Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Μεγαλώνω... επιτέλους!

Χθες, η μέρα πήγε καλά… απίστευτα καλά… σίγουρα πιο καλά απ’ό,τι πίστευα… και το παιδί πήγα τρέχοντας στην εκδρομή του, και τον καφέ ήπια παρέα με το βιβλίο μου στο αγαπημένο καφέ, και θέατρο πήγα, και στο μποτιλιάρισμα την έβγαλα 1 ½ ώρα δίχως γκρίνιες, και survivor είδα και τσίριξα και φώναξα μόνη και κοιμήθηκα σαν πουλάκι το βράδυ… ήρεμη…
Εντάξει… μια κανονική μέρα για πολλούς… μια πρωτοποριακή παράξενη μέρα για μένα… Είναι περίεργο να πλησιάζεις τα πενήντα και να αντιλαμβάνεσαι πως έχεις να μείνεις μόνη σου το βράδυ (ίσως από τα 21;) και μάλιστα τότε ήταν κάτι βράδια βαριά κι ασήκωτα, που στην ουσία δεν κοιμόσουν αλλά ήταν πλημμυρισμένα στο φόβο και στο έρεβος… ας τα αφήσουμε όμως αυτά γιατί τα παλιά πέρασαν και μας ξεπέρασαν…
Μόνη λοιπόν (γιατί στη φοιτητική εστία ποτέ δεν ένιωθες μόνος) και δίχως να το θέλω, βάζω τον εαυτό μου σε επιφυλακή… Μα πώς θα κοιμηθώ μόνη το βράδυ στο σπίτι; Θα φοβηθώ; Και αν; Και αν; Και αν; Κι αρχίζει και το μυαλό και λειτουργεί κι αλλιώς «γιατί βρε να μείνεις μόνη το βράδυ; Δυο βήματα οι γονείς σου… Δεν πας να μείνεις εκεί… και θα χαρούν… και θα σε περιποιηθούν… και όλα καλά….»
Το υγιές όμως κομμάτι του εαυτού μου επαναστατεί (Ευτυχώς! Επιτέλους υπάρχει και αυτό!!!)
«Σοφία, δεν είσαι πια Σοφάκι… έχεις μεγαλώσει πια… καιρός να αναλάβεις έστω και σ’αυτή την ηλικία την ευθύνη του εαυτού σου…»
Και η απόφαση πάρθηκε… θα κοιμηθώ μόνη…
Τσουπ! Έρχεται πρωινιάτικο η μάνα για καφέ: «άντε το βράδυ, να μην είσαι μόνη παιδί μου, έλα να κοιμηθείς στο σπίτι…»
«Δεν ξέρω… θα δω τι θα κάνω…»
«Τι θα δεις τι θα κάνεις; Να έρθεις… να μην είσαι μόνη…»
Να μην τα πολυλέω… μισή ώρα την κολοκυθιά παίξαμε…
Το βράδυ ήμουν στο να πάω – να μην πάω…
Βρίζω τον εαυτό μου «μεγάλωσε πια βλήτο, τι παράδειγμα θα δώσεις στην κόρη σου…» και βάζω τις πυτζαμούλες μου κι είμαι αραχτή στον καναπέ βλέποντας τι άλλο; Survivor…
Εμφανίζεται η μάνα στις δέκα…
«Ήρθα… Άντε έλα στο σπίτι…»
«Τώρα έβαλα πυζάμες…»
«Βάλε τσακ – μπαμ τη φόρμα σου…»
«Βαριέμαι…»
«Καλά, έλα με τις πυτζάμες… δεν θα σε δει κανείς τέτοια ώρα…»
«Μπα δεν θέλω…»
Φάγαμε άλλη μισή ώρα…
Στην πόρτα…
«Σίγουρα δεν θέλεις να έρθεις…»
«Ναι…»
«Άντε, βάλε το μπουφάν…»
«Καληνύχτα μαμά…»
«Μόλις βαρεθείς, ό,τι ώρα κι αν είναι, έλα…»
Περνάει το βράδυ… Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας για τη δουλειά, περνάω για ένα ‘γεια’
Αντί καλημέρας…
«Μπόρεσες κοιμήθηκες;»
«Ναι…»
«Είχες αγωνία… δεν μπόρεσες να κοιμηθείς ε;»
Μετά πώς να μεγαλώσεις κανείς ε;
Εγώ θα μεγαλώσω όμως… έστω και τώρα… που η εμμηνόπαυση μου χτυπάει την πόρτα και μου κάνει κάπως όλο αυτό…
Βέβαια, πιάνω τον εαυτό μου πως πάει να αυτομαστιγωθεί… πως κάτι πάει να τον ενοχλήσει… για να γυρίσει πίσω…
Όμως το μαστίγιο κάπου το ‘χω ξεχάσει…
Φιλάκια στα μουτράκια…

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Εγώ φέρνω την άνοιξη από τώρα...!!!


Καλή χρονιά βρε παιδιά!!! Να σας φέρει το 2017 υγεία, ψυχική ηρεμία και μπόλικη τύχη (γιατί ως γνωστόν και οι επιβάτες του Τιτανικού υγεία είχαν, τύχη δεν είχαν…) και ολίγον χρήμα (όχι πολύ γιατί το πολύ φυραίνει…) για να τα φέρνουμε εύκολα βόλτα χωρίς να χάνουμε τον ύπνο μας για το πώς θα πληρώσουμε την έρμη τη ΔΕΗ…
Εζυγίσθην σήμερα το πρωί αν και ξώκυλα ολίγον αυτές τις ημέρες… έφαγα και δυο κανταΐφια, έφαγα και βασιλόπιτα, έφαγα και στα τραπέζια, πήγα και ολίγον εξωτερικό και ρήμαξα και τα βουρστ… έτσι λοιπόν, όταν ανέβηκα στην αμείλικτη ζυγριά, θα θεωρούσα σούπερ νίκη εάν έμενα στα ίδια, αν και περίμενα πως θα έπαιρνα ξανά το δρόμο προς τη δόξα και η ζυγαριά θα έκανε πάρτι…
Όμως ταραράμ!!! Τι υπέροχη έκπληξη…
80.2
Απίστευτο;;; Κατέβηκα… 80.2…
Ο επόμενος στόχος;;;
Η ζυγαριά να δείξει κάτω από το 80…
Για να δούμε…

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Εζυγίσθην, εμετρήθην...

Εζυγίσθην... εμετρήθην... και είμαι...
82.00 (ολοστρόγγυλο σαν κουλούρι πασπαλισμένο με σουσάμι...)
- 600 γραμμάρια σε 10 μέρες...
Εντάξει, δεν είναι και πολλά αλλά κάτι μείον είμαι...
έτσι σιγά - σιγά...
Τώρα βέβαια με τις γιορτές στον ορίζοντα, δεν ξέρω πως θα τη βολέψω αλλά
we will see!!!

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

10 μέρες!!!

82.6
(-1800 γραμμάρια) σε 10 μέρες...
Pas mal!!!
΄Εκοψα τις πολύ χαζομάρες... αισθάνομαι ξεφούσκωτη... εννοείται πως δεν κάνω δίαιτα...
και την πίτσα μου έφαγα όταν βγήκα έξω...
όμως κατάφερα και δάμασα τη λαιμαργία μου...
Δεν έφαγα το κανταΐφι της πεθεράς, δεν τρώω το πρωινό κουλουράκι που μου σερβίσουν στο καφέ,
έκανα μια κρεατόπιτα μούρλια κι έφαγα μόνο μια μπουκιά...
Προχωράω!!!
Επόμενο ζύγισμα στις επόμενες 10 μέρες...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Επιτέλους! Πήρα την απόφαση!!!

84.2
τα κιλά μου…
μετά από χρόνια ολόκληρα, αποφάσισα ν’ασχοληθώ και με τα κιλά που  με βαραίνουν… ίσως θέλοντας ν’αποτινάξω ό,τι με βαραίνει και με μπουκώνει, ήρθε η ώρα να φύγουν κι αυτά…
Δεν έχω κάνει ποτέ καμιά σοβαρή προσπάθεια, (δεν ήμουν σε mood άλλωστε), πέρα πριν από δυο χρόνια που πήγα στη διαιτολόγο κι ακολούθησα το πρόγραμμα για δυο μήνες… αυτό ήταν και πολύ μου ήταν…
Τώρα αποφάσισα να επιχειρήσω να «συμμαζευτώ», χωρίς διαιτολόγους και πρόγραμμα… μόνη… alone… ράβοντας το στόμα και προσέχοντας… και κυρίως χωρίς να το διατυμπανίσω σε κανέναν… να κρατήσω όλη αυτή την ενέργεια στοχευμένη στο σκοπό…
Και τώρα θα μου πεις «καλά βρε κυρά μου κι εδώ τι κάνεις; Δεν το διατυμπανίζεις;;;»
Εδώ είναι διαφορετικά, εδώ βγαίνουν τα σώψυχα, αυτό το blog με βοήθησε να κάνω βήματα μπροστά… τώρα αρωγός και στη μείωση των κιλών…
Στους δικούς μου δεν το λέω… εάν τα καταφέρω να είναι μια νίκη δική  μου… να μην αισθάνομαι πως με σαμποτάρουν… να μην αισθάνομαι το μειδίαμα κατανόησης όταν παραμένω στα ίδια κιλά…
Ξεκινάμε λοιπόν…. Νάμαστε καλά σε δέκα μέρες από τώρα θα ξαναεπισκεφτώ την ζυγαριά…
Ήταν μια πρώτη νίκη κι αυτή… αρνιόμουν ν’ανέβω επάνω της… φοβόμουν τι θα έδειχνε… φοβόμουν να την αντιμετωπίσω… είναι ένα καλό βήμα κι αυτό… ανέβηκα και της έβγαλα την γλώσσα…
Προχωράμε δυναμικά!!!

