Όνειρα θερινής νυκτός

Σαν τον Φαντομά, έχω γίνει ένα πράγμα... έρχομαι, εξαφανίζομαι, ξαναέρχομαι και ξαναφεύγω...
Όχι, δεν έλειπα, ούτε έκανα κάτι extreme (π.χ. μπάντι τζάμπινγκ - αυτό ήταν καρφί για σένα Αθηνά μου)... απλώς με το που τελείωσαν τα σχολεία και λέγαμε ουφ! πάει το πρωινό ξύπνημα, υπάρχουν άλλα τρεχάματα...
Κι επειδή όταν γράφω στο blog δεν θέλω να με παρακολουθεί κανείς και τούτο ήταν αδύνατον στο σπίτι, σφύριξα κλέφτικα κι εξαφανίστηκα...
Και σήμερα, κλέβω κρυφά χρόνο από τη δουλειά, αλλά ποιος νοιάζεται;;;

Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι σ'αυτό το μέρος για ολόκληρο το καλοκαίρι... Χωρίς έγνοιες, χωρίς το μυαλό να σκέφτεται συνέχεια... Με τα βιβλία και τον καφέ αγκαλιά μου (ω! ναι! εκεί θα πήγαινε υπέρ πίστεως η ομοιοπαθητική) και να ρεμβάζω με τις ώρες χαζεύοντας το πράσινο...
Και το βραδάκι, να 'ρχονται δυο - τρεις φίλοι (όχι παραπάνω) και να αμπελοφιλοσοφούμε μέχρι το πρωί...
Όνειρο θερινής νυχτός... αλλά κανείς δεν μας απαγορεύει να ονειρευόμαστε!!!

Κοτόπουλο, χελώνα ή λιοντάρι???

Βρε είδα πως άρχισα σιγά - σιγά να βγαίνω από το καβούκι μου και βάλθηκα να με ξεκάνω;;;
Μετά από ένα γεμάτο ταξίδι στην Αθήνα, μια υπερτεράστια γεμάτη μέρα εχθές κι άλλη μια επίσης
υπεργεμάτη σημερινή...
γι'αυτό το πρωί ήμουν ξανά μαδημένο κοτόπουλο, μετά έγινα χελώνα που προσπαθούσε να κρυφτεί στο καβούκι της αλλά έβγαζε και το κεφάλι έξω, έκανε και κανά δυο βήματα... και πήγα εκεί που έπρεπε να πάω... τώρα έχω και μια ακόμη τεράστια υποχρέωση το απογευματοβραδάκι (που δεν γουστάρω και καθόλου λέμε) αλλά ελπίζω μέχρι τότε, η χελώνα να έχει μεταμορφωθεί σε λιοντάρι που βρυχάται κι όχι απλώς να πάω αλλά να περάσω και καλά...
Δες τελικά ο άνθρωπος τι είναι... μόλις του δώσεις κάτι, θέλει πάντα και το παραπάνω... Παραπονιόμουν που δεν τολμούσα να ξεμυτίσω, μετά κλαιγόμουν που ξεμυτούσα με χίλια συμπτώματα, τώρα έχω και το θράσος όχι απλώς να ξεμυτίσω αλλά και να περάσω και καλά...
Μα είπαμε... η ζωή δεν περιμένει... εγώ έχω αποφασίσει πλέον να τη ζήσω...

Επιστρέφοντας ξανά...

Δεν σας εγκατέλειψα!!! Μην νομίζετε πως πήρα των ομματιών μου κι εξαφανίστηκα για νέες πατρίδες… μην νομίζετε πως πήρα τα κουβαδάκια μου και πήγα σ’άλλη παραλία… μην νομίζετε πως τώρα που σας βρήκα θα σας αφήσω εύκολα… είπαμε, έχω και μια τάση προσκόλλησης…

Απλά έκανα ένα crash test από αυτά που συνηθίζω τον εαυτό μου τελευταία… από αυτά που λέω ή θα με πεθάνουν ή θα με κάνουν επιτέλους να ζήσω… κι από αυτά που επιτέλους λέω να σπάσουν τον αρρωστημένο μου ναρκισσισμό (είδατε τι ωραίο λεξιλόγιο που χρησιμοποιώ ε;)

Λοιπόν… κι επειδή το ξέρω πως όλοι κρύβουμε και μια θεία κουτσομπόλα μέσα μας, θα σας πω τους λόγους της εξαφάνισης μου…

Ήταν να πάω ένα επαγγελματικό ταξίδι και θα κουβαλούσα και την οικογένειά μαζί μου… με αεροπλάνο ξανά… και μ’ένα πρόγραμμα αρκετά επιβαρυμένο… και με ομιλία φυσικά μπροστά σε κοινό…  φαντάζεστε πως ήμουν… σαν ζαλισμένο κοτόπουλο προτού το ρίξουν στην κατσαρόλα να το κάνουν κοτόσουπα… και ποια θα ήταν η προσφιλής μου τακτική;;; Να γκρινιάξω στους δικούς μου, σε εσάς, στον ίδιο τον εαυτό μου ζητώντας (εκλιπαρώντας θα έλεγα καλύτερα) λόγια παρηγόριας και συμπόνοιας… επειδή όμως έχω πλέον καταλάβει πως αυτό το γεγονός εντέλει το μόνο που εξυπηρετεί είναι η επανάληψη των ίδιων και ίδιων και ξανά ίδιων μοτίβων απέφυγα να το κάνω…

Και τα κατάφερα… Και το ταξίδι σε γενικές γραμμές πήγε καλά… με κάποια μικρά πισογυρίσματα, τα οποία όμως ήταν πταίσματα… Και σήμερα ήρθα κανονικότατα στη δουλειά (εντάξει ξύπνησα από τις πέντε και το σκεφτόμουν και μέχρι να φτάσω εκατό φορές τα έπαιξα αλλά εν προκειμένω τα κατάφερα)…

Οπότε επέστρεψα!!! Και θα με υποστείτε ξανά… χωρίς πολλή γκρίνια υπόσχομαι…

(καλά μην το δέσετε και κόμπο τώρα…)

Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!!!

Δίχως τίτλο

Βήμα μπρος... βήμα πίσω...
ένα μπρος - πίσω συνεχώς η ζωή μας...
μα εμείς εκεί να την παλεύουμε...
να ψάχνουμε εκείνα κι ετούτα που θα μας κάνουν να την ζήσουμε...
μέχρι το μεδούλι...
Τις ήττες σας λογίστε τες για νίκες...
γιατί μόνο μέσα από το πέσιμο έρχεται η ανάταση...
Τι κι αν έπεσα; Θα σηκωθώ...
Τούτο πρέπει νάναι το μότο της ζωής σου...

Το παιχνίδι της αγάπης!

Να 'μαι λοιπόν κι εγώ για να παίξω "Το παιχνίδι της αγάπης" για το οποίο έδωσε ανοιχτή πρόσκληση
η φίλη Κική από το blog http://ekrfrastite.blogspot.gr
Επιλέγουμε λοιπόν ένα τραγούδι αγαπησιάρικο, ένα τραγούδι που προφανώς σηματοδότησε έναν έρωτα μεγάλο, ευχάριστες χαρούμενες στιγμές με λατρεμένους...
Έλα όμως που εγώ, είμαι πλάσμα ρομαντικό μόνο στο πολύ - πολύ βάθος, τόσο βάθος απροσμέτρητον που για να το ανακαλύψουν οι εφηβικοί γκόμενοι, όσοι ήρθαν και παρήλθαν, ακόμα και ο άντρας μου έπρεπε να κάνουν γεώτρηση ολόκληρη στην ψυχή μου...
Τόσο βαθιά γεώτρηση που στο τέλος νερό δεν έβρισκαν κι είτε την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια ή τους προλάβαινα εγώ και το έσκαγα τρέχοντας...
Όλος αυτός ο πρόλογος έγινε, απλώς και μόνο για να σας πω, πως ευτυχώς ή δυστυχώς, στη μουσική φαρέτρα των αναμνήσεων δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι που να συνδέεται με έναν έρωτα μεγάλο ή με έναν ερωτικό νταλκά...
Για να μην με περάσετε όμως και για τελείως "πέτρα καρδιά", δεν σημαίνει πως δεν άκουγα κλεισμένη στο δωμάτιο μου, κομμάτια που έκαναν τα μάτια μου μούσκεμα από το κλάμα ή πως δεν σπάραζε η καρδιά μου για το εκάστοτε έτερον ήμισυ... ήταν όμως κομμάτια δικά μου, κομμάτια που μοιραζόμουν μόνο με την αιθεροβάμων ψυχή μου ή την κομματιασμένη μου καρδιά κι όχι με το αμόρε...
Κι επειδή ο πρόλογος κράτησε πολύ, ας πάμε και στο κυρίως θέμα...
Σας παρουσιάζω λοιπόν ένα κομμάτι από τα πολλά που άκουγα όταν η καρδιά μου γινόταν πέτρα κι όταν τα δάκρυα μούσκευαν το μαξιλάρι...
Stand by me λοιπόν...
Αφιερωμένο σε όλους όσους δεν μας εγκατέλειψαν όταν πραγματικά τους είχαμε ανάγκη...

Θα βρέξει, δεν θα βρέξει...

 

Ο ουρανός ετοιμάζεται να βρέξει... μια κλαίει, μια γελάει... μια ήλιος, μια σύννεφα...

Η μικρή στη φωτογραφία ετοιμάστηκε... γάτα παντός καιρού...

 

Δεν έπρεπε...

Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που τον άφησα εχθές να θυμώσει τόσο πολύ... Σχήμα οξύμωρον αλλά πέρα για πέρα αληθινό... δεν έπρεπε να παρασυρθώ στα ύπουλα τερτίπια (αφού τα έχω μάθει αυτά τα παιχνιδάκια), δεν έπρεπε να πέσω στην παγίδα... δεν έπρεπε... άφησα τον εαυτό μου να θυμώσει για πράγματα που δεν έπρεπε να θυμώσει... έχασα το ζεν μου...
Με προκάλεσαν σε μονομαχία κι εγώ σήκωσα το γάντι... Ήταν λάθος μου...
τέλος πάντων... η ηρεμία θα επανέλθει στη λίμνη μου...

Άκου!

 

 

Όταν δεν σ'ακούει κανείς, άκουσε εσύ τον εαυτό σου!!!