Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Τελετή ενηλικίωσης

Στις πρωτόγονες κοινωνίες (και όχι μόνο), υπάρχει συνήθως η τελετή ενηλικίωσης. Εκεί γύρω στα 12 -14, οι έφηβοι είναι υποχρεωμένοι να περάσουν από μια σκληρή δοκιμασία… Εάν τα καταφέρουν (και οφείλουν να τα καταφέρουν) είναι άξια μέλη της φυλής και έχουν εγκαταλείψει για πάντα τον κόσμο των παιδιών… από εκείνη την στιγμή πλέον είναι ισότιμα μέλη (με τις αντίστοιχες υποχρεώσεις και δικαιώματα των μεγάλων)… Πέρα από τη συμβολική σημασία της όλης τελετής, η τελετή έχει και πραγματική τελικά αξία…
Στο δυτικό τρόπο ζωής, όλες αυτές οι συμβολικές τελετές έχουν παραγραφεί, με αποτέλεσμα τη μη πραγματική ενηλικίωση (το κλασικό πλέον ελληνικό που σαραντάρηδες μένουν με τους γονείς τους και συμπεριφέρονται σαν δεκάχρονα)… και όχι δεν φταίει πάντα η οικονομική κρίση… μιλάω για την όλη συμπεριφορά…
Τέλος πάντων… επειδή από άλλου ήθελα να ξεκινήσω κι άλλου πάει τελικά το πράγμα… για να μην ξεστρατίσω από τις αρχικές μου σκέψεις…
Μέχρι πριν ένα χρόνο… δεν τολμούσα να ξεμυτίσω από το σπίτι (τα έχουμε πει χιλιάδες φορές αυτά αλλά ‘επανάληψις μήτηρ μαθήσεως’)… Μέσα στα πλαίσια λοιπόν του να ξαναβρώ τον εαυτό μου και βασικά να ‘μεγαλώσω’ (και με τη βοήθεια σαφώς της ομοιοπαθητικής στα πρώτα δειλά μου βήματα) έκανα άλματα… Βγήκα, μπήκα και ξαναβγήκα και ξαναμπήκα…
Όμως… υπάρχει βλέπεις πάντα ένα όμως… στο γαμημένο πίσω μέρος του μυαλού μου, υπήρχε (και προφανώς υπάρχει πάντα) η πεποίθηση πως ‘ναι μπορώ πράγματα αλλά όχι μόνη μου… με τη σιγουριά πάντα της παρουσίας ενός άλλου’…) Μα μηδέν αυτοπεποίθηση τελικά;;; Εγώ;;; Πού όλοι νομίζουν πώς πιάνω πουλιά στον αέρα, πως είμαι σούπερ ντούπερ δυνατή, πώς δεν μασάω τίποτα;;; Κούνια που τους κούναγε… Άλλο το φαίνεσθαι άλλο το είναι… Κι εγώ ξέρω καλά, τι κότα που είμαι…
En tout cas (τέλος πάντων γαλλιστί…)
Και ξαφνικά, έρχεται αυτή η πρώτη εβδομάδα του Φλεβάρη, που χωρίς να το έχω προετοιμάσει… καλούμαι να ‘ενηλικιωθώ’… να κάνω απίστευτα πράγματα για μένα… και μάλιστα μόνη μου… ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!! (Το γράφω με κεφαλαία για να το εμπεδώσω κατ’αρχήν εγώ η ίδια…)
Έτσι την Τετάρτη έκανα ένα εξάωρο ταξίδι στην Αθήνα (αυτό όχι μόνη μου με τον άντρα μου), στη συνέχεια πήγα με το μετρό (και δύο αλλαγές παρακαλώ) στην εκδήλωση που έπρεπε να πάω και την επόμενη το πρωί, έπρεπε να επιστρέψω αεροπορικώς πίσω… ΜΟΝΗ ΜΟΥ (όλα μόνη μου)… να πάρω το ταξί μόνη μου, να κάνω τα check in κι όλες αυτές τις μαλακίες (μόνη μου), να περιμένω στο αεροδρόμιο (μόνη μου) και να ταξιδέψω αεροπορικώς (μόνη μου)… κι αφού επιστρέψω να πάρω την κόρη μου που με περίμενε, να διαβάσουμε για το σημερινό της διαγώνισμα, να κοιμηθούμε το βράδυ μόνες μας στο σπίτι (βλέπεις ο μπαμπάς μας λείπει), να σηκωθώ μόνη μου το πρωί στις επτά και να την πάω σχολείο (και ξέρετε εσείς τα πρωινά μου), στη συνέχεια να πάω στην τράπεζα (επαναλαμβάνω μόνη μου) να ξεμπλοκάρω την κάρτα μου γιατί μου την χακέψανε και να έρθω φυσικά στη δουλειά που πρωινιάτικο με περίμεναν κάποιοι δύσκολοι πελάτες… και φυσικά όλο αυτό θα συνεχιστεί γιατί και σήμερα το βράδυ έχει ύπνον μοναχικόν και αύριο έχει πάρτι γενεθλίων ο μεγάλος μου ο γιος (και αν και το καμάρι μου μένει μόνο του και θα τα ετοιμάσει όλα αυτός με την κοπέλα του), ως γνήσια ελληνίδα μάνα θα φτιάξω το κατιτίς μου για το μπουφέ τους…
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά τώρα;;; Ποιον ενδιαφέρουν;;;
Γιατί πιστεύω πως αυτή ήταν η δική μου τελετή ενηλικίωσης… πως αφού τα κατάφερα όλα αυτά μέσα σε τόσες λίγες μέρες, πλέον δεν πρέπει να φοβάμαι… πλέον μπήκα ή ξαναμπήκα (δεν έχει σημασία) στον κόσμο των ‘μεγάλων’…
Φυσικά και δεν ήταν εύκολο όλο αυτό… Το τι πόνος στο στήθος… το τι σφίξιμο… το τι… εννοείται… αλλά ήταν δύο τα κέρδη… Πρώτον, ότι ακόμα και με φριχτούς πόνους τα κατάφερα… Δεύτερον, πως δεν κλάφτηκα σε κανέναν… Αν είναι να πεθάνω, θα πεθάνω ζώντας… κι όχι κλαίγοντας στο κρεβάτι μου…
Παλεύουμε λοιπόν παιδιά!!! Χάνουμε μάχες, σηκωνόμαστε, ξαναπαλεύουμε!!!
Και η νίκη είναι δική μας!!!

Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου για ένα ξεχωριστό Σαββατοκύριακο!!!

4 σχόλια:

  1. παντα παλευουμε Σοφακι μου!
    καλο σκ να εχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ά ρε Σοφάκι έχει κάνει μεγάλο αγώνα! Μη μασάς συνέχισε. Όλοι κουτσαίνουμε και κάπου! Εμένα θα μου βρεις έναν τρόπο να μην έχω τάσεις φυγής; Που κάθομαι σπίτι και νομίζω πως με βάλαν φυλακή;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. με δύναμη για όλα και καλό κουράγιο εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπράβο και αυτό το μπράβο το κέρδισες ΜΟΝΗ ΣΟΥ!
    Το πρώτο βήμα το είχες κάνει, όταν αποφάσισες να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και ν' ακούσεις τι σου έλεγε η Σοφία!
    Καλό δρόμο πια, γλυκιά μου!
    ΑΦιλάκια με μια τεράστια αγκαλιά! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή