Σηκώθηκα, της χαμογέλασα και της είπα ‘καλημέρα’… Στην αρχή, με κοίταξε παραξενεμένη… αλλά αμέσως μετά μου χαμογέλασε κι εκείνη… και μου είπε πραγματικά μέσα από την καρδιά της (το ένιωσα, ήταν τόσο αληθινό!!!) «να έχεις μια υπέροχη μέρα κορίτσι μου!!!» κι ήρθα στο γραφείο μ’ένα σφίξιμο λίγο πιο αλαφρύ…
Ελπίζω το απόγευμα να κυλήσει καλά…
Αύριο θα σας πω, αν κύλησαν όλα ωραία ή…

Γιατί όμως να μην κυλήσουν;;; Το απόγευμα θα είναι ένα ωραίο απόγευμα!

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Μεταμόρφωση!


Η μεταμόρφωση είναι μια διαδικασία αργή κι επώδυνη... για ορισμένους μάλιστα καταλήγει να είναι και θανατηφόρα...

Η εσωτερική μεταμόρφωση είναι ακόμα πιο δύσκολη... Πονάς... πονάς πολύ... πώς ν'αφήσεις πίσω σου το σίγουρο, την ασφάλεια, ακόμα κι όταν αυτή η ασφάλεια είναι ψεύτικη;;;

Προσπαθώ να μεταμορφωθώ... να απελευθερωθώ... όμως κάτι με κρατάει πίσω... δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο μου τον εαυτό...

Έχω πάψει από καιρό να ψάχνω άλλοθι στους εξωτερικούς παράγοντες... στους άλλους ανθρώπους... στην άδικη κοινωνία... στο σύμπαν...

Μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας....

Θέλω να μεταμορφωθώ όμως η μεταμόρφωση φέρνει απίστευτο πόνο και δυσφορία...

Όμως ένα απλό πράγμα, ένα χαρούμενος σκοπός κι ένα χάδι ίσως πάρουν μακριά μου τούτη τη δυσφορία...

Προς το παρόν, πάω να μεταμορφώσω ένα κουτί ζυμαρικά κι ένα κιλό κιμά, σ'ένα ταψί γεμάτο πεντανόστιμα κανελόνια όπου θα μαζευτεί γύρω του όλη η οικογένεια και θα τα απολαύσει στο έπακρο!!!

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Τα απρόβλεπτα κρύβονται παντού!

Επειδή "καίγομαι" και δεν προλαβαίνω να γράψω, αποφάσισα να κάνω κάτι στα γρήγορα...
Δακτυλογράφησα τη λέξη bonheur (ευτυχία στα γαλλικά) στο google και είπα ότι θα ποστάρω όποια φωτογραφία είναι δέκατη πέμπτη.
Βέβαια περίμενα κάτι άλλο να μου βγάλει, αλλά τι να κάνουμε τώρα...
Και τα απρόβλεπτα έχουν τα ωραία τους!!!
Αν καταλάβετε τι παριστάνει, πείτε μου κι εμένα, βρε παιδιά

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Εμπιστεύσου τους ανθρώπους!!!

