Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Πολλά καρπούζια!!!

Εξαφανίστηκα!!! Εξαφανίστηκα γιατί δεν θέλω να μιζεριάζω, δεν θέλω πλέον να τραβώ την προσοχή με μίρλα και με γκρίνια... Πότε επιτέλους θα μεγαλώσω;;;
Έχω κάνει μεγάλα βήματα προς τη συνειδητοποίηση του εαυτού μου, το καταλαβαίνω και το χαίρομαι... Ο δρόμος όμως είναι ακόμα μακρύς κι η κατάκτηση της κορυφής (εν προκειμένω της ψυχικής μου ηρεμίας) φαντάζει ακόμα στόχος μακρινός.
Αυτή την περίοδο έχω ένα απίστευτα υπεργεμάτο πρόγραμμα που ξεκίνησε από αρχές Μαΐου και πρώτα ο Θεός θα τελειώσει γύρω στις 20 Ιουνίου. Κι ενώ όλα είναι πράγματα και γεγονότα ευχάριστα με τα οποία στην κυριολεξία θα έπρεπε να 'πετάω από τη χαρά μου', εγώ αυτομπλοκάρομαι, αυτοϋπομονεύομαι, φοβάμαι να χαρώ τη χαρά μου.
Και πώς γίνεται αυτό; Μα φυσικά, με ένα χείμαρρο σωματικών συμπτωμάτων... Όταν δεν έχεις μάθει να εκφράζεις τα συναισθήματα σου με λόγια και με πράξεις, αυτά ψάχνουν τρόπο για να εκφραστούν...
και υπάρχει καλύτερος καμβάς από το ίδιο σου το σώμα;;;
Είναι τούτη η τελειομανία μου, η ανάγκη μου να μην πω "ΟΧΙ" σε κανέναν για να είμαι πάντα το 'καλό παιδί' που αγαπάει η μαμά του, που άκουγα 'μπράβο' μόνο όταν έτρεχα συνέχεια σαν το άλογο...
Κι έτσι έμαθα μια ζωή, κι έτσι συνεχίζω, μόνο που πλέον το Σοφάκι δεν αντέχει άλλο, κραυγάζει πως θέλει την ηρεμία του, πως δεν το νοιάζει πλέον η επιτυχία (δόξα τω Θεώ από τέτοια έχω μπόλικη που έχει ανεβάσει το "Εγώ" μου στα ύψη), αλλά η αληθινή ευτυχία που μόνο μέσα από την ταπείνωση έρχεται...
όμως ποιος την έχασε την ταπείνωση για να την βρω εγώ;;; Εδώ έχω χάσει "τ'αυγά και τα πασχάλια"...
Ο θυμόσοφος λαός λέει πως "δυο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη δεν γίνεται"...
Είμαι όμως τόσο εγωίστρια τόσο πλεονέκτρια που όχι δύο αλλά τέσσερα καρπούζια έχω αυτή τη στιγμή, πασχίζω με νύχια και με δόντια να μην χάσω κανένα, ενώ το αποτέλεσμα είναι ήδη γνωστό...
Κάποια στιγμή θα μου πέσουν και τα τέσσερα και θα σκάσουν φυσικά ωσάν καρπούζια που είναι κι εγώ θα γλιστρήσω πάνω στη ζουμερή κόκκινη σάρκα τους, θα πέσω και θα λερώσω τα ρουχαλάκια μου κι εννοείται πως θα φάω και τα μούτρα μου κι εν κατακλείδι θα πρέπει να καθαρίσω και το πάτωμα...
Αυτά για τα καρπούζια, αύριο τουλάχιστον θα είναι τα ροδάκινα, τούτα τα νόστιμα γινωμένα φρούτα που λατρεύω, που χώνω τα δόντια μου στη μαλακή τους σάρκα και λιγώνομαι...

6 σχόλια:

  1. ..."άστα να πέσουν...
    Δε θα το κάνεις όμως, μήπως για να έχεις μια δικαιολογία, στον αυτομαστίγωμα σου;
    Μα τι επιτέλους σου έκανε ο εαυτός σου και δεν θέλεις να τον αγαπήσεις έτσι όπως είναι";
    Αυτά έγραφα στο τετραδιάκι μου στις 17/3/2012...

    ΑΦιλάκια πολύ τρυφερά και πάντα μέσα απ΄ τη καρδιά μου! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kάποια στιγμή πιστεύω πως θα βρουν όλα τη θέση που τους πρέπει...είσαι ήδη στο δρόμο της συνειδητοποίησης Σοφάκι μου γλυκό και πλέον έχεις περάσει στο στάδιο της δράσης!οπότε...στο τέλος όλα θα είναι καλά,κι αν δεν είναι δεν θα είναι το τέλος!:)
    Kαλησπέρα,σε φιλώ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όντως δεν γίνεται! Ένα ένα τα καρπουζάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εγώ δεν σε φοβάμαι στο εχω ξαναπει ....προχώρα δεν εχεις παθει τιποτα και δεν προκειται σε έχω καταλαβει για ''δύναμη'' καλο μεσημέρι με σταφύλι για εμένα πράσινο ακουκουτσο χα! φιλια σοφάκι φοβερό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν θα πεσουν καλε..Εκει να τα κρατας σφιχτα. Να σκεφτεσαι πως ειναι τα τελευταια και πρεπει να τα κρατησεις για σενα.. :p
    Καλη συνεχεια Σοφια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σοφάκι μου κάνεις τη ψυχανάλυση σου μέσα από αυτές τις αναρτήσεις. Διαπιστώνεις μόνη σου το προφανές: αυτοτιμωρείσαι και το σώμα σου φωνάζει!
    Πασχίζεις για τον τίτλο του καλού παιδιού... λάθη που έγιναν κάποτε , μήπως έλλειψη αποδοχής κι ενθάρρυνσης; Σου μιλάω εκ πείρας.... Κάποτε πάσχιζα κι εγώ να είμαι το καλό παιδί ..για το μπράβο της μαμάς. Τελικά έμαθα ότι αν δεν αγαπώ την @ριστούλα εγώ κανένα μπράβο δεν θα με ικανοποιήσει....
    Χαίρομαι για αυτές σου τις αναρτήσεις ...ονοματίζεις το θεριό...το γνωρίζεις όλο και καλύτερα..... έχεις δρόμο μα έχεις κάνει την καλύτερη αρχή!

    Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή