Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ευτυχία ή δυστυχία;;;

Κάπου διάβασα πως η ευτυχία είναι επιλογή (αν δεν κάνω λάθος σε κάποιο βιβλίο της Κατερίνας Τσεμπερλίδου)… Πολλές φορές τούτη η φράση περνάει από το μυαλό μου και αναρωτιέμαι πράγματι, αν η φράση τούτη κρύβει έστω και ψήγματα αλήθειας…
Όταν είμαι χάλια ψυχολογικά, λέω ότι όλα αυτά είναι βλακείες, όταν όμως ηρεμεί λίγο το μυαλό και η ψυχή λέω ότι η γυναίκα ίσως και να έχει δίκιο…
Σήμερα… μια και είμαι στο ντεμί… και έτσι και γιουβέτσι… μάλλον τείνω προς την πλάστιγγα πως έχει δίκιο…
Πως όσο απίστευτο κι αν μας ακούγεται, μας είναι πολύ πιο εύκολο να ζούμε στη δυστυχία μας… είναι πολύ πιο εύκολο να γκρινιάζουμε, να μιζεριάζουμε, να τραβάμε εν τέλει την προσοχή με τις δυστυχίες και τους πόνους μας παρά με τα επιτεύγματά μας…
Για σκεφτείτε λιγάκι…
Πόσοι άνθρωποι σας συνέτρεξαν, σας είπαν λόγια παρηγορητικά, σας χάιδεψαν το χέρι, σας άνοιξαν μια αγκαλιά (έστω και ψεύτικη) όταν εσείς κυλιόσασταν στα πατώματα… Πόσοι δεν σας είπαν τότε λόγια παρηγορητικά για να σας τονώσουν το ηθικό αλλά και υπογείως για να αισθανθούν οι ίδιοι καλά ότι ‘ξέρεις αυτός είναι πιο δυστυχισμένος από μένα άρα εγώ είμαι μια χαρά’…

Και τώρα για σκεφτείτε…
Πόσοι άνθρωποι χάρηκαν πραγματικά με τη χαρά σας;;; Πόσων ανθρώπων το πρόσωπο φωτίστηκε όταν πήρατε προαγωγή, όταν ερωτευτήκατε, όταν περάσατε πραγματικά καλά;;;
Μήπως είδατε μία σκιά να περνάει από τα μάτια τους;;; Μήπως είδατε το χαμόγελό τους να είναι ψεύτικο και βεβιασμένο;;; Μήπως σας είπαν ‘μπράβο, αλλά να μην χαίρεσαι πολύ… μην παίρνεις τα μυαλά σου αέρα’;;;


Κι έτσι σιγά – σιγά, συνηθίζουμε οι περισσότεροι να επιλέγουμε τη δυστυχία μας… γιατί με τη δυστυχία δεν γινόμαστε εύκολος στόχος των άλλων, με τη δυστυχία μας τραβάμε την αγκαλιά των άλλων (έστω κι αν είναι μια αγκαλιά νευρωτική κι αξιολύπητη…)

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Ευλύγιστος σαν το καλάμι...

Όταν δεις ότι για κάποιο λόγο ο οργανισμός σου, το σώμα σου επαναστατεί... μην του πας "κόντρα"...
Άκουσε τον... χαλάρωσε... κι εκείνος θα σε αποζημιώσει...
Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου, τότε μόνο κι εκείνος θα σε αγαπήσει...
Μην τον πιέζεις πάνω από τις αντοχές του γιατί θα σπάσει...
Είναι καλύτερο να είσαι ευλύγιστος σαν το καλάμι παρά σκληρός σαν το ατσάλι...
Τι κι αν δείχνεις σκληρός και πως αντέχεις...
Αν σπάσεις, έχεις σπάσει...

Καλή εβδομάδα παίδες!!!

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Γιατί γράφω;;;

