Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Ταξίδι...

Θα με χάσετε για λίγες μερούλες!
Δεν ξέρω αν θα σας λείψω αλλά εμένα θα μου λείψετε σίγουρα...
Δεν είναι ακριβώς ταξιδάκι αναψυχής... είναι περισσότερο ταξίδι συμπαράστασης σ'ένα πρόσωπο πολυαγαπημένο... ήταν ο μόνος που βρισκόταν πραγματικά δίπλα μου στις πιο δύσκολες ώρες μου... είναι η ώρα να είμαι δίπλα του τώρα που με χρειάζεται...
Δεν είναι κάτι σοβαρό... δεν είναι θέμα υγείας ή οικονομικό... αλλά εγώ το αισθάνομαι... θέλει να ξέρει πως υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα του για να του πιάσει το χέρι και να του πει 'πως εγώ είμαι εδώ'... πως δεν θα κρίνει καμιά του πράξη και καμιά του σκέψη... πως όποια απόφαση κι αν πάρει, εγώ θα την στηρίξω... θα είμαι δίπλα του...
Πώς αλλάζουν οι καιροί! Τι θύμησες και τι συνειρμοί ταλανίζουν το μυαλό μου... άσχετοι αλλά για μένα σχετικοί...
Τότε... εκείνη τη δύσκολη εποχή... εκείνη την εποχή που όλοι με είχαν για 'φτύσιμο' (ακόμα και η ίδια μου η μάνα... για τη δε γιαγιά μου δεν το συζητώ... για το δε το σόι ολόκληρο ήμουν το μαύρο πρόβατο του σογιού... τι κοτσομπολιό πίσω από την πλάτη μου...), μόνο εκείνος ήταν δίπλα μου...
να μου πιάνει το χέρι... να μου γελάει... να μου κάνει αστεία... να μου δείχνει με λόγια και με πράξεις πως η ζωή δεν είχε τελειώσει... και κυρίως... κυρίως...
να μου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας... την αίσθηση πως εκείνος θα είναι πάντα εκεί... να δέχεται τις όποιες επιλογές μου... να μην κρίνει... να μ'αγαπάει αληθινά κι άδολα...
με μια μοναδική αδελφική αγάπη, δίχως τις συνηθισμένες προστριβές που συχνά έχουν τα αδέλφια... να αισθάνομαι πως δεν με είχαν όλοι εγκαταλείψει... πως εκείνος ήταν βράχος δίπλα μου κι ας ήταν μόνο είκοσι χρόνων...
και τώρα οι καταστάσεις άλλαξαν...
κι εγώ το νιώθω... πως έστω και για λίγες μέρες πρέπει να είμαι δίπλα του...
γιατί κι εγώ τον αγαπώ υπερβολικά τον αδελφό μου... γιατί θέλω να είναι ευτυχισμένος... γιατί θέλω να ζήσει τη ζωή που θέλει... γιατί θέλω το χαμόγελό του να είναι αληθινό και πηγαίο...

Γι'αυτό λοιπόν θα με χάσετε λίγες μερούλες... δεν ξέρω όπως είπα αν θα σας λείψω αλλά εσείς θα μου λείψετε σίγουρα... αν βρω ίντερνετ, μπορεί να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να σας επισκεφθώ...
αν πάλι όχι... sorry παιδιά αλλά θα τα πούμε σύντομα!!!

Να περάσετε ένα υπέροχο τριήμερο και να τσακίσετε τις λαγάνες!!!

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Θυμωμένη!!!

Παίρνεις αποφάσεις, οπλίζεσαι με θάρρος, λες θα τα καταφέρω, θα γίνω καλύτερη, δεν θα είμαι γκρινιάρα, δεν θα αλλάξω εγώ τους άλλους, θα αλλάξω μόνο τον εαυτό μου και δυστυχώς… για μια ακόμη γαμημένη φορά ανακαλύπτεις πως η τρικλοποδιά βρίσκεται εκεί… και κάθε φορά είναι ακόμα πιο ύπουλη ακόμα πιο βίαιη, σε ρίχνει ακόμα πιο βαθιά…
Τα είπαμε… εχθές ήταν μία πάρα μα πάρα πολύ ωραία μέρα… κι είπα να την μοιραστώ… όχι μόνο μαζί σας αλλά και με τους δικούς μου… που με ‘κατηγορούν’ για την κατάντια μου… και τελικά βλέπεις πως σαμποτάρουν κι επιτιμούν κάθε προσπάθεια σου, συνειδητή κι υποσυνείδητη, για να γίνεις καλά… για τον απλούστατο λόγο… πως κατά βάθος δεν θέλουν να γίνεις καλά… σε προτιμούν να υποφέρεις, να φοβάσαι για να σε ελέγχουν… για να αισθάνονται οι ίδιοι δυνατοί όταν εσύ αισθάνεσαι αδύναμος…
Κορόιδεψαν φυσικά την απόφαση μου για την ομοιοπαθητικό, λέγοντας μου το αμίμητο ότι πιστεύω σε ‘ζαχαρόνερα’, μου κατέβασαν μούτρα επειδή χάρηκα που βρήκα παλιές μου φωτογραφίες όταν εκείνοι δεν υπήρχαν στη ζωή μου, όταν πήγα να τους αγκαλιάσω μου έκαναν εν είδη αστείου «ξου ξου» και δεν με αγκάλιασαν (τι αστείο… πώς γελάσαμε!!!) και μου είπαν πως με έπιασε λογοδιάρροια ενώ άλλες φορές με κατηγορούν γιατί δεν μιλάω…
Οι κεραίες μου πλέον έχουν γίνει πολύ ευαίσθητες και πιάνω όλες αυτές τις ‘τιμωρίες’ στις οποίες υπέκυπτα χρόνια τώρα και είπα στον εαυτό μου «ΑΣΠΙΔΑ» σαν τα παλιά ηλεκτρονικά, πως δεν θα στεναχωρεθώ ούτε θα αυτομαστιγωθώ ούτε θα πέσω στην παγίδα τους…