Φοβάσαι τους ανθρώπους; Φοβάσαι να τους εμπιστευτείς; Φοβάσαι να τους πλησιάσεις και να τους δείξεις πως είσαι ευαίσθητος κι ευάλωτος; Σε πλήγωσαν στο παρελθόν και φοβάσαι τώρα… Θωρακίστηκες με μια πανοπλία, κρύβεσαι μέσα στο κάστρο σου και ζεις παρέα με τη μοναξιά σου… Πιστεύεις πράγματι πως θα βρεις την αληθινή ευτυχία στην υποτιθέμενη ασφάλεια που σου χαρίζει η απομάκρυνση από τους ανθρώπους;;;
Πόσον καιρό το έκανα αυτό!!! Έζησα μια ζωή ολόκληρη μέσα στους ανθρώπους αλλά στην ουσία μακριά από αυτούς. Είχα πληγωθεί βαθιά σε μικρή ηλικία από ανθρώπους δικούς μου… όχι μια… όχι δυο… όχι τρεις… αμέτρητες φορές… Και κάποια στιγμή, αργά – αργά αλλά σταθερά, κλείστηκα στο καβούκι μου, πίστεψα πως ήμουν πλέον δυνατή και δεν θα άφηνα κανέναν να με πληγώσει, πως κανείς δεν θα μπορούσε πλέον να διακορέψει την ψυχή μου…
Πόσο λάθος είναι η απομάκρυνση από τους ανθρώπους…
Μην φοβάσαι ν’ανοιχτείς… Μην φοβάσαι να δείξεις τις πληγές σου… Μην φοβάσαι να δείξεις πως είσαι κι εσύ άνθρωπος…
Στα πέτρινα χρόνια της μοναξιάς, ανακάλυψα πως μπορεί πλέον να μην είχαν «σημάδια» πλέον στο κορμί μου αλλά τι σημασία έχει;;; Ένα κορμί δίχως ατέλειες, δίχως λεκέδες είναι ένα κορμί τέλειο μεν, άψυχο και ψυχρό δε… το ίδιο και μια ψυχή… τι να την κάνεις τη ζωή αν δεν την μοιράζεσαι με άλλους;;;
Ανοίγομαι πλέον… Δεν φοβάμαι πλέον να πληγωθώ… και τι έγινε;;; Μήπως εγώ δεν έχω πληγώσει; Μήπως εγώ δεν έχω φερθεί σκάρτα σε ανθρώπους; Δεν είμαι ούτε εγώ ‘αμέμπτου ηθικής’… ανοίγομαι μετά από καιρό… στους δικούς μου ανθρώπους… στους φίλους… στους άγνωστους… δείχνω πλέον και την τρωτή πλευρά μου…
Και ως δια μαγείας… οι σχέσεις μου αποκτούν μία νέα διάσταση… πιο ανθρώπινη… πιο ζεστή… ναι, δεν είμαι πλέον η σούπερ δυνατή… είμαι όμως αληθινή…
Δεν φοβάμαι πλέον το ανθρώπινο άγγιγμα… δεν φοβάμαι το φιλί στο μάγουλο στους φίλους έτσι χωρίς λόγο κι αιτία… δεν φοβάμαι το χαμόγελο και την καλημέρα στον άγνωστο που μου άνοιξε το πρωί την πόρτα του ασανσέρ…
Ναι κάποια στιγμή, κάπου σ’ένα τρίστρατο, μια νέα πληγή θα περιμένει…
Ε και; Μετά από λίγο καιρό, θα την βλέπω κι εκείνη μαζί με τις υπόλοιπες πληγές του κορμιού και της ψυχής μου…

Κι αντί να κλαίω… θα χαίρομαι γιατί παρέμεινα άνθρωπος…

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Τώρα είναι η στιγμή της ευτυχίας σου!!!


Ξυπνάς το πρωί και πριν προλάβεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, το μυαλό σου είναι ήδη παραγεμισμένο με τις σκέψεις που αφορούν τις υποχρεώσεις της ημέρας και όχι μόνο: να πας τα παιδιά στο σχολείο, να μην αργήσεις στη δουλειά (αν έχεις φυσικά), τους λογαριασμούς που έχεις να πληρώσεις, τη γιαγιά που γκρινιάζει γιατί δεν την πήρες τηλέφωνο, τον άντρα σου που μουρμουρίζει γιατί έχεις πάρει παραπάνω κιλά… και ό,τι άλλο κατεβάσει το άτιμο συνειδητό και υποσυνείδητό σου εκείνη την ώρα…

ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ… Κάνε αμέσως αυτές τις σκέψεις DELETE!!!

Ξύπνησε και φρόντισε ν’αφιερώσεις πέντε ολόκληρα λεπτά (ναι είναι θαυματουργά, πίστεψε με) σε σένα… Ξαπλωμένος καθώς είσαι, σκέψου τι ωραία που θα είναι η σημερινή σου μέρα… πως θα πιεις τον αγαπημένο σου καφέ… πως θα πεις μια ‘χαζομάρα’ μ’ένα φίλο… πως θα σηκώσεις το κεφάλι σου ψηλά και θα θαυμάσεις για μια ακόμη φορά τον ουρανό (καταγάλανος ή με σύννεφα, ο ουρανός είναι πάντα συγκλονιστικός)!

Έχεις τόσα ωραία πράγματα να σκεφτείς… Κάντο!!! ΣΗΜΕΡΑ! ΤΩΡΑ! ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ!!!