Γιατί γράφω;;; Γιατί άραγε θέλησα ν’ανοίξω τούτο το μπλογκ και να μιλήσω σε αγνώστους;;; Γιατί;;;
Είναι η ανάγκη μου άραγε να βγάλω όλα αυτά που νιώθω μέσα μου, η αίσθησή μου πως κανείς δεν με ακούει από τους γύρω μου και πρέπει να τα βγάλω μήπως εξαφανιστεί αυτό το απίστευτο συναίσθημα που πάλι έχει κατσικωθεί ακριβώς στο κέντρο του στήθους μου;;;
Είναι άραγε η ανάγκη μου να τραβήξω την προσοχή, να ζητήσω έστω και μια ψηφιακή αγκαλιά, ν’ακούσω λόγια που θα ήθελα ν’ακούσω;;; Του στυλ ‘έλα κούκλα μου, όλα θα περάσουν, μην στεναχωριέσαι, μπράβο σου που τα κατάφερες’ και όλα τούτα τα ωραία...
Είναι η ανάγκη μου να μιλήσω... γιατί δεν έχω μάθει να μιλάω αλλιώς... γιατί δεν έχω μάθει να εκφράζομαι αλλιώς... γιατί μικρή όταν ήμουν και συνέβαιναν γύρω μου πράγματα που δεν μου άρεσαν, πράγματα που με τρόμαζαν και με πίεζαν, εγώ απαγορευόταν να μιλήσω... έπρεπε να σιωπήσω... γιατί έτσι ήταν η διαταγή... κι εγώ έπρεπε να είμαι υπάκουη... να πάω να κλειστώ στο δωμάτιο μου και να περιμένω... να περιμένω μέχρι να σταματήσουν εκείνες οι αδυσώπητες φωνές... οι κραυγαλέες... που τόσο με έκαναν να φοβάμαι και να ντρέπομαι... που τόσο με έκαναν να θέλω να εξαφανιστώ εκείνη την στιγμή... κι εγώ προσπαθούσα με κόπο να συγκρατήσω τα δάκρυα μου γιατί ήμουν πλέον μεγάλη και το κλάμα ήταν μεγάλη αδυναμία στο σπίτι μας... δεν έπρεπε να κλαίμε... και για να βγάλω όλο αυτό το θυμό, όλη αυτή την οργή, όλη αυτή τη στεναχώρια, όλο αυτό το άσχημο, όλο αυτό το μπούκωμα... κάτι έπρεπε να κάνω... κάτι να μου αποσπάσει την προσοχή... μουσική δεν μπορούσα ν’ακούσω... πώς ν’ακούσω;;; Θα έκανε φασαρία... και φασαρία πάνω στη φασαρία δεν πάει... θα τραβούσα κι άλλο την προσοχή... όχι, όχι... έπρεπε να περάσω απαρατήρητη... εκείνη την ώρα δεν έπρεπε κανείς να αντιληφθεί πως βρίσκομαι στο σπίτι... ένα άυλο ον σαν να ήμουνα... ναι, ναι ήθελα να εξαφανιστώ... κι ήταν οι στιγμές της εφηβείας... και σώπαινα... και μουσική δεν μπορούσα ν’ακούσω και τα χρώματα δεν μου πήγαιναν για ν’αρχίσω να μαλώνω με μπογιές και πινέλα... σώπαινα... σώπαινα... και βυθιζόμουν στο διάβασμα... αλλά εκείνες τις στιγμές ούτε να διαβάσω μπορούσα... γιατί με τις φωνές δεν καταλάβαινα τι έγραφαν οι σελίδες... και βυθιζόμουν... κι άρπαζα ένα κομμάτι χαρτί κι ένα στυλό (το αγαπημένο μου ημερολόγιο) κι έγραφα, έγραφα... δίχως ειρμό και συνοχή... έγραφα... έγραφα... έγραφα... μέχρι να κοπάσουν οι φωνές και να πάνε για ύπνο... ή μέχρι να βγουν επιτέλους λυτρωτικά δάκρυα από μέσα μου και να μπορέσω να ηρεμήσω...
Πώς μου ήρθαν πάλι όλα αυτά;;; Πόσα χρόνια ξεχασμένα πίσω ήταν... μου φαίνονται τόσο μακρινά... σαν να αφορά κάποιον άλλον και όχι μένα... όμως να που τώρα... έρχονται όλα κατακλυσμιαία... δεν έμαθα να μιλάω... δεν έμαθα να διεκδικώ... έμαθα μόνο να σωπαίνω και να κρύβομαι... έμαθα μόνο να περνάω απαρατήρητη... έμαθα μόνο να γράφω και όχι να μιλάω... κανείς δεν έμαθε να μ’ακούει κι εγώ πλέον δεν έχω τη διάθεση να κάνω κανέναν να μ’ακούσει... όταν πλησιάζει κάποιος πολύ κοντά μου, τότε εγώ απομακρύνομαι... γιατί μάλλον πλέον έχω μάθει να φοβάμαι τους ανθρώπους...

Τι είναι πάλι τούτα τα ανομολόγητα που βγήκαν από μέσα μου;;; ούτε εγώ η ίδια δεν το πιστεύω... τι μαυρίλα μαζεμένη υπάρχει γαμώτο στην ψυχή μου;;; Γι’αυτό το στήθος μου μπούκωσε και δεν μπορεί να πάρει ανάσα, γι’αυτό ο πόνος μ’έχει παραλύσει... ‘πονάει η ψυχή μου κι εγώ δεν μπορώ να την γιατροπορέψω...’

Άραγε μου αρέσει να γλείφω τις πληγές μου, αντί να κοιτάω μπροστά;;;

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Γραμματικό λάθος ή λάθος επικοινωνίας;

Άλλα ήθελα να γράψω... άλλα θα γράψω τελικά...
έτσι είναι αυτά... τα απρόοπτα... γι'αυτό έχει και τη γλύκα της η ζωή...
Ήθελα να γράψω σήμερα για την κουρτίνα που σήκωσα κι αντίκρισα τα πράγματα και τις καταστάσεις που με πιέζουν, για το σφίξιμο που προκαλεί η αίσθηση της αδυναμίας μου να δράσω,
ή η αίσθηση εγκλωβισμού (μάλλον αυτο-εγκλωβισμού θα έλεγα καλύτερα) στην οποία
έχω περιέλθει...
αλλά...
άνοιξα λοιπόν το μπλογκ, σεριάνισα στα μπλογκ φίλων, μπήκα να δω αν είχα κάνα σχόλιο και
να κάτσω να γράψω μετά τον "πόνο" μου...
στο κάτω - κάτω προσωπικό μπλογκ είναι αυτό (ό,τι θέλω γράφω...)
Βλέπω ένα σχόλιο από ένα νέο πρόσωπο στο κειμενάκι μου "ανέλαβε την ευθύνη"... και το μόνο σχόλιο που βλέπω είναι μια διόρθωση...
"Προστακτική ενεστώτα: ανάλαβε..."

και κάθομαι κι αναρωτιέμαι τώρα...
"αντί να κοιτάμε το δάσος, κοιτάμε το δέντρο"; ή "κάποιος κάνει επίδειξη γνώσεων";
Δεν αμφισβητώ το γραμματικό μου λάθος κι ευχαριστώ από τη μια που έμαθα και κάτι καινούριο
εδώ κοντά στα σαραντεπέντε μου, που δεν το είχα μάθει στο σχολείο (σαν δεν ντρέπομαι λίγο ήμουν και τριτοδεσμίτισσα...)
αλλά η απορία μου είναι... "καλά, από όλα αυτά που έχω γράψει, από όλο αυτό το ξεδίπλωμα του εαυτού μου, αυτό που έμεινε είναι ένα 'έψιλον' στη θέση του 'άλφα';;;
Δηλαδή αν ήμουν τελείως ανορθόγραφη, θα έπρεπε να γεμίζει το μπλογκ με κόκκινες υποσημειώσεις;;;
Επεσήμανε βρε παιδί μου το λάθος αν τόσο πολύ σου χαλάει την αισθητική η δική μου χρήση της ελληνικής γλώσσας, αλλά πες και κάτι άλλο... ένα 'καλημέρα' ας πούμε...
Τι να πω;;; Ειλικρινά έπεσα από τα σύννεφα...
Και για αποφυγή παρεξηγήσεων εγώ γράφω εδώ πρώτα για να ξορκίσω τους δικούς μου δαίμονες (που δεν είναι λίγοι), κατά δεύτερον να ανταλλάξω καμιά άποψη με κάποιον που μας καίνε τα ίδια ζητήματα, να ξεφύγω λίγο από την πίεση της καθημερινότητας μου...
Δεν έχω καμία διάθεση να κάθομαι να ξεψειρίζω τα κείμενα που γράφω ελεύθερα για ορθογραφικά, γραμματικά ή συντακτικά λάθη...
Αν τόσο πολύ σας ενοχλούν, μην χάνετε το χρόνο σας μαζί μου...
Την αργοπορημένη καλημέρα μου!!!