Ρε γαμώτο όμως… και πάλι δεν έπιασε… ή θα αργήσει πάρα πολύ να πιάσει… το υποσυνείδητο μαθημένο να λειτουργεί τόσα χρόνια λειψά, συνεχίζει το αρρωστημένο παιχνίδι του… είμαι παιγμένη… βέβαια δεν του έκανα το χατίρι, ήρθα στη δουλειά αλλά… φοβερή ζάλη κι αίσθηση λιποθυμίας… πόνος στο στήθος και στην πλάτη… ναυτία… τα κλασικά πλέον ‘σήμερα πεθαίνω, δεν ξέρω αν θ’αντέξω μέχρι αύριο…’


Δεν θέλω όμως να του κάνω το χατίρι… δεν θέλω ρε γαμώτο να μου χαλάσει για μια ακόμη φορά τη χθεσινή μου χαρά… δεν θέλω… πάρτε ρε γαμώτο τη μιζέρια και την γαμημένη κριτική σας και κοιτάξτε τον εαυτό σας… σταματήστε να ζηλεύετε τη χαρά του άλλου… είστε λίγοι μα τόσο λίγοι…

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Χαμόγελααααα!!!!!!!!!!!!!!!!

Κορίτσια, αγόρια καλησπέρα!!!
Καινούριοι μου φίλοι και φίλες που αν και "γνωριζόμαστε" λίγο καιρό, εγώ σας αισθάνομαι δίπλα μου...
Μου δίνετε απίστευτη δύναμη με όσα μου γράφετε... υπάρχουν φορές που δυστυχώς δεν προλαβαίνω να απαντάω στον καθένα ξεχωριστά... δεν είναι αλαζονεία, δεν είναι τεμπελιά, είναι απλώς φοβερή έλλειψη χρόνου κι ορισμένες φορές και διάθεσης...
Ναι κορίτσια κι αγόρια, έχετε δίκιο...
έχει ξεκινήσει το εσωτερικό μου ταξίδι κι αυτό είναι πολύ σκληρό, γι'αυτό και συναντώ τόσες δυσκολίες... όμως κατά βάθος, πιστεύω πως θα τα καταφέρω... κι αυτό για ένα και μόνο λόγο...
γιατί αποφάσισα να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου...
τόσα χρόνια νόμιζα πως εγώ όριζα τον εαυτό μου... ήταν όμως ένα μεγάλο ψέμα μέσα στο οποίο είχα βολευτεί να ζω...
έρχομαι πλέον αντιμέτωπη με την ευθύνη της ζωής μου... είμαι η μόνη υπεύθυνη γι'αυτήν - δικές μου οι επιτυχίες, δικές μου κι οι αποτυχίες...
Θέλω ν'αλλάξουν πράγματα... συμπεριφορές και συνθήκες... Μα πώς θ'αλλάξουν αν δεν αλλάξω εγώ η ίδια;;; Περιμένω ν'αλλάξουν οι άλλοι για να κάνουν στο δικό μου νούμερο;;; Πόση αλαζονεία κρύβει αυτή η σκέψη... Αλλάζω λοιπόν εγώ, αργά και σταθερά... Ναι το ξέρω... με πάνω και κάτω... και με κάποια αναγκαία πισογυρίσματα...
Όμως πλέον δεν είμαι μόνη... έχω τον εαυτό μου... ανθρώπους που είχα δίπλα μου και παραμέλησα... και φυσικά εσάς... που είστε εδώ, αν και δεν με ξέρετε... που είστε εδώ επειδή το θέλετε... χωρίς να ξέρετε αν είμαι χοντρή ή λεπτή, όμορφη ή άσχημη, με κρεατοελιές ή όχι, με διαστημόπλοιο ή πατίνι...
Σήμερα ήταν μια ωραία μέρα... Γεμάτη αλλά ωραία... κι αυτό δείχνει πως υπάρχει φως στο τούνελ αν το θελήσουμε, αν το θελήσω... Πήγα κομμωτήριο (θα θυμάστε την προηγούμενη ανάρτησή μου με τι πόνο καρδιάς είχε γίνει), δίχως να το σκεφτώ, δίχως να φοβηθώ, δίχως τρομερά σωματικά και βγήκα με μαλλί "περτικαλί" όπως ακριβώς το είχα ονειρευτεί...
Τόλμησα κι ήπια έναν καφέ με μια φίλη μετά από πολύ καιρό, κάνοντας "κοπάνα" για μια ώρα από τη δουλειά και το ευχαριστήθηκα...
κι έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει δουλεύοντας.... μετά από πολύ μα πάρα πολύ καιρό...
κι επιτέλους σήκωσα το ακουστικό και πήρα τηλέφωνο την ομοιοπαθητικό, κάτι που ανέβαλλα εδώ και δυο χρόνια...
Ναι μου δώσατε δύναμη...
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ!!!

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Αλήθειες...


