Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Το παιδί πρέπει να μεγαλώσει...

Με τρόμο ανακαλύπτω πως παρά τα χρόνια που κουβαλάω στην πλάτη μου, δεν μεγάλωσα ποτέ…. Κι αυτό σε ορισμένους μπορεί να ακούγεται πολύ ωραίο πως «κουβαλάω το παιδί μέσα μου» αλλά τελικά είναι ό,τι πιο άσχημο να μην ενηλικιώνεσαι τελικά…
Δεν ξέρω αν έτσι ήμουν πάντα ή απλώς τα τελευταία χρόνια λύγισα από το βάρος των ευθυνών και «επέστρεψα» ξανά στο ανεύθυνο στάδιο του ανώριμου παιδιού, που μέσα από νευρωτικές συμπεριφορές (ψυχοσωματικά, φοβίες και άλλα ωραία) θέλω να τραβήξω την προσοχή των γύρω μου και κυρίως να αποποιηθώ τις ευθύνες μου…
Είναι αλήθεια πως μπήκα από πολύ μικρή στα βαθιά και κολυμπούσα με επιτυχία ‘κόντρα στο ρεύμα’… όμως αυτό το ‘μικρή’ που κουβαλούσα πάνω μου, τραβούσε σαν μαγνήτης την προσοχή και το κανάκεμα επάνω μου… κι εγώ φούσκωνα σαν τα παγώνι… κι είχα τους γονείς, τον αδελφό, τους φίλους από πίσω να αισθάνομαι για σιγουριά…
Όμως τα χρόνια πέρασαν… κι εγώ μεγάλωσα… και πλέον δεν παίζει σε κανέναν τομέα το ελαφρυντικό της ‘μικρής’… είμαι πλέον ενήλικη και πλέον πρέπει να συνδιαλέγομαι σαν ίση προς ίσους… κι εγώ μικρή συνεχίζω να είμαι μόνο για τη μάνα μου και για τον πατέρα μου και συνειδητά κι υποσυνείδητα, νευρωτικά και μη, κάνω τα πάντα για να παραμείνω το ‘μικρό τους κοριτσάκι’ και να μην φύγουν ποτέ από δίπλα μου…
Έμειναν για λίγο παραπάνω στον αδελφό μου που τους έχει ανάγκη τούτη την στιγμή, κι εγώ εχθές τα έπαιξα στη διάρκεια του ταξιδιού γιατί δεν γύρισε η μάνα μου μαζί μου και σήμερα δεν ήθελα με τίποτα να σηκωθώ από το κρεβάτι, είχα κουκουλωθεί κάτω από την κουβέρτα και στην κυριολεξία, αισθανόμουν πως βρισκόμουν στην ασφάλεια της μήτρας και δεν ήθελα με τίποτα να βγω και να αντιμετωπίσω τον ‘έξω κόσμο’… ήθελα να κάτσω έτσι όλη την ημέρα, όλη μου τη ζωή αν ήταν δυνατόν γιατί δεν μπορώ πλέον όλα αυτά τα ανομολόγητα που συμβαίνουν στο κορμί μου…
Όμως ευτυχώς, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι μου ανθίσταται και που θέλει να ‘μεγαλώσει’… και βγήκα μέσα από την ‘κουβέρτα – μήτρα’ και με πόδια τρεμάμενα και στήθος σφιγμένο ήρθα στη δουλειά…
Δύο είναι οι εποχές στη ζωή του ανθρώπου που του δίνεται η ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του, να ενηλικιωθεί πραγματικά και να ωριμάσει πνευματικά και ψυχικά… μία είναι η εποχή της εφηβείας… δυστυχώς για μένα εκείνη τη φάση της ωρίμανσης την έχασα… έμεινα εκεί κολλημένη στα δεκαεπτά… χρόνια ολόκληρα… η δεύτερη εποχή είναι εκεί… ανάμεσα στα σαράντα με πενήντα… πολύ φοβάμαι ότι με τις φοβίες που αναδύθηκαν από τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου και όλα τούτα τα ψυχονευρωτικά… θα την χάσω και τούτη την ευκαιρία…
Για να δούμε…

Το μικρό παιδί θα μεγαλώσει τελικά ή θα μείνει για πάντα ένα μικρό φοβισμένο γατί;;;

Υ.Γ. Όπως αντιληφθήκατε, επέστρεψα! Τώρα απειλή είναι αυτό, υπόσχεση είναι... τι να σας πω;;; Πάντως είμαι ακόμα εδώ...