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ο κουβάς

Σήμερα είμαι τ’ανάσκελο… πολύ τ’ανάσκελο… για μια ακόμη φορά, έκανα την ίδια πατάτα… προσπάθησα να φανώ καλή με όλους… προσπάθησα σαν το σφουγγάρι να ρουφήξω τα άγχη όλων… για να είναι ήρεμοι… για να μην υπάρχει ένταση… κι εκείνοι τι έκαναν;;; αφού βρήκαν έναν πρόθυμο κουβά, άρχισαν να ρίχνουν ακόμα περισσότερο… έλα εδώ ο καλός κουβάς! Όλα τα μαζεύει! Όλα τα καταπίνει!!! Και τι έγινε φυσικά;;; Ο κουβάς μπούκωσε!!! Όχι απλώς γέμισε μέχρι επάνω αλλά παραμπούκωσε… Φίσκα!!! Και φυσικά κανείς δεν σκέφτηκε να τον αδειάσει, μόνο όλοι έλεγαν «ω! τι ωραίος κουβάς!!!» Και δυστυχώς ο κουβάς δεν είναι αυτόματης τεχνολογίας, δεν έχει αυτόματο σύστημα άδειασμα κουβά… ή και να είχε κάποτε χάλασε και πλέον ο κουβάς… Τι πρωινό και τούτο….  Ουφ!!! Έλα κοριτσάρα κι αυτό θα περάσει!!!
Για έλα!!! Έλα όλοι  μαζί ν'αδειάσουμε τον κουβά!!!
ΦΛΑΠ!!! Πάει τον αδειάσαμε τον κουβά!!!

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Το χαλί

«Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» έλεγαν οι παλαιότεροι για το θεσμό της αποταμίευσης… εγώ θα το παραλλάξω λίγο σήμερα και θα πω «φασούλι το φασούλι γεμίζει το χαλί», όπου ‘χαλί’, ξέρετε είναι αυτό το όμορφο πλεγμένο κομμάτι πανί που στρώνουμε κι από κάτω κρύβουμε όλα τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα που φοβόμαστε ή κυρίως βαριόμαστε να καθαρίσουμε…
Κι έτσι έχουμε ένα ωραίο πεντακάθαρο σπίτι για τους έξω αλλά μέσα βρωμάει και ζέχνει… και άντε, κάποια πραγματάκια είναι μικρά κι αθώα… τι πειράζει λίγη σκόνη κάτω από το χαλί; Όλοι έχουν λίγη σκόνη κάτω από το χαλί…η ιστορία είναι τι γίνεται όταν κρύβεις ολόκληρες σακούλες απ’ό,τι βρωμιά φανταστεί κανείς…
Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι τι γίνεται με το δικό μου το χαλί γιατί άντε έμαθα που και που να το τινάζω… Το ζήτημα είναι τι γίνεται με το χαλί των άλλων που είναι τόσο μα τόσο πενταβρώμικο που βρωμάει και ζέχνει από παντού κι επειδή δεν χωράει πλέον τίποτα άλλο από κάτω, έρχονται και τα βάζουν κάτω από το δικό μου χάλι;;;
Είμαι ένα σκάσω αλλά από την άλλη όπως μου έχουν πει εκατό φορές και κάποιοι ‘δεν είμαι και Θεός για να τα λύσω»…
Αερίστε λοιπόν το χαλί αλλά όχι πάνω μας!!!