Καλημέρα και καλή βδομάδα!!!
Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να «απολογηθώ»… το ξέρω πως κανονικά δεν θα έπρεπε αλλά αφού έχω αυτή την ανάγκη, θα το κάνω…
Διαβάζω κατά καιρούς αυτά που γράφω, ιδίως το χθεσινό, κι αναρωτιέμαι τι εικόνα θα έχετε διαμορφώσει για μένα… ένα κλαψιάρικο, μίζερο πλάσμα, βουτηγμένο στην αυτολύπηση που ‘μυξοκλαίει’ σαν μωρό – παιδί…
Αν ήμουν εξωτερικός σχολιαστής, ξέρω πολύ καλά πως θα εκνευριζόμουν αφάνταστα με όλη αυτή την γκρίνια… στην καλύτερη περίπτωση δεν θα έγραφα κανένα σχόλιο και στην άλλη περίπτωση, θα έγραφα ένα σχόλιο του τύπου «αντί να μυξοκλαίγεσαι βρε κοπελιά, δεν κοιτάς να λύσεις τα προβλήματά σου και να μας αφήσεις στην ησυχία μας… όλο οι άλλοι σου φταίνε κι εσύ τι κάνεις γι’αυτό»;;;
Κι όμως… δεν ήμουν πάντα έτσι… δεν αναγνωρίζω πλέον τον εαυτό μου… δεν είμαι εγώ… δεν είμαι αυτή που ήξερα… είμαι μια άλλη… κι αυτό είναι που με φρίττει και με συνθλίβει…
Η Σοφία που ήξερα ήταν μια άλλη… ένα κορίτσι στην αρχή, μια κοπέλα στη συνέχεια και μια γυναίκα αργότερα… δυναμική… που άρπαζε τη ζωή από τα κέρατα και την καβαλούσε… που δεν σταματούσε πουθενά… που δεν άφηνε το φόβο να φωλιάσει μέσα της… που παρά τα διάφορα ανομολόγητα που της συνέβαιναν (άλλοτε με δική της υπαιτιότητα κι άλλοτε με υπαιτιότητα του σύμπαντος), έσφιγγε τα δόντια και τραβούσε μπροστά…
… και δεν ήταν λίγα κι αυτά που συνάντησε στο διάβα της… από τα μικράτα της ακόμα… δεν χρειάζεται να αναφερθώ με λεπτομέρειες (σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς απ’όλα είχε ο μπαξές)… κι εγώ εκεί να προχωρώ, να σκαρφαλώνω στις κακοτράχαλες πέτρες, να τρέχω τον ανήφορο…
κι οι δυσκολίες, λες και με θέριευαν, με πείσμωναν… κάθε που μου έλεγαν πως δεν θα τα καταφέρω… εγώ έσφιγγα τα δόντια και πήγαινα μπροστά και τα κατάφερνα… ήθελα να τους δείξω πως δεν σταματάω σε κανένα εμπόδιο… ύβρις, αλλά αισθανόμουν ένας μικρός θεός… το αμάρτημα του εγωισμού που δεν λέει ακόμα να με αφήσει…
… και ξάφνου λίγο μετά τα σαράντα, φαίνεται πως πλέον τα προβλήματα έχουν τελειώσει… τα έχω καταφέρει… μπορώ πλέον αλαζονικά να φωνάξω «ΝΙΚΗΣΑ» σε εχθρούς και σύμπαν… έχω οικογένεια, παιδιά, οικονομική ευμάρεια, δική μου δουλειά, φήμη… τα πάντα… ό,τι θελήσει ένας άνθρωπος…
κι εκεί… σ’εκείνο το σημείο της αλαζονείας και του εγωισμού… ξεκινάει η κατρακύλα… αργά αλλά σταθερά…
τα έχω όλα αλλά χάνω το σημαντικότερο… χάνω τον εαυτό μου… χάνω τη Σοφία που ήξερα…
χάνω τη Σοφία που λάτρευε τα ταξίδια…
χάνω τη Σοφία που γέλαγε με τα χαζά…
χάνω τη Σοφία… τη δική μου Σοφία…
εδώ βρίσκομαι αυτή την στιγμή… στον πάτο… στον πάτο που με οδήγησε ο ίδιος μου ο εαυτός… η αλαζονεία κι ο εγωισμός μου… και τώρα τρέμω σαν μωρό – παιδί… δεν μπορώ να κάνω βήμα έξω από το σπίτι μου χωρίς να τρέμω από το φόβο… δεν μπορώ να παρουσιαστώ στις εκδηλώσεις που γι’αυτές με τόσο κόπο δούλεψα… δεν μπορώ να γελάσω γιατί πονάω… πονάω παντού… στο σώμα και κυρίως στην ψυχή…
δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη… δεν ξέρω αν πρέπει να πάω σ’ένα ψυχίατρο να μου γράψει φάρμακα… δεν ξέρω… έχω πέσει σ’ένα μαύρο πηγάδι… μια γιατρός μου συνταγόγραψε τα xanax... άγχος μου είπε… να ηρεμήσω…
τα έχω στην τσάντα μου και τα βλέπω αλλά δεν τολμώ να τα πάρω… Πώς μπορούν τα φάρμακα να λύσουν τα υπαρξιακά κενά;;; Μήπως βυθίσω στη χημεία την ευκαιρία για προσωπική ανάπτυξη;;; Ή μήπως η άρνησή μου να τα πάρω δηλώνει την υποσυνείδητη μου ανάγκη να μην ξεφύγω από τη μιζέρια μου αλλά να αρέσκομαι στην κλάψα του θύματος;;;
Δεν ξέρω πια… το μόνο που ξέρω είναι πως έχω ανάγκη να βρω μια νέα Σοφία… μια Σοφία που θα την αγαπώ και θα μ’αγαπάει… μια Σοφία που δεν θα με προδώσει ξανά…


Εάν καταφέρατε και διαβάσατε όλο τούτο το ‘κατεβατό’, σας αξίζουν ειλικρινά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!! Σας ευχαριστώ πολύ που ακούτε – διαβάζετε τη μίρλα μου… δεν έχω μάθει να μιλάω… δεν έχω μάθει να δένομαι με ανθρώπους… δεν έχω μάθει να μοιράζομαι… δεν έχω μάθει να δείχνω τις αδυναμίες μου, να δηλώνω πως είμαι άνθρωπος κι όχι υπεράνθρωπος… δεν έχω μάθει να δίνω… να δίνω απλόχερα… δίχως να περιμένω… δεν έχω μάθει…
Όμως θέλω να μάθω… και τούτο το μπλογκ είναι μία αρχή…
Να έχετε μια όμορφη, χαρούμενη και ξέγνοιαστη βδομάδα!!!


