Ο γάντζος

Σήμερα είναι ο γάντζος... άλλες φορές είναι ο ελέφαντας, άλλες φορές το γυναικείο χέρι με τα γαμψά νύχια...
Βλέπετε η φαντασία μου κάθε φορά που με πιάνει κι ένας πόνος, τον μεταμορφώνει σε μια εικόνα... λες κι αυτό γίνεται για να γίνει ο πόνος πιο υποφερτός... γνώριμος... φίλος... ίσως για να μην με φοβίζει τόσο...
Σήμερα είναι σαν ένας γάντζος να προσπαθεί να ξεριζώσει το στέρνο μου... κι η ανάσα λίγο βαριά...
τέλος πάντων... κάνω υπομονή και περιμένω να περάσει...
Πόσο λάθος είναι αυτή η προσέγγιση... Οφείλω στον εαυτό μου να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου... αλλά η ίδια με σνομπάρω...
Φοβάμαι πολύ το ξαφνικό, το απρόσμενο, το αναπάντεχο... ίσως γιατί όσα ξαφνικά, απρόσμενα, αναπάντεχα μου έτυχαν ήταν όλα για κακό... είχαν όλα πολύ άσχημη κατάληξη...
ενώ για όλα τα ωραία, χρειάστηκε πολύς κόπος και δρόμος για να φτάσω στον επιθυμητό στόχο...

Τίποτα ωραίο δεν μου ήρθε ξαφνικά κι εύκολα...
Μεμψιμοιρώ αλλά δεν θα απολογηθώ κιόλας... Τούτη είναι η διάθεσή μου και δεν θα ντραπώ και γι'αυτό...
Ώρες - ώρες αναρωτιέμαι πως αν ήμουν τρίτο πρόσωπο και διάβαζα τούτο το μπλογκ θα μου έγραφα σαν σχόλιο: "Μας έπρηξες βρε κορίτσι μου... Άντι να κάθεσαι να μυξοκλαίς, δεν κάνεις και καμιά δουλειά";;; Αλλά μάλλον δεν θα το έκανα γιατί βλέπετε είμαι κι ευγενικό κορίτσι, με καλή ανατροφή...
Όμως από την άλλη, γι'αυτό έκανα και τούτο το μπλογκ... για να έχω την απόλυτη ελευθερία... la liberte totale... την ελευθερία της έκφρασης μου όπως και όποτε θέλω... δίχως να φοράω το καλοσιδερωμένο μου χαμόγελο και δίχως να παίρνω το καλοσυνάτο μου ύφος... να ξεγυμνώνομαι και να δείχνω πως δεν είμαι καθόλου τέλεια... καθόλου καλή... πως πίσω από το γυαλιστερό περιτύλιγμα κρύβεται ένα σάπιο κρέας που ζέχνει...
Ουφ! Ουφ! Ο γάντζος δεν έφυγε ακόμα... Που θα πάει... θα φύγει κι αυτός και θα έρθει κάτι άλλο...