17 σχόλια:

  1. Kαλημέρα Σοφία μου!
    Καλως όρισες!
    Μου ελειψες πολυ!
    Να εισαι παντα καλα ευχομαι!
    Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Κική μου!!!
      Εύχομαι η άνοιξη να φέρει την άνοιξη και στην καρδιά μας!
      Πολλά φιλιά!!!

      Διαγραφή
  2. καλωσόρισες... ελπίζω να πήγαν ολα καλα με τον αδελφό σου (από ενδιαφέρον , όχι περιέργεια)... και μη φοβάσαι και μην αγχώνεσαι η καθε εποχή η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της... όλα μεσα στο μυαλο μας ειναι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου, ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον...
      Ναι... νομίζω ότι πήγε καλά με τον αδελφό μου... όχι πως λύθηκε το πρόβλημα αλλά αισθάνθηκε πως υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα του...
      συμφωνώ απόλυτα με το γεγονός πως κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της... δυστυχώς όμως το υποσυνείδητό μου ανθίσταται σθεναρά... που θα πάει όμως, θα το κάνω να ενηλικιωθεί...

      Διαγραφή
    2. ευχαριστώ που μου απάντησες..αυτο ειναι το σημαντικο να νοιωθει πως καπποιος ειναι εκεί γι αυτόν.... για το άλλο θέμα μην αγχωνεσαι ..να κάνεις αυτο που εσενα σε κανει να νοιωθεις καλά και άνετα

      Διαγραφή
  3. Πραγματικά τα λόγια σου με άγγιξαν...το τελευταίο διάστημα παρατηρώ πως ενώ σε κάθε παρέα μου ήμουν πάντα η μικρότερη ξαφνικά αυτό άλλαξε και γενικότερα όλα άλλαξαν κι εγώ είμαι σε μια φάση που δεν θέλω να το παραδεχτώ!! Τέλος πάντων μην σε ζαλίζω με τα δικά μου, απλά σε καταλαβαίνω κι εύχομαι να τα καταφέρεις!
    Καλή συνέχεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι δύσκολη η διαδικασία της ωρίμανσης... πολύ δύσκολη... οι πρωτόγονες κοινωνίες ήταν πολύ πιο μπροστά από τις δικές μας... γι'αυτό υπάρχει ένα στάδιο ωρίμανσης... που φεύγεις παιδί κι επιστρέφεις στην κοινότητα ενήλικας... εμείς επιστρέφουμε ξανά και ξανά στο παιδικό μας δωμάτιο... Δεν με ζαλίζεις καθόλου με τα δικά σου... Γι'αυτό είμαστε εδώ... για ν'ανταλλάσσουμε απόψεις, να αλληλοϋποστηριζόμαστε, να δίνουμε ψηφιακές αγκαλιές!

      Διαγραφή
  4. Κοιτα να δεις.. και εγω παιδακι ειμαι καομα μην νομιζεις και ας ειμαι 30. πιστευω πως η ωριμανση καθε ατομου εξαρταται απο πολλους παραγοντες που και να κατσεις να του ψαξεις δεν εχει καμια ιδιαιτερη σημασια. Πιστευω πως καποτε ειναι καλο να αισθανομαστε παιδια..αυτη η παιδικοτητα μπορει να μας σωσει απο πολλες καταστασεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, η παιδικότητα όταν δεν γίνεται νευρωτική συμπεριφορά, σαφώς και μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε λίγο πιο χαλαρά τα πράγματα...