Η φωτογραφία είναι από ένα μέρος όπου έζησα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου… εκείνη την εποχή που τολμούσα να έχω τα δικά μου όνειρα… που τολμούσα να είμαι η αληθινή Σοφία κι όχι μια Σοφία ψεύτικη…

Δεν είναι δική μου φωτογραφία… αλιευμένη από το internet είναι… αλλά τι σημασία έχει;;; Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που μου φέρνει είναι τόσο καταιγιστικά… μου θυμίζει τη Σοφία της ξεγνοιασιάς, τη Σοφία που για μοναδική φορά στη ζωή της δεν φοβήθηκε να «ξεγυμνωθεί»… να δείξει το «μέσα» της και να μην την ενδιαφέρει κανείς τι θα σκεφτεί γι’αυτήν… τη Σοφία που τότε είχε πραγματικούς φίλους… τη Σοφία που την αγαπούσαν γιατί ήταν η Σοφία κι όχι μια άλλη Σοφία που θα μπορούσε να γίνει…

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Κι όμως ζέχνει!!!

Δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως δείχνουν... πόσες φορές ένα γυαλιστερό περιτύλιγμα κρύβει μέσα του ένα σάπιο γλυκό που ζέχνει και βρωμάει;;;
Έτσι αισθάνομαι τούτη την στιγμή... γυαλιστερό περιτύλιγμα απ'έξω κι από μέσα... άστα να πάνε...
Γιατί να κρύβουμε τα πράγματα κάτω από το χαλί;;; Γιατί ν'αφήνουμε την σκόνη να συσσωρεύεται;;; Γιατί να μην ακολουθούμε το ορμητικό ποτάμι και να παραμένουμε  στο βρωμερό και τρισάθλιο βάλτο;;;
Τι περίεργη διαστροφή είναι αυτή να κολλάς στη βρωμιά, στην μπόχα και στη δυσωδία;;; Γιατί να φοβάσαι να κάνεις εκείνο το βήμα μπροστά που ξέρεις πως θα σε οδηγήσει στην ελευθερία και στην ευτυχία; Γιατί να μην τολμάς ν'ανοίξεις την πόρτα του κλουβιού σου (ακόμα κι αν είναι αυτό καμωμένο από χρυσό και γεμάτο σπόρους) και να πετάξεις μακριά;;; Στη φύση... εκεί που είναι τα ταπεινά κι ευτυχισμένα πετεινά του ουρανού...
Γιατί;;;
Γιατί είσαι μικρή κι ανασφαλής... γιατί έχεις μάθει να σε βασανίζουν... γιατί κατά βάθος φοβάσαι τον εαυτό σου...
Άστα να πάνε σήμερα... Μην μ'ακούτε... εδώ δεν ακούω εγώ τον εαυτό μου... κι αυτός κραυγάζει... τι άλλο να μου πει πια... ό,τι είχε να πει μου το κραυγάζει εδώ και καιρό... κι εγώ κλείνω τ'αυτιά μου... κάνω πως δεν ακούω... κάνω... κι αυτός φωνάζει ακόμα περισσότερο... κι η μπόχα μ'έχει πάρει και μ'έχει σηκώσει...
Ουφ! Τα είπα... μήπως και τ'ακούσω... μήπως...

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Αψού!!!

Αρρωστούλα σήμερα... με έριξε κι εμένα τούτη η ίωση που ταλαιπωρεί τη μισή Ελλάδα...
Όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο... όταν δεν ακούς τον οργανισμό σου, την ψυχή σου... εκείνος επαναστατεί...
Ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεκουραστώ χωρίς ενοχές...
Φυσάω τη μύτη μου για να φύγουν όλα αυτά που έχουν μαζευτεί μέσα μου, βήχω για να πω όλα αυτά που δεν έχω πει, ανεβάζω πυρετό για να ζήσω την έξαψη της ζωής που δεν έχω ζήσει...
Πολλά φιλιά κι ένα χαρούμενο Σαββατοκύριακο!!!

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Στρουθοκάμηλος...

Ήρθε η ώρα να έρθω αντιμέτωπη με την αλήθεια...
Σε μισή ώρα περίπου από τώρα...
Φυσικά, το άγχος έχει γιγαντωθεί...
ο φόβος μ'έχει κυριεύσει...
Την φοβάμαι την αλήθεια...
Κρύβω το κεφάλι μου σαν την στρουθοκάμηλο...
Όμως τώρα ήρθε η ώρα...

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Εκφραστείτε!!!

Να εκφράζεστε...
Να λέτε απερίφραστα όσα αισθάνεστε, όσα φοβάστε, όσα επιθυμείτε...
Να εκφράζεστε με όποιον τρόπο μπορείτε...
Με λόγια, με γράψιμο, με θέατρο, με ζωγραφική, με μουσική, με βελονάκι...
με... με... με...
χιλιάδες άνθρωποι, χιλιάδες τρόποι έκφρασης...
Γιατί αλλιώς, η ψυχή σας θα θελήσει να εκφραστεί μέσα από το σώμα σας...
και τότε είναι πολύ δύσκολο να την ακούσετε...
γιατί δεν θα έχετε μάθει να την ακούτε ποτέ...
Μιλήστε για όσα ονειρεύεστε!!!
Κι εκεί πάνω, είναι Κάποιος που θα σας ακούσει...

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Αγάπη είναι...

Κάτι άλλο είχα σκοπό να γράψω σήμερα, αλλά μετά από την περιδιάβαση μου στα μπλογκόσπιτα σας, είδα την πρόσκληση της airis, της γλυκιάς μου Αριστέας...

Κι επειδή δεν πρέπει ποτέ να λέμε όχι στις προκλήσεις της ζωής και πολύ περισσότερο στις προσκλήσεις φίλων, ακόμα κι αν αυτοί είναι φίλοι διαδικτυακοί (η ανάγκη για επικοινωνία είναι παντού μεγάλη), δέχτηκα με πολύ μεγάλη μου χαρά κι ακόμη μεγαλύτερη ειλικρίνεια να απαντήσω στις ερωτήσεις που αφορούν την αγάπη....

Απαντώ λοιπόν δίχως φόβο και πάθος....

1. Το δικό σου τραγούδι για την ερωτική σχέση

Δεν έχω άμεσα συνδεδεμένο κάποιο τραγούδι με την ερωτική σχέση... Βρε μήπως τελικά οι έρωτες της ζωής μου, ήταν πεζοί δίχως είδος ρομαντισμού; Βρε μήπως είμαι ένα “άθλιο λογικό υποκείμενο” δίχως ίχνος συναισθήματος;;;
Μπα... δεν νομίζω...
ωστόσο ψηφίζω ως άκρως ερωτικό κομμάτι και το number one για την ερωτική σχέση, το τραγούδι του Stevie Wonder, το “I've just called to say I love you”... που το άκουγα στην εφηβεία μου και βαλάντωνα στο κλάμα για έρωτες ανεκπλήρωτους και μη... πραγματικούς και ουτοπικούς... για έρωτες παρελθόντες, παρόντες και μέλλοντες...



2. Το αντίθετο της αγάπης είναι το μίσος;

Φυσικά και όχι. Είμαι κάθετη σε αυτή μου την άποψη. Το αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος. Όταν ένας άνθρωπος δεν αισθάνεται αγάπη, αισθάνεται μόνος, ανασφαλής κι ως αποτέλεσμα έρχεται ο φόβος... Όσο περισσότερο φοβάται ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο ελλιπής είναι από αγάπη.

3. Μια εικόνα από τις άπειρες της αγάπης

Μία μητέρα με το μωρό της αγκαλιά, να το θηλάζει... Ναι ξέρω... ίσως περιμένατε μια εικόνα έρωτα και άλλων συναφών... όμως για μένα αυτή είναι η εικόνα της υπέρτατης και άδολης αγάπης...

4. Δώσε την αγάπη μέσα από τις αισθήσεις

Αν και δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τις αισθήσεις και τα συναισθήματά μου (είμαι υπερβολικά εγκεφαλικό και λογικό άτομο, γι'αυτό τα τραβάω όλα αυτά... έχω χάσει τελείως την επαφή με τον εσώτερο εαυτό μου), θα προσπαθήσω...

Χρώμα...
Κόκκινο... δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο...

Άρωμα...
Λεβάντας... άσχετο το ξέρω... αλλά άρωμα αληθινής, φρέσκιας λεβάντας... όχι αυτής της ψεύτικης που βάζουν στα απορρυπαντικά για τα πατώματα... ίσως γιατί τη λεβάντα, την έχω συνδέσει στο μυαλό μου μ'έναν τόπο και μια εποχή, υπέρτατης ευτυχίας κι ελευθερίας... και για μένα αγάπη είναι αυτό... υπέρτατη ευτυχία κι ελευθερία...


Ήχο...
Χμμμ.... χμμμ... Το τιτίβισμα των πουλιών... τον παφλασμό των κυμάτων... το σφύριγμα του ανέμου....

5. Μια ζωή χωρίς αγάπη είναι...

άδεια. Μία λέξη τα λέει όλα.


Merci για μια ακόμη φορά γλυκιά μου Αριστέα...

Φιλάκια!!!

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Επέστρεψα!!! Κάνω come back...

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ την Άμυ και το Δελφινάκι για τα σχόλια συμπαράστασης που μου έστειλαν...
Λοιπόν... επέστρεψα... δεν πέθανα (τουλάχιστον ακόμα) και δεν λιποθύμησα (κρατήθηκα)...
Όχι βέβαια πως ήταν εύκολο όλο αυτό... κάθε λεπτό που περνούσε, νόμιζα πως είμαι πιο κοντά στην καταστροφή, κάθε λεπτό που περνούσε νόμιζα πως θα καταρρεύσω....
Όμως άντεξα... και τα κατάφερα... και βγήκα με μαλλί καινούριο...
Ναι! Ναι! Ναι!!!
Σωστά μαντέψατε... Το μαρτύριο μου ήταν και είναι το κομμωτήριο... Απίστευτο; Κι όμως ναι! Εκεί δεν θέλουν να πάνε όλες οι νορμάλ γυναίκες, να χαλαρώσουν, να κουτσομπολέψουν και να γίνουν και κούκλες...
Τι είπαμε;;; Οι νορμάλ γυναίκες... γιατί εγώ εδώ και καιρό μάλλον έχω σταματήσει να είμαι νορμάλ...
Η αίσθηση ότι πρέπει να είμαι καθισμένη σε μια καρέκλα, με κάποιον να μου πειράζει τα μαλλιά κι εγώ να μην μπορώ να σηκωθώ και να το σκάσω... με πιέζει τόσο πολύ, που γεμίζει αγχωτικά συμπτώματα... και κυρίως πόνους στο στήθους και διάφορα άλλα ωραία...
Έκοβε ο κομμωτής και καθώς οι τούφες έπεφταν κάτω, το μυαλό μου σκεφτόταν πως τώρα εγώ θα λιποθυμήσω, πως θα γίνω ρεντίκολο, πως... πως... πως...
Κατάφερα όμως και βγήκα με μαλλί κουκλίστικο γιατί αν δείτε πως ήμουν θα πάθετε την πλάκα σας...
Είμαι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ χαρούμενη για τούτη τη νίκη μου από την άλλη όμως, ο πόνος στο στήθος δεν λέει να με αφήσει ακόμα...
En tout cas, τουλάχιστον αν πάθω το εμφραγματάκι τώρα, θα είμαι ομορφούλα... Κάτι είναι κι αυτό...

To πορτοκαλί βαψιματάκι που τόσο επιθυμώ, το άφησα για την άλλη βδομάδα γιατί δεν ήμουν έτοιμη για τόσο "κακάρισμα"...
Βήμα - βήμα, τα καταφέρνω (εντάξει υπάρχουν και πισογυρίσματα) αλλά που θα πάει, θα γυρίσει κι ο τροχός για μας... γιατί η ζωή δεν μας περιμένει... εμείς πρέπει να την κυνηγήσουμε....

Υ.Γ. Είδατε;;;; Τη φιλοσοφική ανάλυση της ημέρας, σας την άφησα για το τέλος...

Για να δούμε...

Ξέρω κανονικά πως δεν πρέπει να το γράψω για να ζητήσω τη συμπόνια, όμως είναι πάνω από τον εαυτό μου…
Σε μια ωρίτσα είναι να πάω κάπου, που πηγαίνει όλος ο κόσμος, αν μη τι άλλο, με ευχαρίστηση…
Εγώ όμως στην κυριολεξία τα έχω παίξει… Πιστεύω πως θα πάω εκεί και θα λιποθυμίσω, θα «πεθάνω», θα τα δω όλα…
Ελπίζω να τα καταφέρω…
Δεν σας λέω που… Θα σας πω όταν με το καλό, επιστρέψω… εάν επιστρέψω… εάν δεν λιποθυμίσω, εάν δεν δω τα ραδίκια ανάποδα…

Φιλιούσκα!!!

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Έξοδος κινδύνου...

Καλημερούδια!!! Καλησπερούδια!!!
Κι άλλη ερώτηση κρίσεως σας έχω σήμερα…
Τι κάνεις όταν αισθάνεσαι ότι όλα γύρω σου σε πιέζουν αφόρητα… ότι τίποτα πλέον δεν σε ευχαριστεί… ότι τιμωρείς ανελέητα τον εαυτό σου… ότι το βάρος της ψυχής σου, έχει γίνει πλέον ένα μόνιμο βάρος στο στήθος σου που σου φέρνει συνεχή πόνο κι έντονη δυσφορία;;;
Τι κάνεις όταν αντιλαμβάνεσαι ότι θέλεις επειγόντως να φύγεις απ’όλους κι απ’όλα κι εσύ δεν έχεις το θάρρος να κάνεις ούτε ένα τόσο δα μικρό βηματάκι;;;

Γιατί μερικοί άνθρωποι προτιμούμε τον μαρτυρικό θάνατο από την ηρωική έξοδο;;;

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Κι αυτό θα περάσει!

Λίγο πριν βγεις από το τούνελ... η μεγάλη μάχη...
λίγο πριν δεις το φως... το μεγάλο σκοτάδι...
λίγο πριν σηκωθείς... το μεγάλο πέσιμο...
λίγο πριν το σπαρταριστό γέλιο.. το γοερό κλάμα...

Μην χάνεις το θάρρος σου...
Κι αυτό θα περάσει!!!

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Μόρα, Μορμώ κι εγώ δεν ξέρω τι...

Καλημέρααααααααα!!!!!!!!!!
Λοιπόν… σήμερα θα σας περιγράψω την τρομακτική μου χθεσινή εμπειρία και θα ήθελα πολύ να μάθω αν είχατε ποτέ ανάλογη εμπειρία… αν και την είχα ακουστά, δεν είχε τύχει να την βιώσω και ειλικρινά δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ευχάριστη…
Ήμουν σε φάση να κοιμηθώ, προερχόμουν από μια εβδομάδα γεμάτη ένταση, όταν σε φάση ‘λίγο πριν με πάρει ο ύπνος’ ή μπορεί και να με είχε πάρει, δεν ξέρω… αισθάνομαι ένα χέρι να μου σφίγγει το λαιμό και στη συνέχεια το ίδιο χέρι να θέλει να μου ξεριζώσει την ψυχή (και φυσικά πακετάκι πόνος αφόρητος στο στήθος)…
Θέλω να σηκωθώ έντρομη αλλά το σώμα μου δεν υπακούει με τίποτα, το μυαλό μου όμως λειτουργεί κανονικά, μες στον ύπνο – ξύπνιο μου αντιλαμβάνομαι ότι θα γλιτώσω από αυτή την κατάσταση μόνο αν καταφέρω να τσιρίξω δυνατά, όμως η φωνή δεν βγαίνει με τίποτα (εννοείται η κουλαμάρα συνεχίζεται) μέχρι που κάποια στιγμή βγάζω μια τσιρίδα και πετάγομαι όρθια… η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα (αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο θα φανταζόμουν μετά από τέτοιο τρόμο…)
Είμαι σίγουρη ότι μετά από τέτοια τσιρίδα, ο άντρας μου θα έχει ξυπνήσει αλαφιασμένος, όμως κοιμάται δίπλα μου ‘σαν πουλάκι’… Προφανώς η τσιρίδα ήταν στον ύπνο μου… ούτε η κόρη μου που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο δείχνει να έχει ακούσει τίποτα…
Μέχρι να ηρεμήσω, έχω την εντύπωση ότι μέσα στο δωμάτιο κυκλοφορεί μία μαύρη σκιά που απομακρύνεται πλέον σιγά – σιγά αλλά μου λέει «πως φεύγω τώρα αλλά μην νομίζεις πως κέρδισες – θα ξανάρθω…»
Ακούω τον εαυτό μου να ψελλίζει αυθόρμητα «η Μόρα», μια λέξη που διάβασα κάποτε στο πολύ μακρινό παρελθόν και που είχα ξεχάσει την ύπαρξή της κι αρχίζω αμέσως να λέω την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Κάποια στιγμή ηρέμησα, κατάφερα να κοιμηθώ, όμως παρά το γεγονός πως ήρθα κανονικά στη δουλειά, το στήθος μου, τα πλευρά μου, η πλάτη μου, πονάνε υπερβολικά… πόσο σφιγμένη πρέπει να ήμουν ή και να είμαι ακόμα…
Με λίγη έρευνα στο ευλογημένο – καταραμένο διαδίκτυο έμαθα πως τούτο το φαινόμενο ονομάζεται ‘υπνική παράλυση’ είναι ακίνδυνο μεν, τρομακτικότατο δε κι εμφανίζεται συνήθως σε εποχές ακραίου στρες… επειδή είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, απαντάται επίσης σε όλους τους λαούς πίσω από διάφορες μυθοπλασίες…
Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά… απλά γιατί δεν ήθελα να το κουβαλάω μέσα μου… γιατί έτσι… γιατί γιουβέτσι… γιατί κάποιος άλλος εκεί έξω μπορεί να το έχει νοιώσει και να ενώσει την εμπειρία του μαζί με τη δική μου…

Κουκλόνια, να έχετε μια όμορφη και ήρεμη Παρασκευή!!! Κι επειδή με μένα ποτέ δεν είναι κανείς σίγουρος κι ίσως, λέω ίσως, να μην εμφανιστώ ούτε το Σαββατοκύριακο, τις ευχές μου για ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο προκαταβολικά!!!

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Life is beautiful!!!

Σήμερα, μέσα από το σακούλι μου, βγάζω ένα ποίημα...
Ποίημα δυστυχώς όχι δικό μου, γιατί την ποίηση δεν "την έχω" καθόλου βρε παιδί μου...
ποίημα ενός μεγάλου του Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Καβάφη...
Όχι δεν είναι η "σούπα" Ιθάκη... είναι ένα άλλο... όχι τόσο γνωστό...  που δείχνει το δρόμο...
πως δεν πρέπει να επαναπαύεσαι στα εύκολα και στην τρυφηλή ζωή...
πως είναι πολύ θλιβερό να ανταλλάσσεις την κλήση σου στη ζωή για την εύκολη ζωή...

Δικό σας λοιπόν!!! (κατάλοιπο από μπουζουκομάγαζα...)

Τι συμφορά ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ'επιτυχία να σε αρνείται
να σ'εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ'ενδίδεις)
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
'Αλλα ζητεί η ψυχή σου, γι'άλλα κλαίει
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών
τα δύσκολα και τ'ανεκτίμητα Εύγε
την Αγορά, το Θέατρο και τους Στεφάνους.
Αυτά που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

"Η Σατραπεία"

Φιλάκια στα μουτράκια παίδες!!!

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Ο κατά φαντασίαν ασθενής...

Ερώτηση κρίσεως σας έχω σήμερα…
Τι κάνεις όταν οι γονείς σου συμπεριφέρονται πιο μωρά από τα μωρά;;; Όταν γίνονται τόσο εγωκεντρικοί και ναρκισσιστικοί και δημιουργούν ανύπαρκτα προβλήματα υγείας για να τους προσέξεις ενώ δίπλα τους υπάρχει άτομο που πραγματικά χρειάζεται τη βοήθειά σου;;;
Σήμερα είμαι απίστευτα θυμωμένη… από τη μια γελάω και το ρίχνω στο χιουμοράκι και ‘λέω για δες…’, από την άλλη όμως θυμώνω πολύ που ο πατέρας μου λειτουργεί τόσο εγωκεντρικά… αρχίζω και φοβάμαι και τα γονίδια γαμώτο…
Για να σας βάλω και λίγο στο κλίμα…
Η μάνα μου είναι από τους τύπους που σπάνια αρρωσταίνουν και μονίμως γίνεται ‘θυσία’ για τους άλλους (με όλα τα συνεπακόλουθα)…
Η γυναίκα αρρώστησε από μία ελαφρά ίωση με τα γνωστά: πυρετό, συνάχι, λίγο βήχα… Ξάπλωσε η γυναίκα να της περάσει και τσουπ!!!
Την επόμενη μέρα ο πατέρας μου ‘του θανατά’… όταν όμως λέμε ‘του θανατά εννοούμε του θανατά’… Μην φανταστείτε κρύωμα, ίωση και τα τοιαύτα… Ζάλη, δεν μπορώ πεθαίνω, φέρτε όλους τους γιατρούς του κόσμου, ελάτε να σας ασπαστώ για τελευταία φορά και όλα τα ωραία…
«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου ωχριά μπροστά του… πήγε κι έτρεξε στο γιατρό να δει τον εαυτό του κι άφησε τη μάνα πίσω…
Πηγαίνω να τους δω να τους γιατροπορέψω (γιατί θέλω να είμαι και καλή κόρη η άτιμη…) και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτόν… «η μάνα σου δεν έχει τίποτα… εγώ είμαι άρρωστος…»
Εντάξει… ξέρω… παιδιάστικη αντίδραση… ‘κοιτάξτε εμένα’… εγώ την λέω ‘εγωιστική του κερατά’ αντίδραση…

Τέλος πάντων… τα συζητάμε με τον αδελφούλη μου τηλεφωνικά και γελάμε… λέμε τα κλασικά ‘κι εμείς έτσι θα γίνουμε;;;’ και άλλα ωραία…
Αυτό όμως δεν αναιρεί το αναφαίρετο δικαίωμα μου να ‘είμαι Τούρκος μαζί του’ (μας έκοψαν και τον Σουλεϊμάν τελευταία και τώρα τι βλέπουμε;;;) και να μην μου έρχονται συνειρμικά κι άλλες παλαιότερες παρόμοιες ή χειρότερες αντιδράσεις του… του τύπου ‘πρώτα ο εαυτούλης μου και μετά όλοι οι άλλοι’…
Κι όχι τίποτα άλλο ρε γαμώτο… το παίζουμε κι αλτρουιστές και ιδεολόγοι!!!

Την καλημέρα μου και μην ξεχνάτε ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ (όπως έλεγε στο παρελθόν και η Μαρία Αλιφέρη) – καλά τώρα πόσοι από τους νεώτερους θα την θυμάστε, είναι μία άλλη ιστορία….
Τελικά είναι αδύνατον να κρύψω την ηλικία μου…

Φιλάκια στα μουτράκια!!!