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Σκοτεινά πάθη...

Δεν ξέρω αν τα πρωινά ή τα βραδινά σας είναι πιο δύσκολα…
Εμένα πάντα το πρωί είναι το ‘δύσκολο’ μου…
Όσο περνάει η μέρα, τόσο καλύτερα νιώθω, μέχρι που το βράδυ είναι η πιο ‘δυνατή’ στιγμή μου…
Έχω αναρωτηθεί πάμπολλες φορές μήπως τελικά έπρεπε να δουλεύω νύχτα… μήπως σε κάποια προηγούμενη ζωή μου ήμουν ‘καμπαρετζού’, μήπως η νύχτα αντανακλά την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου…


Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Ο πιο δύσκολος εχθρός

Ο πιο δύσκολος εχθρός, ο πιο δύσκολος αντίπαλος είναι ο εαυτός μας...
Αυτός είναι που μας βάζει τις πιο άσχημες τρικλοποδιές, που παίζει τα πιο επικίνδυνα παιχνίδια μαζί μας...
Εχθές πάλι έχασα στην παρτίδα που παίξαμε μαζί... Είπα πως δεν θα τον αφήσω να κερδίσει, πως δεν θα φοβηθώ, πως δεν θα πέσω στην παγίδα...
Τελικά όμως έχασα κατά κράτος... Ήταν μία πάρα πολύ δύσκολη μέρα (ίσως από τις πιο δύσκολες της ζωής μου) και τα σωματικά έκαναν απίστευτο πάρτυ... από το πρωί μέχρι το βράδυ...
Σήμερα δεν πήγα στη δουλειά... το είχα ήδη αποφασίσει από εχθές το βράδυ... χρειαζόμουν μία ανάπαυλα...
αν και αυτό αντί να μου δίνει μία αίσθηση ελευθερίας (βρε χαζή πας όποτε θέλεις στη δουλειά) με γεμίζει ενοχές και ποτίζει τις φοβίες μου... 'Δεν πας στη δουλειά όχι γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλεις αλλά γιατί φοβάσαι...'

Τέλος πάντων... σήμερα μου έκανα αυτό το χατηράκι... βέβαια για να καλύψω και τις ενοχές μου και για να πείσω (ποιον πάω να κοροϊδέψω άραγε;) και τον εαυτό μου ότι δεν κάθομαι σαν την μουλάρα, κάθισα να τελειώσω στο σπίτι μια άλλη δουλειά που εκκρεμούσε εδώ και καιρό...

Τώρα για τις απίστευτες ενοχές μου... θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή...

Την καλημέρα μου!!!

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Ανέλαβε την ευθύνη...

Ανέλαβε την ευθύνη του εαυτού σου…
Συ κρατάς το κλειδί της ευτυχίας και της δυστυχίας σου…
Συ είσαι αυτός που το χαντακώνει πίσω από παλιά σεντούκια γεμάτα ενοχές κι έπειτα πασχίζει να το βρει σκουριασμένο και σκονισμένο…
Συ είσαι αυτός που το κρατάει πάντα πάνω του καλογυαλισμένο και καλολαδωμένο…
Συ είσαι αυτός που έχει την ευθύνη του εαυτού του…
Για την ευτυχία σου δεν φταίνε ούτε οι γύρω σου ούτε η άτιμη η κοινωνία…
Εστίασε στα απλά και στα καθημερινά… εστίασε στις πραγματικές σου ανάγκες… στις δικές σου ανάγκες κι όχι στις ανάγκες που τόσο περίτεχνα έσπειραν οι άλλοι στο χωράφι του μυαλού σου…
Κοίτα την δική σου ψυχή… πότισε την με γάργαρο νερό, φρόντισε την και θα δεις πως θα καρπίσει… ο καλός καρπός αργεί να βγει… θέλει φροντίδα κι αγάπη… θα κουραστείς… ποιος είπε πως η δουλειά του γεωργού είναι εύκολη;;;
Μην χάσεις το δρόμο σου σαν δεις τα πρώτα φύλλα να βγαίνουν… μην κορφολογήσεις νωρίς το φυτό σου και μην βιαστείς να κόψεις τους ανώριμους ακόμα καρπούς…
Να ‘χεις υπομονή… Περίμενε… να’χεις τα μάτια σου ανοιχτά… για να δεις πως ο καρπός ωρίμασε…
Και τότε άπλωσε το χέρι… δίχως φόβο και δίχως πάθος…
Κόψε τον ώριμο καρπό και φέρε τον στο στόμα σου…
΄Αφησε τη γλύκα του να δροσίσει το άνυδρο στόμα σου…
Ο καρπός είναι πλέον δικός σου…

Το χωράφι της ζωής σου δεν είναι πλέον χέρσο…

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Στρέψε το βλέμμα σου...


Στρέψε το βλέμμα σου σ'αυτά που έχεις
κι όχι σ'αυτά που δεν έχεις...
Σταμάτα να σκέφτεσαι το σπίτι, τη δουλειά, τον άντρα, την ηρεμία που δεν έχεις...
Απομάκρυνε επιτέλους το βλέμμα σου από το μίζερο εαυτό σου...
Γύρνα στο πλάι σου και δες αυτό που έχεις...
Συ ξέρεις τι είναι αυτό...
Δες το παιδί που έχεις, το κεραμίδι που έχεις, ακόμα και τη δυνατότητα να κλάψεις (γιατί κάποιοι ούτε αυτή τη δυνατότητα δεν έχουν)
Απόστρεψε το βλέμμα σου από το εγώ
και στρέψε το στο εμείς...
και τότε...
το ταξίδι της ψυχής προς την ελευθερία έχει ξεκινήσει...

Δοκίμασέ το...
θα με θυμηθείς...

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Και βραβειάκι... παρακαλώ!


Να λοιπόν που πήρα και βραβειάκι...
Η χαρά μου μεγάλη... Κι αντί η μουλάρα να κάτσω να δουλέψω, εγώ προτιμώ άλλα πράγματα…

Το βραβείο το παρέλαβα από τη
http://nickypan.blogspot.gr
και την ευχαριστώ πολύ γιατί με έκανε πολύ χαρούμενη!

Οι κανόνες του βραβείου είναι:
1. Να γράψεις 11 πράγματα για τον εαυτό σου
2. Να απαντήσεις στις 11 ερωτήσεις αυτού που σου έκανε tag και να γράψεις 11 ερωτήσεις γι' αυτούς που θα κάνεις εσύ tag
3. Βράβευσε 11 άτομα (κάτω των 200 μελών τα blog τους)
4. Ενημερώνεις τα άτομα που βράβευσες

Ξεκινάμε λοιπόν!!!

11 πράγματα για τον εαυτό μου:

1. Η καλύτερη φυγή... το διάβασμα.
2. Απωθημένο μου: που δεν μπορώ να φορέσω ψηλοτάκουνες γόβες
3. Λατρεύω τις τηγανιτές πατάτες με αυγά – μάτια
4. Χαλαρώνω απίστευτα με μια κούπα γαλλικό, μουσική eighties κι ένα βιβλίο
5. Δεν μπορώ να πω ΟΧΙ
6. Είμαι τελειομανής
7. Δύσκολα «ανοίγομαι» στους ανθρώπους
8. Θα ήθελα να ήμουν και πάλι δεκαέξι
9. Σιχαίνομαι το ρύζι
10. Μου αρέσουν οι ρομαντικές κομεντί
11. … όλο κάτι μου λείπει…

Και τώρα απαντώ στις 11 ερωτήσεις της Νίκης

1. Σινεμά ή θέατρο;
Σινεμά… οι επιλογές θεάτρου στην πόλη μου είναι λιγοστές… και το σινεμά πλέον σε ταξιδεύει σε εντελώς άλλη διάσταση…

2. Διακοπές σε ξενοδοχείο ή camping;
Ξενοδοχείο πεντάστερο με πισίνα και τζακούζι παρακαλώ (αφήνω το camping για τα έξαλλα νιάτα πλέον)

3. Αγαπημένο σου moto;
Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα

4. Ένα ταξίδι που έχεις ήδη κάνει και θες να το ξανά κάνεις στο άμεσο μέλλον;
Eurodisney (κατά βάθος παραμένω ένα μεγάλο παιδί)

5. Πού θα ήθελες να ήσουν αυτή τη στιγμή;
Σε μια ξαπλώστρα, στην παραλία, με καφέ και βιβλίο

6. Κάτι τρελό που έχεις κάνει;
Το γύρο της Κορσικής με ωτο – στοπ

7. Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα με ένα κραγιόν και μια σκιά ματιών τί θα επέλεγες;
Κραγιόν ασυζητητί

8. Τί δεν λείπει ποτέ από το νεσεσέρ σου;
Η οδοντόβουρτσά μου

9. Τί σε χαλαρώνει;
Ένα καλό βιβλίο κι αγαπημένη μουσική

10. Αν σου δινόταν η ευκαιρία να γινόσουν κάτι άλλο για μια μέρα τί θα ήταν αυτό;
Έφηβη

11. Για μια επίσημη εμφάνιση τί θα επέλεγες να φορέσεις;
Ένα κλασσικό total black φόρεμα

Οι δικές μου 11 ερωτήσεις τώρα:
1. Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
2. Ποιο είναι το γεγονός που σημάδεψε τη ζωή σου;
3. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
4. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας;
5. Πού θα ήθελες να περάσεις το επόμενο καλοκαίρι;
6. Νιώθεις καλύτερα, όταν….
7. Όταν θυμώνεις,…..
8. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα ήθελες να ευχαριστήσεις έστω και καθυστερημένα;
9. Αν εμφανιζόταν ένα τζίνι και πραγμοτοποιούσε μια ευχή, αυτή θα ήταν…
10. Η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό…
11. Άνοιξες blog γιατί…

Και ταράμ ταράμ!

Τα 11 blog που βραβεύω:


Πολλά φιλιά



Όλα τα μωρά στην πίστα!!!

Καλέ... τι μίρλα και τι γκρίνια έπεσε στα τελευταία posts μου...
Ντροπή μου και πάλι ντροπή μου...
Επιτρέπεται ντεμέκ blog που γράφει για τη χαρά και την ευτυχία, να μιζεριάζει;;;
Μάλλον πάλι ήθελα να τραβήξω με λάθος τρόπο την προσοχή και να με κανακέψετε...
Αφού όμως αντιλαμβάνομαι τις "αρρωστημένες" συμπεριφορές μου (έστω και λίγο καθυστερημένα)
κάτι είναι κι αυτό...

Έλα λοιπόν ν'ανεβαίνουμε!!!
Έλα λοιπόν να ξεσηκωθούμε!!!

ΟΛΑ ΤΑ ΜΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΑ!!!

http://www.youtube.com/watch?v=GyRsB21dlo0

Υ.Γ. Το ξέρω πως το τραγούδι είναι άκαιρο πρωινιάτικα, αλλά και τι μ΄αυτό;;; Αφού αυτό τραβάει η όρεξη μου;;; Και να φανταστείς, πως το λαϊκό δεν το έχω καθόλου...

Φιλάκια στα μουτράκια παίδες και να έχετε μια όμορφη χαρούμενη καλημέρα!!!

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Συμφιλιώσου...

Σήμερα πάλι δεν έχω και πολύ όρεξη να γράψω... από την άλλη πάλι, όλο και κάτι θέλω να ανεβάσω...
Σας ανεβάζω λοιπόν μια φωτογραφία που μου άρεσε κι ένα κείμενο για τη συμφιλίωση με το άγχος μας και την καταπολέμησή του από το σάιτ www.psyche.gr του Νικήτα Καυκιού

"...Συνήθως όταν αισθάνεσαι άσχημα προσπαθείς απεγνωσμένα να σκεφτείς ή να κάνεις κάτι για να νιώσεις καλύτερα. Αυτή η επίμονη έγνοια και προσπάθεια να γλυτώσεις από την οδύνη αντί να σε βοηθά, δυσκολεύει την κατάσταση. Μην ξεχνάς ότι είσαι υγιής. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συμφιλιωθείς με την οδύνη και να την υπομείνεις χαλαρά. Με αυτό τον τρόπο χωρίς να αγωνίζεσαι θα νιώσεις καλύτερα. Δεν χρειάζεται να παλέψεις και να νικήσεις το άγχος και το φόβο. Τα αρνητικά συναισθήματα από μόνα τους κάποια στιγμή θα ενεργοποιήσουν μέσα σου θετικά συναισθήματα. Στην πραγματικότητα τα ίδια τα συμπτώματα εξυπηρετούν και υποστηρίζουν τη θεραπευτική σου πορεία. Μείνε ήσυχος-η με τη συντροφιά του άγχους και αυτό θα μειωθεί αισθητά. Όσο άσχημα κι αν νιώθεις είναι ακίνδυνο και περαστικό. 
Παρακολούθησε με αντικειμενικό τρόπο ήσυχα και νηφάλια τα αρνητικά σου συναισθήματα και η ανακούφιση θα προκύψει από μόνη της. Ακόμη κι αν συμβεί να  φτάσεις στον πάτο το μόνο που μπορεί να σου συμβεί είναι να ξεκινήσει μέσα σου μια θετική αλλαγή. Μόλις αγγίξεις τον πυθμένα (σημείο Α στο παρακάτω διάγραμμα) αναπόφευκτα θα αρχίσεις να ανεβαίνεις. Η αλλαγή θα συντελεστεί από μόνη της, ακόμη κι αν προσπαθήσεις να την εμποδίσεις. Η ίδια η πτώση θα σε αναγκάσει να ανέβεις. Η φόρα που έχεις πάρει κατεβαίνοντας θα σου δώσει τη δύναμη, την ενέργεια και τη διάθεση να ανέβεις. Όσο πιο έντονη η κάθοδος πιο δυναμική η άνοδος. Είσαι υποχρεωμένος να το ξεπεράσεις. Ακόμη κι αν δεν κάνεις τίποτε για να βοηθήσεις τον εαυτό σου, η βοήθεια θα προκύψει αυτόματα από μέσα σου με τη βοήθεια της οδύνης. Δεν απαιτείται αγωνιστική, έντεχνη προσπάθεια από μέρους σου αλλά μόνο φιλική αποδοχή και ησυχασμός. Είναι βέβαιο ότι το πρόβλημά σου θα ξεπεραστεί..."

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Το κακομαθημένο παιδί!

Σήμερα έχω πολύ έντονη την ανάγκη να γράψω... να μιλήσω... να έρθω σε επαφή με άλλους, ακόμα και αν αυτοί οι άλλοι είναι φίλοι διαδικτυακοί...
Δεν ξέρω τι να γράψω όμως... τα δάχτυλά μου τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο όμως δεν ξέρουν ποιες λέξεις να βγάλουν...
ή μάλλον ξέρουν, αλλά το συνειδητό μου ανθίσταται γιατί δεν θέλω να βγουν και πάλι λέξεις μίζερες και γκρινιάρικες και θυμωμένες...
Λέω ασυναρτησίες, όμως ορισμένες φορές είναι καλύτερες οι ασυναρτησίες από τις κουβέντες που ξεστομίζουμε και μετά το μετανιώνουμε...
Ίσως κατηγορώ τον εαυτό μου που κατηγορώ τη μάνα μου και τον άντρα μου για την ελεγκτικότητά τους και τον παρεμβατισμό τους... Τώρα που το σκέφτομαι, εγώ είμαι αυτή η υποτακτική, που δεν τολμά να πάρει τη ζωή στα χέρια της, που δεν τολμά να πει ποιες είναι οι πραγματικές της ανάγκες, που δεν τολμά να μείνει μόνη της, που φοβάται, φοβάται, φοβάται... γιατί μια ζωή το μόνο που έμαθε είναι να φοβάται...
Κι αυτός ο κατακλυσμιαίος φόβος θανάτου που με πιάνει, ξέρω κατά βάση πως είναι ένας φόβος ζωής, γιατί στην ουσία μάλλον πιότερο φοβάμαι να ζήσω παρά να πεθάνω...
γιατί αν πάρω την απόφαση να ζήσω... ξέρω καλά πως όλη η ευθύνη είναι δική μου... πως τα λάθη είναι δικά μου... πως τα βέλη μου θα πρέπει να στραφούν προς εμένα την ίδια... κι όχι προς τα εύκολα θύματα - τους αγαπημένους άλλους...
Μπερδεμένα όλα στο μυαλό μου κι ακόμα πιο μπερδεμένα πάνω στο κορμί μου... σφιγμένο στήθος, φουσκωμένο στομάχι κι έντονος ίλιγγος...
Τούτο το κακομαθημένο "παραμελημένο" παιδί δεν λέει να σταματήσει να τσιρίζει... όσο κι αν προσπαθώ να το ενηλικιώσω, εκείνο ανθίσταται και βρίσκει συνέχεια νέους τρόπους να με ταλαιπωρεί... όπως όταν δεν του γίνονται τα χατήρια, όπως όταν ζητάει έξτρα πατατάκια από το σούπερ - μάρκετ, κι εκείνο ξαπλώνει κατάχαμα και χτυπιέται σαν δαιμονισμένο μέχρι να του γίνει το χατήρι... Οι ώριμοι γονείς (οι λιγοστοί ώριμοι γονείς) το αφήνουν να χτυπιέται, του εξηγούν γιατί δεν θα του γίνει το χατίρι και το παιδί κάποτε μεγαλώνει και ωριμάζει... Οι ανώριμοι γονείς πέφτουν στην παγίδα του, ξανά και ξανά...
Έτσι κι εγώ... το κακομαθημένο παιδί μέσα μου είναι πολύ δυνατό... πολύ εγωιστικό... κανείς δεν θέλει πια να παίξει μαζί του... γιατί έχει γίνει ο νταής της τάξης... όμως κατά βάθος είναι ένα παιδί και το μόνο που θέλει είναι λίγη προσοχή...

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ερωτήσεις δίχως απαντήσεις...

Πώς να ελέγξεις το μυαλό;;;
Πώς να το κάνεις να σταματήσει να αναλύει τα πάντα;
Πώς να το βοηθήσεις να βρει τη γαλήνη;
Πώς να κάνει το κακομαθημένο παιδί να σταματήσει να τσιρίζει;
Πώς θα γίνεις πλέον ένας ώριμος ενήλικας;
Πώς θα πάψεις να ζητιανεύεις την αγάπη;

Πότε επιτέλους θα μάθεις πως αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, κανείς άλλος δεν πρόκειται να σ’αγαπήσει;

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Shopping Therapy!


Δεν είμαι γενικώς του shopping... Δεν είμαι ο τύπος της γυναίκας που θα αισθανθεί έστω και για λίγο ευχάριστα, γεμίζοντας τα χέρια μου με σακούλες από την αγορά ή φορτώνοντας την πιστωτική μου κάρτα με λογαριασμούς από ακριβά καλλυντικά ή είδη για το σπίτι…
Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό… Πάντα έτσι ήμουν… Τώρα γιατί απεχθάνομαι τούτη την άκρως γυναικεία συνήθεια, αν το ψυχαναλύσω, ίσως να φταίει το γεγονός ότι από μικρή κάθε θηλυκή πράξη επέφερε την τιμωρία της μητέρας μου… Τα κραγιόν, οι κοντές φούστες, τα μακριά μαλλιά, τα βαμμένα νύχια ήταν για τις ανήθικες…. Και να που μου βγήκα ηθική… Σιγά μην ξεράσω τώρα… αλλά αυτό το κομματάκι, με το να προτιμώ μέχρι σήμερα παντελόνια, φαρδιές μπλούζες (κρύβουμε και τα κιλάκια μας έτσι) και κραγιόν τόσο αδύναμα που σχεδόν δεν φαίνονται… μου έχει απομείνει μέχρι σήμερα…
Ωστόσο, καμαρώνω ιδιαίτερα την κόρη μου που έχει μακριά μαλλιά, που είναι κοκέτα, που κοιτάζει ποια μπλούζα πάει με ποιο κολλάν και που ήδη έχει τρία λιπ – γκλος στην τσάντα της…
Όταν με παρακάλεσε να πάμε οι δυο μας για ‘shopping therapy’, συμφώνησα θεωρώντας ότι αυτή η μέρα δεν θα ερχόταν ποτέ…
Να κυκλοφορήσω εγώ μόνη μου (χωρίς την ασφάλεια του συζύγου μου) στο κέντρο της πόλης και να μπαινοβγαίνω και σε μαγαζιά;;;
Ούτε στο χειρότερο εχθρό μου…
Η μέρα όμως ήρθε… η ευτυχία στο πρόσωπο της κόρης μου ήταν εμφανής που θα βγαίναμε οι δυο γυναίκες, μόνες μας για ψώνια… Δεν θα ήταν άκρως εγωιστικό να της πω ‘όχι’, λέγοντας πως ‘η μαμά δεν μπορεί’;;;
Ω! ναι θα ήταν…
Κι έβαλα το πιο ωραίο μου χαμόγελο, την έπιασα αγκαζέ και κατεβήκαμε στο κέντρο… Σουλατσάραμε στο κέντρο, μπήκαμε σε όποιο μαγαζί μου ζήτησε, ήπιαμε καφέ και φάγαμε κρουασάν, έβαλε ρούχα, δοκιμάσαμε καλλυντικά, περπατήσαμε και γελάσαμε…
… και δεν ψωνίσαμε τίποτα!!!
Και το ευχαριστηθήκαμε… γιατί κάναμε κάτι οι δυο μας… μάνα και κόρη…
Και σήμερα το υποσυνείδητο δεν μου την είχε στημένη… γιατί αποφάσισα πως θέλω να ζήσω με όποιο τίμημα… θέλω να είμαι δίπλα στις χαρούμενες στιγμές των ανθρώπων που αγαπώ… και δεν θέλω να τραβάω επάνω μου, από αρρωστημένο εγωισμό, την προσοχή τους…
SHOPPING THERAPY λοιπόν, χωρίς SHOPPING!!!

Αξία ανεκτίμητη!

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Οι παλιές κασέτες...

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε τις παλιές κασέτες…
Εκείνες που γράφαμε με τραγούδια που μας άρεσαν (είτε από πειρατικούς σταθμούς είτε από παραγγελίες στα δισκάδικα που υπήρχαν σχεδόν παντού) και τις ακούγαμε ώρες…
Έβαζες λοιπόν την αγαπημένη σου κασέτα στο κασετόφωνο κι άκουγες για μία ολόκληρη ώρα τα αγαπημένα σου τραγούδια… και μόλις τελείωνε, την ξανάβαζες από την αρχή… ξανά και ξανά (τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα)….
Θα μου πεις, μα και καλά δεν βαριόσουν;;; Όχι, δεν βαριόμουν… ή κι αν βαριόμουν, πήγαινα να παραγγείλω και πάλι στο εν λόγω δισκάδικο μια νέα κασέτα που τουλάχιστον το 50% των τραγουδιών παρέμεναν ίδια…
Κι έφτανε στο σημείο, η κασέτα να έχει σχεδόν λιώσει από το «παίξιμο», εσύ να έχεις βαρεθεί τα χιλιοπαιγμένα τραγούδια, κι όμως με μια αρρωστημένη ηδονή, να την ακούς ξανά και ξανά…
Έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι ακόμα υπάρχει κρυμμένη στο εφηβικό μου ντουλαπάκι η αγαπημένη μου κασέτα… μια kenwood εξηντάρα με το Get that beat των Sharp Ties, το Enola Gay, το Electricity, το Meli Melo και πολλά άλλα…
Και ναι… η σειρά των τραγουδιών είναι ακριβώς έτσι… έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια κι εγώ τη θυμάμαι…
Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά;;;
Γιατί τελικά δεν πετιούνται εύκολα οι «παλιές κασέτες»… γιατί λέμε ότι τις βαρεθήκαμε, αλλά αυτά είναι τα τραγούδια που θέλουμε να ακούμε και να χορεύουμε… γιατί μπορεί να γκρινιάζουμε που τις μάσησε το κασετόφωνο αλλά αντί εμείς να αλλάξουμε και να ακούσουμε τις νέες επιτυχίες, πηγαίνουμε στο δισκάδικο κι επιμένουμε ξανά και ξανά στους παλιούς χιλιοπαιγμένους σκοπούς…

Έτσι κι εγώ…
Λέω ότι θέλω ν’αλλάξω… Λέω ότι θέλω να παίξω νέους σκοπούς για την καρδιά και την ψυχή μου… για να διώξω μακριά ψυχοσωματικά, φοβίες κι εμμονές… λέω… αλλά μάλλον λέω ψέματα… το υποσυνείδητο αρνείται πεισματικά τούτη την αλλαγή…
Ξύπνησα σήμερα χωρίς σωματικά αλλά μ’ένα φόβο σφηνωμένο στο στέρνο μου…
‘Δεν βαριέσαι’, είπα… ‘Σε ξέρω… παλιός γνώριμος… δεν θα σε φοβηθώ… δεν θα σ’αφήσω να κυριαρχήσεις πάνω μου…’
Σηκώθηκα κανονικά, ντύθηκα, το παιδί στο σχολείο και τον καφέ πριν πάω στη δουλειά… κι αντί για το νερομπλούκι – γαλλικό που παίρνω συνήθως γιατί δεν πειράζει στο στομάχι, πήρα ένα λατρεμένο καπουτσίνο με σαντιγί… και για να κάνω την απόλαυση ακόμα πιο μαγική, πήρα κι ένα κρουασάν που λατρεύω… κι όταν μου ζήτησαν να το μοιραστώ, αρνήθηκα γιατί ήθελα να το απολαύσω μέχρι τελευταίου ψίχουλου… και το απόλαυσα… κι ήταν υπέρβαση… γιατί αν με ξέρατε από κοντά, θα ξέρατε πως μου είναι αδύνατον να βάλω μπουκιά στο στόμα μου πριν από το μεσημέρι… κι η απόλαυση ήταν μεγάλη…
Όμως το υποσυνείδητο, ήθελε και πάλι την ‘παλιά κασέτα’…. Πώς μπορείς κυρά μου να απολαμβάνεις το πρωινό σου;;; Πώς μπορείς;;; Και μετά από λίγο ο υπερβολικός σφάχτης στο κέντρο του στήθους, η δυσφορία… η προσπάθεια να μου αλλάξει το πρόγραμμα, να με κάνει να αναβάλλω το shopping therapy με την κόρη μου στο κέντρο το απόγευμα…
Η ‘παλιά κασέτα’ είναι για καλά εδραιωμένη στο κασετόφωνο… η αντίσταση στην αλλαγή μεγάλη… φοβάμαι πως πάλι θα παλινδρομήσω, πως πάλι θα χάσω την ευκαιρία μου για ανάπτυξη και γι’αλλαγή…

Θα έχω άραγε τη δύναμη, να βγάλω την παλιά κασέτα από το κασετόφωνο, να σκίσω τη μαγνητοταινία από μέσα της και να την πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων;;;

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Ζηλεύω...

Αν δεν βγάλουμε από μέσα μας όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μας μπλοκάρουν και που μας ρουφούν όλη τη ζωτική μας ενέργεια, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βαδίσουμε το μονοπάτι της ευτυχίας.
Οργή, μίσος, ζήλια και κυριότερο όλων ο θυμός...
Ο θυμός εκείνος που δεν εκφράσαμε, που τον κρατήσαμε μέσα μας σαν πολύτιμο θησαυρό, που φούσκωσε και γιγάντωσε κι αφού δεν κατάφερε να βγει προς τα έξω, αρχίζει και τρώει τα δικά μας σωθικά...
Θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν μίλησε, που δεν διεκδίκησε, που δεν εκφράστηκε αληθινά και τον μαστιγώνουμε ανελέητα...

Εγώ όμως σήμερα, δεν θέλω να μιλήσω για το θυμό που ενδεχομένως κρύβεται κάτω από το «καλοσυνάτο» πρόσωπό μου...
Θέλω να αποκαλυφθώ και να μιλήσω για το άλλο μαύρο συναίσθημά μου... εκείνο της ζήλιας...
Δεν ξέρω τι ζηλεύετε εσείς... θα σας πω όμως τι ζηλεύω εγώ...

Ζηλεύω...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που ξυπνάνε το πρωί μ’ένα χαμόγελο στα χείλη...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που περπατάνε στο δρόμο δίχως να πονάει το στήθος τους...
Ζηλεύω τις γυναίκες που πίνουν άνετα τον καφέ τους με τις φίλες τους...
Ζηλεύω τις γυναίκες που πηγαίνουν όπου θέλουν δίχως να δώσουν αναφορά...
Ζηλεύω τις γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούν....
Ζηλεύω τους ανθρώπους που ξέρουν να λένε ΟΧΙ...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που γελάνε πηγαία και δυνατά, που τραγουδάνε φάλτσα, που χορεύουν άρρυθμα κι όμως το ευχαριστιούνται...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που έμαθαν να απολαμβάνουν τη ζωή δίχως να δίνουν λογαριασμό στους άλλους...