      Διαγραφή
  5. Σοφάκι μου καλώς μας ήρθες!!!!
    Πιστεύω πως και αυτό είναι μία φάση μέσα όλη την κατάσταση που βιώνεις τον τελευταίο καιρό και είμαι σχεδόν σίγουρη πως περάσει..:))
    φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άμυ μου, μακάρι να περάσει τούτη η φάση και να αναγεννηθώ πιο ώριμη... θέλω να πιστεύω πως θα τα βλέπω μετά από μακριά και θα "γελάω" με όλα τούτα... Για να δούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σοφία μου , δεν έχεις χάσει καμία ευκαιρία. Ο άνθρωπος μαθαίνει κι αλλάζει αν θέλει ως τα βαθιά γεράματα!
    Για μένα όμως δεν είναι δύο οι σταθμοί όπως τους έδωσες! Έχω κατασταλάξει και μέσα από τις εμπειρίες αλλά κι όλη τη θεωρία που κουβαλάω στην πλάτη ότι η αλλαγή έρχεται μόνο μέσα από μεγάλη απελπισία!

    Σκέψου το αυτό ....μεγάλη απελπισία ! Είναι αυτό που μπορεί να δώσει κίνητρο και να αποφασίσεις να αλλάξεις! Όταν φτάσεις στον πάτο !!!

    Καλώς ήρθες πίσω ! Και μόνο η καταγραφή όλων όσων σκέφτεσαι λειτουργρί ψυχαναλυτικά! Μπράβο σου για το θάρρος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον τον πάτο τον έπιασα... ας ελπίσω ότι θα αρχίσει η άνοδος...

      Διαγραφή
  8. Καλώς την! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει εντονότατος κοινωνικός ρατσισμός εις βάρος των γυναικών. Δεν ξέρω σε ποιον πέφτει η μεγαλύτερη ευθύνη. Στις γιαγιάδες μας που αν μια κοπέλα δεν είχε παντρευτεί μέχρι 25 την έλεγαν μεγαλοκοπέλα; Στους άντρες που στην πλειοψηφία τους τις θέλουν όλες 10 χρόνια στο minimum μικρότερες; Στους γιατρούς που σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό να τεκνοποιήσεις μέχρι τα 35; Στα ΜΜΕ που τις θέλουν όλες τραβηγμένες; Είναι λογικό για μένα να φοβόμαστε να μεγαλώσουμε. Γιατί για τη γυναίκα η ωρίμανση κατά πολύ ταυτίζεται και το φυσικό γήρας. Μόνο όταν σεβαστούμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας θα αφεθούμε στους μηχανισμούς της ωρίμανσης. Δεν πρέπει να κάνουμε παρέα με άτομα που δεν εκτιμούν τη μεταμορφωτική δύναμη του χρόνου. Στην Ιαπωνία οι άνθρωποι που μεγαλώνουν θεωρούνται πιο σεβάσμιοι καθώς και η πείρα, η γνώση και η σοφία που αποκτιούνται με τα χρόνια είναι το μεγαλύτερο ποθούμενο. φοβόμαστε να μεγαλώσουμε. Γιατί για τη γυναίκα η ωρήμανση κατά πολύ ταυτίζεται και το φυσικό γήρας. Μόνο όταν σεβαστούμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας θα αφεθούμε στους μηχανισμούς της ωρήμανσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο δίκιο έχεις!!! Αν και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, έχεις απόλυτο δίκιο!!!

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα Σοφία
    Ηθελα να σου πω πως σε διαβάζω (κι ας μην σχολιάζω) κι οτι και για μένα το blogging εχει καθαρά ψυχοθεραπευτικό ρόλο, συνέχισε να γράφεις και θα δεις που θα νιώθεις καλύτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ που με ακούς... κι εγώ πιστεύω πως με βοηθάει που βγάζω όλα αυτά που έχω μέσα μου δίχως φόβο και πάθος...

      Διαγραφή