Θα μου πεις… πως δεν είναι εύκολο… πως δεν γίνεται…

Το ξέρω… Δεν σου είπα πως θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη… Δεν σου είπα πως είναι εύκολο… Όμως πρέπει να ξεκινήσεις… Να κάνεις το πρώτο βήμα… κάποιες μέρες να ‘πιέσεις’ τον εαυτό σου… Μην αναβάλλεις… ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΟΥ…

Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς… κι εγώ έτσι ξεκίνησα… είμαι ακόμα στην αρχή αλλά ήδη έχω δει τα πρώτα δείγματα… κι αισθάνομαι χαρούμενη για τα μικρά και θαυματουργά επιτεύγματά μου…

Η χθεσινή ζεστή καλημέρα από τις δύο πρώτες διαδικτυακές μου φίλες με γέμισαν απίστευτη χαρά!!! Μ’έκαναν να τραγουδήσω και να χαμογελάσω… Τόσα χρόνια που ‘μίρλιαζα’ στο παλιό μου μπλογκ, μόνο ένας άνθρωπος βρέθηκε να μου πει ‘καλημέρα’… Και μόλις πήρα την απόφαση, να πάρω την ευτυχία μου στα χέρια μου, ο αέρας αρχίζει δειλά – δειλά να φυσάει από το Λεβάντε…

Και σήμερα στο ξύπνημα, ένας ‘ελέφαντας’ γνώριμος ήρθε για τη συνηθισμένη του καλημέρα… κάθισε στο στήθος μου και με πίεζε… κι εγώ ξέρετε τι έκανα;;; Αντί να τον φοβηθώ… αντί να του θυμώσω… αντί να του γκρινιάξω… του χαμογέλασα… και του μίλησα δυνατά… ναι, αλήθεια… του μίλησα δυνατά…

«Καλημέρα!», του είπα… «Τι λες, πάμε για πρωινό καφεδάκι;;;»

Και κατεβήκαμε παρέα κι εκείνος δεν ήθελε να φύγει και μ’ακολούθησε στο καφέ… Όμως εγώ προτίμησα να καλημερίσω πρώτα το παλληκάρι στο μπαρ, μετά να χαμογελάσω στον άγνωστο διπλανό μου και μετά να γελάσω μ’ένα αστείο mail που μου ‘στειλε μια πελάτισσα…

Και ξέρετε τι έγινε;;; Ο ελέφαντας με βαρέθηκε κι έφυγε πολύ πιο γρήγορα από τις υπόλοιπες μέρες… Δεν είχα τίποτα να του δώσω από αυτά που ήθελε… Πήρε τα κουβαδάκια του και πήγε σ’άλλη παραλία…

Πολυλογού έγινα σήμερα!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ γιατί έχουμε και μια δουλειά που μας περιμένει!

Φιλάκια στα μουτράκια και μην ξεχνάτε ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ…

(Άσχετο αλλά θυμήθηκα τώρα τη Μαρία Αλιφέρη… τότε εκείνο το ‘σ’αγαπώ’ το κορόιδευα… τώρα το βρίσκω μαγευτικό… υπάρχει τίποτα καλύτερο από την αγάπη;;;)
 
Υ.Γ. Για πρωινή ανάρτηση πήγαινε, αλλά ο δαίμων του υπολογιστή του γραφείου, χάλασε τα σχέδια μου...

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Ένα χαμόγελο!!!

Κάθε μέρα έχει κάτι να μας πει...
Ακόμα κι όταν έχει ξημερώσει μια μέρα δύσκολη...
Κάθε δυσκολία, κάθε ανηφοριά γίνεται ¨κομμάτι" ευκολότερη μ'ένα γλυκό χαμόγελο...
Ένα χαμόγελο όχι μόνο στους άλλους αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας...
Ξημέρωσε λίγο δύσκολη Δευτέρα....
μα εγώ προσπαθώ να ανακαλύψω ξανά το χαμόγελό μου...
Κάπου στην πορεία το έχασα, μα δεν το ξέχασα...
Τρέχω στον καθρέφτη μου, να μου χαμογελάσω....
Καλή εβδομάδα φιλαράκια μου γλυκά!!!

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Μικρές στιγμές ευτυχίας!

