Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Εξομολογήσεις μιας αλανιάρας ψυχής...








Μου λες φιλαράκι να ξεφύγω από τις νευρωτικές βλακείες… και ναι, φιλαράκι το παλεύω… μα έτσι μα αλλιώς… το παλεύω… προσπαθώ να ‘σκοτώσω’ το κακομαθημένο παιδί και να γεννήσω τον υγιή ενήλικα… προσπαθώ να σταματήσω το μιζέριασμα και να ξεκινήσω μια νορμάλ συμπεριφορά…
Δεν είναι πως τα καταφέρνω πάντα… δεν είναι πως τα καταφέρνω… τις περισσότερες φορές χάνω… όμως σίγουρα, έχω μάθει πλέον να παρατηρώ… να παρατηρώ καλά… και να αναγνωρίζω… όσο μπορώ να αναγνωρίζω με τα μυωπικά μάτια της ψυχής μου…
Και δυστυχώς για μια ακόμη φορά, ανακαλύπτω με πόνο καρδιάς πόσο νευρωτική είναι και η μητέρα μου απέναντι στη δική μου χαρά και απόλαυση… εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τελικά, δεν μπορεί να το αποδεχθεί πως εγώ, να εγώ, μπορεί να είμαι ευτυχισμένη… ή τουλάχιστον αν δεν είμαι ευτυχισμένη, να διεκδικώ το μερίδιο μου στην ευτυχία… τόσον καιρό έκρυβε η ίδια την ανημπόρια της ευτυχίας της κάτω από το πέπλο των υποχρεώσεων της απέναντι στα παιδιά (ναι, εμείς ήμασταν τα παιδιά), στη γιαγιά, στα εγγόνια… Εδώ και χρόνια που μας τελείωσε αυτό το τραγουδάκι, ξεκινάμε άλλα ύπουλα μέτρα για να ‘τιμωρήσουμε’ την κόρη που τολμά να ζει… τα μούτρα… εκείνα τα ατέλειωτα μούτρα… τα μουγκρητά… τις απίστευτες σιωπές… και φυσικά την κατασκευή ενός ολόκληρου κάστρου ενοχών… και για χρόνια, πέτυχε… πέτυχε και πολύ μάλιστα… Πώς είναι δυνατόν, να χαρείς ταξίδι στο εξωτερικό κυρά μου, χωρίς να σου βγάλω πριν ή μετά το λάδι… έτσι ή αλλιώς, δεν πρόκειται να το ευχαριστηθείς… εγώ θα σου το βγάλω ξινό… ξανά και ξανά και ξανά… κι αφού έφαγα τόσο ξινό που η χολή μου γέμισε πίκρα και ξίδι, ξεκίνησαν με πακετάκι όλα τα διάφορα οι πανικοί και η αγοραφοβία… ιδίως εκείνη η άτιμη η αγοραφοβία, ξεκίνησε γιατί εγώ δεν έπρεπε να είμαι έξω και να διασκεδάζω από την στιγμή που η μάνα δεν μπορούσε να βγει έξω και να διασκεδάσει… αφού κάπου, κάποτε, ίσως και πάντα, εκείνη κι ο πατέρας το είχανε χάσει…
Κι όμως… μετά κόπων και βασάνων… μέσα από πύρινη λαίλαπα και τις φωτιές της κόλασης, πάλεψα… πάλεψα το προσωπικό μου τέρας που το τάιζαν αυτάρεσκα και πολλοί άλλοι… που με τον τρόπο τους με αγαπούσαν αλλά μάλλον με στραγγάλιζαν… και φυσικά που τους άφηνα να με στραγγαλίζουν αγόγγυστα, δεχόμενη να πληρώσω για ένα ‘λάθος’ που κάποτε έκανα στα πολύ νιάτα μου… να ερωτευτώ χωρίς να τους ρωτήσω… και να το απολαύσω… βέβαια το τίμημα ήταν βαρύ κι έπρεπε να πληρωθεί… και το πλήρωσα… με το παραπάνω… και κάποια στιγμή, αισθάνθηκα πως όλα τα δανεικά πληρώθηκαν και με το παραπάνω και πλέον μπορώ να κάνω το αυτονόητο για τις γυναίκες της ηλικίας μου (εκεί στα σαρανταφεύγα…), να βγουν να διασκεδάσουν με τον άντρα τους και τα παιδιά τους, χωρίς ενοχές, χωρίς γκρίνια και κυρίως χωρίς αυτομαστίγωμα την επομένη…
Μετά το σημερινό τηλέφωνο, χαμογελώ πικρά με τις ‘μαλακίες’ που δεν έχουν τέλος… αφού βγήκα, αφού δεν της έδωσα λογαριασμό, αφού δεν της κλάφτηκα ότι είμαι χάλια και δεν μπορώ να πάω, αφού δεν βγήκε κι εκείνη να ‘τσικνίσει’… αφού… αφού… αφού…
Της βγήκε όλο το ψυχοσωματικό της, με εμετούς, με ‘είμαι χάλια’, με… με… με…
Γελάω γιατί είχα ξεχάσει πως θα το έκανε όλο αυτό το πράγμα… γιατί είχα ξεχάσει πως θα επιχειρήσει πάλι να με χειραγωγήσει… είχα ξεχάσει… και τώρα προσπαθεί να μου το θυμίσει… την αγαπάω… την αγαπάω πολύ… αλλά δεν θέλω ν’αφήσω ξανά τον εαυτό μου να πέσει θύμα της ‘εξαρτημένης μου αγάπης’ για τη μάνα μου… δεν θέλω πλέον να θυσιαστώ… δεν είμαι Ιφιγένεια… μια Σοφία είμαι που ψάχνω το δρόμο μου…
Λέξεις ανάκατες… υπαγορευμένες από το υποσυνείδητό μου… εξομολογήσεις μιας ψυχής μετά από την οινοποσία και την κρεατοφαγία του βραδινού της Τσικνοπέμπτης… εξομολογήσεις μιας Σοφίας που συνεχίζει να ανθίσταται…