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σήμερα, έχω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…
Μην νομίζετε πως την λέω συχνά από την καρδιά μου τούτη τη μαγική λέξη…
Χρόνια ολόκληρα ήμουν αρκετά εγωίστρια για να δω πέρα από τη μύτη μου…
Κι όμως τώρα… τούτη η λέξη βγαίνει πηγαία από τα χείλη μου, την ψιθυρίζω, ακούω παράξενα τους φθόγγους της στ’αυτιά μου και τα δάχτυλά μου τρέχουν για να την γράψουν στην οθόνη του υπολογιστή…
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Σας ευχαριστώ πολύ, όλους εσάς τους νέους διαδικτυακούς μου φίλους… όλους εσάς όλους μαζί και τον καθένα χωριστά, που με «ακούει», με διαβάζει και κυρίως μου δίνει μια αγκαλιά… έστω και μακρινή… εγώ την αισθάνομαι, την νιώθω…
Δεν έχω μάθει να σχετίζομαι εύκολα με τους ανθρώπους… Όταν με πλησιάζουν πολύ, όταν πάω πραγματικά να συσχετιστώ μαζί τους, πανικοβάλλομαι και φεύγω…
Όμως τώρα, έχω πλέον αντιληφθεί ότι το μόνο που αξίζει είναι οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις… ούτε το χρήμα ούτε η δόξα ούτε τίποτα άλλο…
Κι εγώ εισπράττω το ενδιαφέρον σας κι η ψυχή μου γλυκαίνει… τα «φαντάσματά» μου σιγά – σιγά φεύγουν…
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ…

κι αν ποτέ θελήσετε κι εσείς μια αγκαλιά, είμαι εδώ για να σας την χαρίσω…

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Έκρηξη... Ε και;;;


Εξαφανίστηκα για λίγο...

είχα τα δικά μου είχα και των άλλων...

όχι δεν απολογούμαι... δεν θέλω πλέον να απολογούμαι ούτε για τις επιλογές μου, ούτε για τις πράξεις μου, ούτε για τα λάθη μου... Δικά μου είναι ρε γαμώτο... όχι δικά σας...

Ένα βασικό πρόβλημά μου, ίσως το βασικότερο, που μου δημιουργεί όλα αυτά τα περίεργα, είναι ότι είμαι “μούγκα στη στρούγκα”... κοινώς δεν διεκδικώ... δεν τολμώ να πω αυτό που θέλω... να εκφράσω τι αισθάνομαι και πως το αισθάνομαι... κι αυτό το ανέκφραστο γίνεται ολόκληρη φωτιά και με καίει από μέσα...

Την Παρασκευή λοιπόν, έφτασα στο απροχώρητο... σαν τη χύτρα εξερράγην... επειδή ήμουν σε φάση ή πεθαίνω ή πάω στο τρελοκομείο ή μιλάω... αποφάσισα και μίλησα και είπα τον πόνο μου στους λεγόμενους δικούς μου ανθρώπους... σε αυτούς που περίμενα να μου πιάσουν το χέρι... σε αυτούς που ήθελα να στηριχτώ... σε αυτούς ρε γαμώτο που περιμένω μια βοήθεια όταν εγώ πελαγοδρομώ...

Η αντίδραση και από τους τρεις;;; Μόνο βοηθητική δεν ήταν... για μια ακόμη φορά με απογοήτευσαν... για μια ακόμη φορά δεν με άκουσαν... για μια ακόμη φορά κοίταξαν πρωτίστως το ναρκισιστικό εγώ τους... για μια ακόμη φορά...

Όχι δεν το παίζω θύμα τους... όχι πλέον... απλώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... Ήλπιζα πως αν μιλούσα ανοιχτά, τουλάχιστον θα προσπαθούσαν να καταλάβουν... Τρεις άνθρωποι, τρεις διαφορετικές αντιδράσεις... κατ'εμέ όλες απαράδεκτες...

Αντίδραση 1: Σε βλέπω έτοιμη να καταρρεύσεις κι εγώ σ'εγκαταλείπω... φεύγω... κι όταν γυρνάω πίσω δεν σε ρωτάω πως είσαι, αλλά σου μιλάω για τον δικό μου τον καημό.

Αντίδραση 2: “Τι να κάνουμε ρε παιδί μου; Έτσι είναι αυτά τα πράγματα... Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πως... κάτσε και φάτα...”

Αντίδραση 3: Φωνές κι επίθεση. “Και τι θέλεις δηλαδή; Τι θα κάνεις; Δεν έχεις κάτι άλλο. Πρέπει να κάτσεις να την φας. Εγώ ξέρεις πόσα πράγματα έχω φάει στη ζωή μου ;” και πάλι φωνές για να κλείσει το πακετάκι...

Δεν αφήνεσαι να παρασυρθείς για μια ακόμη φορά από τις αντιδράσεις τους... αυτή την στιγμή νομίζεις ότι έχεις μεγαλώσει και μπορείς όλους να τους αντιμετωπίσεις... πιστεύεις πως στην ηλικία που είσαι, έχεις δικαίωμα στην αλλαγή, έχεις δικαίωμα να δοκιμάσεις και κάτι άλλο όταν πιστεύεις ότι η ζωή σου έχει γίνει θηλιά και σε πνίγει...

Κι έτσι δεν τους δίνεις σημασία... δεν τους κλαίγεσαι... τους κοιτάς μ'ένα ύφος απαξιωτικό και λες από μέσα σου “εγώ αυτή τη φορά θα με ακούσω...”

Αποτέλεσμα;;;

Την επομένη όλοι είναι άρρωστοι και ζητάνε να τους γιατροπορέψεις...

  1. Ο ένας σε κατηγορεί για το λάθος που έκανε εκείνος
  2. Η άλλη κρεβατώνεται με ίωση
  3. Ο τρίτος δεν σηκώνεται από το κρεβάτι γιατί ζαλίζεται και νομίζει πως έπαθε εγκεφαλικό...

Κι εγώ για μια ακόμα φορά, ανακαλύπτω πως το πέταγμα από τη φωλιά δεν είναι εύκολο... πως οι γάντζοι και τα οικογενειακά δεσμά με τραβούν συνέχεια προς τα πίσω...