Είναι δύσκολο είπαμε, να βαδίσεις το δρόμο της αλλαγής... Πόσα εμπόδια σου βάζει ο εαυτός σου... όπως εχθές που θέλησε να με κλείσει και πάλι στο σπίτι... όμως είπαμε... βαδίζουμε... δύσκολα στην αρχή και πιο εύκολα ίσως στη συνέχεια... περιμένουμε και τις πτώσεις... το ξέρουμε πως θα έρθουν κι αυτές... κι έτσι το απόγευμα βγήκα μια βολτούλα... και τόλμησα κι ανέφερα πως ήθελα έναν καφέ... κι ήπια τον καφέ κι έφαγα το γλυκό... κι απόλαυσα δίχως ενοχές τις μικρές απολαύσεις της ζωής... κι είδα κι έναν φίλο που είχα από καιρό να δω...
Γιατί η ζωή είναι οι μικρές χαρές... και τότε έρχεται η δυστυχία και μας χτυπάει την πόρτα, στραγγίζει την ψυχή μας και κάνει το σώμα μας να πονά και να διαμαρτύρεται... γιατί δεν απολαμβάνουμε όλες αυτές τις μικρές υπέροχες στιγμές και περιμένουμε τη μία και μεγάλη... και τότε είναι σίγουρο πως θα περιμένουμε για πολύ καιρό ακόμα... ίσαμε το τέλος της ζωής μας...
Ήταν μια μικρή απόλαυση, από αυτές που θέλω σιγά - σιγά να ξαναβάλω στη ζωή μου... για να την ανακαλύψω ξανά...
Τι σημασία έχει αν ο εαυτός μου, μου παίζει άσχημα παιχνίδια;;; Παιχνίδια είναι αυτά κι εγώ έχω μάθει να κερδίζω... Δεν χαμογέλασα ακόμα στον καθρέφτη μου... Τώρα θα πάω να χαμογελάσω, ένα χαμόγελο όχι τόσο ξινό όπως το χθεσινό, λίγο πιο πηγαίο... ίσως μου βγει κι ένα γέλιο κακαριστό... κι αφού γελάσω... θα βαφτώ... θα βάλω και μους στο μαλλί και μετά θα πάω για φαγητό στην πεθερά... και θα το ευχαριστηθώ... και θα πιω κι ένα καφεδάκι από αυτά που μου αρέσουν... και θα της πιάσω το χέρι και θα της πω μέσα από την καρδιά μου πως την αγαπώ... κι έτσι θα αισθανθώ ωραία...
Γιατί αυτό είναι ευτυχία... οι μικρές απολαύσεις... Σταγόνα - σταγόνα γεμίζει το ποτήρι της προσωπικής μας ευτυχίας...
Λίγο μπερδεμένα τα λέω σήμερα... Μ'αυτό θέλω... Ευτυχία σημαίνει να είσαι ελεύθερος... να μην σκέφτεσαι τι θα γράψεις και πως θα το γράψεις... Οι άλλοι που θα σε διαβάσουν, να σε διαβάσουν γιατί θέλουν... αν δεν θέλουν υπάρχουν τόσα άλλα μπλογκς να ψάξουν... αν μείνουν, μένουν γιατί οι ίδιοι θέλουν...
Αλλά πριν κάνω όλα αυτά... πάω να πάρω ένα τηλέφωνο... σε μια φίλη... να κουτσομπολέψουμε και να γελάσουμε έτσι απλά... χωρίς λόγο κι αιτία...
Γιατί ξέρετε... δεν θέλω μια μεγάλη μπουκωτική ευτυχία... θέλω πολλές - πολλές μικρές στιγμές ευτυχίας!!!

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ο δρόμος της αλλαγής

Ο δρόμος της αλλαγής ποτέ δεν είναι εύκολος... Ίσα - ίσα... Είναι κακοτράχαλος, γεμάτος κοφτερές μυτερές πέτρες που πληγιάζουν τα πόδια σου, που σε ξεσκίζουν, που σε κάνουν να σέρνεσαι από τον πόνο...
Στο δρόμο της αλλαγής πάντα παραμονεύουν τέρατα έτοιμα να σε κατασπαράξουν, να σε τρομάξουν για να σε κάνουν να γυρίσεις πίσω τρέχοντας στα 'σίγουρα'... σ'εκείνο το δρόμο που τόσο πολύ θέλεις να εγκαταλείψεις αλλά φοβάσαι...
Κι έρχεται η στιγμή που παίρνεις τη μεγάλη απόφαση... να τον εγκαταλείψεις... να ακολουθήσεις έναν δρόμο μικρότερο... έναν δρόμο δικό σου κι όχι έναν δρόμο που χάραξαν άλλοι για σένα...
Και τότε γίνεται αυτό που φοβόσουν... δειλά στην αρχή, ξεκινάς... κάνεις τα πρώτα βήματα... μαγεύεσαι απ'όλα αυτά τα καινούρια που βλέπεις γύρω σου και πας να τρέξεις... και τότε... ω! τότε... ότι φοβόσουν εμφανίζεται μπροστά σου... όχι μόνο ότι φοβόσουν μα ακόμα μεγαλύτερο... και τότε εγκαταλείπεις κι επιστρέφεις σερνάμενος πίσω... κι υπόσχεσαι στον εαυτό σου να μην ξαναακολουθήσεις ποτέ το δρόμο της αλλαγής...
ΤΟ ΞΕΡΩ! ΤΗΝ ΕΧΩ ΠΑΤΗΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ... ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ...
Όμως τώρα το πήρα απόφαση... Θα φτάσω το δρόμο της αλλαγής μέχρι τέλους...
Προτιμώ να αισθανθώ την κάψα του ήλιου στο γυμνό κορμί μου κι ας πεθάνω από την δίψα...
Προτιμώ να κυλιστώ πάνω στο χιόνι κι ας πεθάνω από κρυοπαγήματα...
Προτιμώ να μετρήσω τ'άστρα κι ας με τυλίξει το σκοτάδι της νύχτας...
Προτιμώ να κολυμπήσω στη θάλασσα κι ας με ρουφήξουν τα μεγάλα κύματά της...
Έτσι λοιπόν, χθες ξεκίνησα...
Έκανα τα πρώτα βήματα... Μικρά, δειλά στην αρχή... γιατί οι μεγάλες αλλαγές για να είναι σταθερές δεν γίνονται γρήγορα...
Έβαλα κραγιόν, έβαλα αφρό στα μαλλιά μου, καλησπέρισα και χαμογέλασα σε άγνωστους ανθρώπους, βγήκα για λίγο από το καβούκι...
Φυσικά σήμερα πρωί... με περίμενε ο γνώριμος πόνος στο στήθος, πολύ πιο έντονος για να μου υπενθυμίσει ότι πρέπει να επιστρέψω πίσω...
Όμως ξέρετε κάτι;;; Εγώ είμαι αποφασισμένη να τον βαδίσω το δρόμο της αλλαγής... κι ας ξαποσταίνω ορισμένες στιγμές...
Παρά τον πόνο λοιπόν, χαμογέλασα στον εαυτό μου στο καθρέφτη... Ξανά και ξανά!!! Το χαμόγελό μου είναι ακόμα ξινό, σφιγμένο... Όμως ξέρω ότι σε λίγο θα είναι πηγαίο και καθαρό!!!

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Καλή αρχή!!!

Εδώ και πέντε χρόνια, παλεύω με κρίσεις πανικού, παράλογες φοβίες, απίστευτα σωματικά συμπτώματα!!!
Προσπαθώ κάθε φορά να τα παλέψω και τις περισσότερες φορές, στο τέλος του νήματος, με περίμενε για μια ακόμη φορά η αυτολύπηση και η ήττα.
Προσπάθησα με ψυχοθεραπεία, με στήριξη στους άλλους και με ατελείωτη γκρίνια...
Όμως όλα το χάλια γινόταν όλο και πιο χάλια...
Μέχρι που πήρα μια απόφαση...
ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ!!!
ΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΩ ΕΓΩ ΚΑΝΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ, ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΞΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΜΟΥ ΧΑΡΑ ΚΙ ΕΥΕΞΙΑ...
Κι έτσι αποφάσισα... να εγκαταλείψω για αρχή το προηγούμενο μπλογκ μου το "panikos.phobies" και τη μίρλα και την γκρίνια που απέπνεε...
Βγάζω δια παντός τις λέξεις αυτές από το λεξιλόγιο μου... Κι όποτε θα μου ξεφεύγουν... θα μου ρίχνω και μία τσιμπιά για να ηρεμώ...
Εδώ έχουν  θέση μόνο ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ... ΜΟΝΟ ΓΕΛΙΟ... ΜΟΝΟ ΧΑΛΑΡΩΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ... ΧΑΛΑΡΩΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ... ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΠΑΡΕΑ...
Ξέρω ότι στην αρχή θα είναι κάπως περίεργα, λίγο δύσκολα, αλλά yes δεν γίνεται...
Ανοίγω την πόρτα και καλωσορίζω τη χαρά και την αγάπη στη ζωή μου...
και στις ζωές τις δικές σας...
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΩ ΣΤΗ ΜΙΡΛΑ!!!
Κάθε μέρα (promise!) - εντάξει ίσως όχι τα Σαββατοκύριακα - θα γράφω κάτι ευχάριστο - κάτι χαρούμενο - κι ίσως... ίσως μια νίκη δική μου... ένα βήμα μπροστά... ή μάλλον μια χορευτική φιγούρα!!!
Ε! λοιπόν!!! Όσοι πιστοί προσέλθετε! Όσοι πιστοί ακολουθήστε!!!
Σ'αυτό το μπλογκ, θα ανακαλύψουμε ξανά τη ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!
Και για αρχή, έβαλα μια υπέροχη φωτογραφία θάλασσας που τόσο λατρεύω... Το ξέρω πως είναι κάπως μπουρινιασμένη κι οργισμένη... όμως είναι υπέροχη... Ξεκινάμε έτσι και θα 'ρθουν και τα πιο χαλαρά!!!
ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ!!! ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ!!!