Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Πρωινό...

Γιατί ρε γαμώτο τα πρωινά μου να είναι τόσο απίστευτα δύσκολα;;; Γιατί να μην μπορώ να πεταχτώ από το κρεβάτι μέσα στη ζωντάνια, δίχως φόβο, δίχως σφίξιμο, δίχως αίσθημα κατάρρευσης; Γιατί να μην μπορώ να σηκωθώ μέσα στη ζωντάνια, όλο λαχτάρα για τη μέρα που έχω μπροστά μου, μέσα στη χαρά να βγω φουριόζα έξω για να συναντήσω άλλους ανθρώπους, για να βρεθώ με την ίδια τη ζωή;;; Γιατί;;;
Κάθε βράδυ που συνήθως είμαι λίγο καλύτερα, λέω στον εαυτό μου: «αύριο το πρωί κούκλα, όλα θα είναι πολύ καλύτερα…»
Έρχεται όμως εκείνο το άτιμο επόμενο πρωί και είναι το ίδιο απερίγραπτο αίσθημα ή λίγο χειρότερο ή λίγο καλύτερο… ποτέ όμως δεν είναι καλά… ποτέ δεν είναι φυσιολογικό…
Σήμερα πάλι έχω έναν πόνο στο στέρνο που στην κυριολεξία τον αισθάνομαι να έρχεται από μέσα μου, έντονη δυσφορία (μα πού πήγε τέλος πάντων τούτος ο αέρας) κι όταν περπατούσα αίσθημα λιποθυμίας… και νύστα… νύστα… νύστα…
Δεν έχω φόβο… έχω όμως σιγουριά θανατικού… αλλά λέω από μέσα μου: «αν είναι να πεθάνεις, τουλάχιστον θα πεθάνεις στο δρόμο κι όχι κλαίγοντας κουκουλωμένη στο κρεβάτι σου…»
Το παλεύω… αντέχω… αλλά για πόσο ακόμα;;; Και οι αντοχές έχουν τα όρια τους…

Σε δυο μερούλες, κλείνω δύο μήνες ομοιοπαθητικής… Αποτελέσματα;;; Χμχμχμχμ!!!
Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι πολύ περισσότερο…
Οι δικοί μου με βλέπουν πολύ καλύτερα… εγώ πάλι δεν με βλέπω έτσι… ή τουλάχιστον δεν αισθάνομαι έτσι… οι πόνοι είναι πάντα οι ίδιοι, για να μην πω χειρότεροι… πιο έντονοι και πιο συνεχείς… η αλήθεια βέβαια είναι ότι παρά τα επίμονα σωματικά, το παίρνω πιο εύκολα απόφαση ‘να βγω έξω’… Μπορεί να είμαι χάλια, να σφανδάζω από τον πόνο αλλά λέω ‘δεν θα κάτσω μέσα, θα βγω…’ Αυτό… τίποτα άλλο…
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως η γιατρός για δεκαπέντε μέρες μου διέκοψε τη θεραπεία και δεν παίρνω τίποτα… Η αλήθεια είναι πως αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση αλλά κι εγώ η ηλίθια δεν ρώτησα το λόγο… κάποια φίλη μου είπε πως αυτό είναι συνηθισμένο στην ομοιοπαθητική αφού λειτουργεί διαφορετικά από τη συμβατική ιατρική… Δεν ξέρω… τώρα αύριο είναι να την πάρω τηλέφωνο (είδατε πως περνάνε οι άτιμες οι δεκαπέντε μέρες) για να δούμε τη συνέχεια… Έχω αρχίσει λίγο να απογοητεύομαι… θα της το πω αύριο, να δούμε τι θα μου πει κι εκείνη… είμαι ανυπόμονη, περίμενα λίγο περισσότερα πράγματα, λίγο περισσότερη ανάταση αλλά ας μην είμαι κι αχάριστη… απλώς σήμερα έπεσα πάλι…
Αυτό το σφίξιμο… αυτή η δυσφορία… δεν αντέχονται…
Φλερτάρω με την ιδέα να πάρω ένα χάπι και να περάσουν όλα… αλλά ξέρω πως δεν θα το κάνω και θα κάτσω να υποφέρω μέχρι τούτη η βλακεία να περάσει, να ηρεμήσει λίγο ή να με ρίξει κάτω…
Μπορεί να τα πούμε και λίγο αργότερα όταν ο αέρας καθαρίσει και φτάσει στα πνευμόνια μου ή αν μπουκώσει κι άλλο και δεν μπαίνει μέσα με τίποτα….

Θα δούμε…

6 σχόλια:

  1. ευχομαι να πανε ολα καλα Σοφακι μου! συντομα να ξυπνησεις οπως ονειρευεσαι!
    φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές... είναι μία από αυτές τις μέρες... ίσως να φταίει και ο καιρός... ο Κρόνος... οι ορμόνες... ξέρω κι εγώ τι...
      Συνηθίζουμε οι άνθρωποι να ρίχνουμε κάπου αλλού τις ευθύνες...

      Διαγραφή
  2. εχεις βραβειο!
    http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/05/music-award.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ τωρα εγω τι να γραψω ?
    Το οτι σε καταλαβαινω το γνωριζεις απο πρωτο χερι .,
    Αυτο που θα σου πω (ξανα) ειναι θετικη σκεψη..
    Τα πρωινα ειναι παντα πολυ βασανιστικα.
    Εγω βρηκα τροπο να χαλαρωνω βαζοντας μουσικη.
    Δοκιμασε το.. Μολις ανοιξεις τα ματια. Διπλα σου το κινητο. Μουσικη αμεσως! Και οταν ΄λεω μουσικη εννοω ανεβασμενα κομματια. Χαρουμενα.
    Που θα σε παρασυρουν στον χορο :)
    Σκεψου οτι πιο χαρουμενο μπορει να εχεις στην ζωη σου αυτη την στιγμη. Εστω και αν ειναι κατι πολυ πολυ μικρο. Η αξια της σκεψης ειναι μεγαλη και δυνατη,
    Πολλα πολλα φιλια Σοφια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με τούτα και με κείνα έχω χάσει μερικά επεισόδια δυστυχώς. Θα κάνω μία αναδρομή σε παλαιότερες αναρτήσεις σου. Θα προσπαθήσω να κάνω μια πρακτική προσέγγιση, Πρώτα θα σε ρωτήσω αν γενικά διαθέτεις ελεύθερο χρόνο. Αν όντως έχεις κάποια κενά στη μέρα σου, θα σε βοηθούσε κάποιο χόμπι, κάτι σε εργόχειρο ή χειροτεχνία που είναι πάρα πολύ αγχολυτικά; Μετά από παρέες και φίλους πώς πας; Βρίσκεις παρηγοριά εκεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς Χριστίνα μου, ο ελεύθερος χρόνος είναι κάτι άγνωστο για μένα... ανέλαβα τόσα πράγματα από πάρα πολύ μικρή ηλικία και τώρα όλα αυτά μαζεύτηκαν και με κυνηγούν... ξέρω πως δεν θα ηρεμήσω αν δεν αφήσω κάποια πράγματα στην άκρη, αλλά ο εγωισμός μου και η τάση ελέγχου μου φαίνεται πως ακόμα δεν με αφήνουν να 'αγιάσω'...

      Διαγραφή