Τούτα είναι που ζηλεύω...
Δεν ζηλεύω ούτε τα πλούτη, ούτε τα μεγάλα σπίτια και τα καινούρια αυτοκίνητα, ούτε τα μακρινά ταξίδια, ούτε τα μοδάτα ρούχα, ούτε τη δόξα, ούτε τις επαγγελματικές επιτυχίες, ούτε την κοινωνική καταξίωση...
Χόρτασα από τούτα, μα η καρδιά μου απομένει κενή...

Ζηλεύω το απλό και το καθημερινό, ζηλεύω το απροσποίητο και το πηγαίο...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι αληθινοί και δεν έκρυψαν τον εαυτό τους κάτω από ένα προσωπείο... τον έκρυψαν τόσο βαθιά που στο τέλος τον έχασαν...


Κι αφού πλέον ομολόγησα στον εαυτό μου, τι είναι αυτό που πραγματικά μου λείπει, ήρθε η ώρα να ψάξω να το βρω... ήρθε η ώρα να πάψω να ζηλεύω...

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Μέσα από την ψυχή μου, για την ψυχή μου...

Πέρασαν οι γιορτές...
αν θα μπορούσα θα τις ταξινομούσα
προ ταξιδίου, ταξίδιον, μετά ταξίδιον...

Το προ ταξιδίου καλό...
το ταξίδιον υπέροχο...
το μετά ταξίδιον, άστα να πάνε... όλα τα σωματικά παρεΐτσα....

Όμως είπαμε, η μεμψιμοιρία δεν βγάζει σε καλό... η μεμψιμοιρία είναι για ανθρώπους ανώριμους, για χαμένους, για loosers...
Είμαστε γεννημένοι για να μαχόμαστε... είμαστε γεννημένοι για τη μεγάλη καθημερινή μάχη... αυτή της ζωής μας...
Κι έτσι... κατά ένα περίεργο τρόπο, δεν αφήνω το φόβο να με παραλύσει... κάνω πράγματα που προ καιρού φάνταζαν αδύνατα... όχι πως είναι εύκολο...

Πολύ συχνά νιώθω ένα μικρό πουλί κλεισμένο σε ένα ολόχρυσο κλουβί....
Σε πρακτικό επίπεδο, δεν μου λείπει τίποτα...
Για τους άλλους, αυτούς που βλέπουν μόνο την επιφάνεια, είμαι η προσωποποίηση της επιτυχίας... και κατ'αυτούς της ευτυχίας...

Αυτοί όμως που ξέρουν, αυτοί οι λίγοι που μπορούν να δουν μέσα από τα μάτια, την αλήθεια της ψυχής μου, αντικρίζουν ότι επιτυχία ποτέ δεν σημαίνει ευτυχία...
είναι δύο λέξεις εντελώς ασύμβατες...
Τι σχέση μπορεί να έχει η φιλαυτία και η αλαζονία της επιτυχίας με την ηρεμία και τη γαλήνη της ευτυχίας;;;

Ένα πουλί σ'ένα ολόχρυσο κλουβί... από αυτά που μου θυμίζουν το “Indochine” με το Vincent Perez... τότε που είχα ερωτευτεί κεραυνοβόλα το Γάλλο ηθοποιό...
Εκείνη την υπέροχη χρονιά.... εκείνη την εποχή της απόλυτης ελευθερίας... εκείνη την εποχή που πίστευα πως όλος ο κόσμος μου ανήκε... εκείνη την εποχή που ζούσα το όνειρο...
εκείνη την εποχή που ήμουν αληθινά ερωτευμένη με τη ζωή...
Εκείνη την εποχή...

'Είμαι αχάριστη', θα πουν φίλοι και γνωστοί αν τους ξεδιπλώσω το κενό της ψυχής μου...
Ίσως και να είμαι αχάριστη...
Γι'αυτό προσπαθώ να βρω το χαμένο Θεό Μου... προσπαθώ να ενωθώ μαζί μου για να βρω τη χαμένη μου γαλήνη....
όμως ο εγωισμός μου είναι ακόμα μεγάλος... το εγώ μου τεράστιο που αρνείται να αντιληφθεί πως δεν είμαι εγώ υπεύθυνη για τις ζωές των άλλων....
Αναζητώ το χαμένο Θεό Μου για να Τον εμπιστευτώ...

Τι κι αν γράφω ασυναρτησίες...
Μου θυμίζει τόσο πολύ τα χρόνια της αθωότητας... τότε στην εφηβεία που κλεινόμουν στο δωμάτιο μου ακούγοντας Clash και Sex Pistols και γράφοντας στίχους για τραγούδια που ποτέ δεν θα μελοποιούνταν...
Κάτι τέτοιες στιγμές απολαμβάνω τη μοναξιά μου... την έχω ανάγκη...

Φιλάκια....

Εις αύριον τα σπουδαία με επιστροφή στη δουλειά!!!


Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Έσο έτοιμη

Έσο έτοιμος, το προσκοπικό ρητό, ότι η μάχη με τα θεριά δεν είναι ποτέ εύκολη...
Μην παρασυρθείς πως με μια νίκη σε κάποια μάχη, κέρδισες κι ολόκληρο τον πόλεμο...
Μην το βάζεις κάτω...
Έσο έτοιμος...
και για τις ήττες που θα έρθουν.
Έσο έτοιμος...
για να ξανασηκωθείς. Όλα στο πρόγραμμα είναι, μην απογοητεύεσαι.
Εχθές και σήμερα, οι μέρες μου δεν είναι καλές...
Το συνηθισμένο κολπάκι του υποσυνείδητου... μετά από τόσες νίκες... μαζεμένες ήττες...
Στο πρόγραμμα είναι κι αυτό...
Έσο έτοιμος λοιπόν...
Η τελειωτική νίκη ποτέ δεν είναι εύκολη...