3 σχόλια:

  1. η Σοφια θα τα καταφερει! υπομονη και επομονη χρειαζεται!
    καλο σκ να εχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ αυτές οι ενοχές Σοφία μου...πρέπει να βρεις την χρυσή τομή, έτσι ώστε να μπορείς και την ζωή σου να χαίρεσαι και με την μητέρα σου να μην έχεις πρόβλημα....δεν λέω πως είναι εύκολο, όμως όλοι έχουμε τα κουμπιά μας ;)
    Καλό απόγευμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ήξερα πως υπάρχουν και αλανιάρες ψυχές, ήξερα μόνο τις αλανιάρες κότες! χαχαχα! ;-)
    Ας σοβαρευτούμε όμως!
    Χαίρομαι πολύ πολύ που βρήκες μόνη σου, τη πηγή όλων των προβλημάτων σου και ΜΠΡΑΒΟ σου, άλλοι πάνε χρόνια σε ψυχο- τέτοιους και τίποτα δεν καταφέρνουν! ;-)
    Απ' ότι ξέρω, η πηγή των προβλημάτων μας, προέρχεται απ΄το πώς μεγαλώσαμε, το ίδιο ανακάλυψα και η ίδια μόνη μου, μετά από αρκετά χρόνια ταλαιπωρίας... μέχρι που αποφάσισα να πάρω τη ζωή μου, στα χέρια μου και επιτέλους να την χαρώ!
    Όπως σου έχω ξαναγράψει, πρόσεχε τα πισωγυρίσματα, γιατί "αυτά" τα άτομα ακόμα και αν νομίζουν πως μας αγαπούν, έχουν ένα τρόπο να μας διαβρώνουν!
    Να περνάς όμορφα, με την οικογένεια σου και πάλι μπράβο σου!

    ΑΦιλάκια με όλη μου την αγάπη! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή