Reset!!!

Αυτές τις μέρες είμαι αντιμέτωπη καθημερινά με ό,τι φοβάμαι και με ό,τι πιστεύω πως δεν θα τα καταφέρω…

Κάθε πρωί λέω πως σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα, αποκλείεται να τα βγάλω πέρα και κάθε βράδυ, είμαι μ’ένα χαμόγελο στον καναπέ γιατί τελικά τα κατάφερα…

Εάν τελικά, καταφέρω και βγω ζωντανή από τούτο το Ρουβικίωνα, θα δώσω στον εαυτό μου ένα μεγάλο φιλί γιατί πραγματικά θα το αξίζει… και στον άντρα μου επίσης… γιατί κι αυτός το αξίζει… κι ας τον αδικώ ορισμένες φορές με τη νευρωτική συμπεριφορά μου…

Σήμερα τα ψυχοσωματικά μου είναι ‘άστα να πάνε’… Είναι μουδιασμένη όλη η αριστερή μου πλευρά, από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών, κι αισθάνομαι τσιμπίματα σαν βελόνες σε όλο μου το σώμα… φυσικά σφιξίματα στο στήθος… έντονη ζαλούρα… επικείμενη κατάρρευση…

Προφανώς είναι η λεγόμενη «ομοιοπαθητική επιδείνωση»… ο οργανισμός να έχει αρχίσει να αντιδρά στο ομοιοπαθητικό φάρμακο… απ’ότι λένε τις πρώτες μέρες μπορεί να ενταθούν τα συμπτώματα… κι αυτό είναι δείγμα θεωρητικά που πρέπει να με χαροποιεί… ότι ο οργανισμός κάνει reset και θα γίνει καλά…

Πρέπει να κάνω υπομονή και να μην τα παρατήσω όπως είχα κάνει με τη γιόγκα… Ένα μήνα μου ζήτησε η γιατρός για τα πρώτα αποτελέσματα και είναι ακόμα η 5^η μέρα… όμως σήμερα είμαι πολύ χάλια… ίσως έπρεπε να κάτσω σπίτι και να μην έρθω γραφείο… όμως κι αυτό μια ήττα θα ήταν…

Παρόλη ωστόσο την γκρίνια μου, είμαι αποφασισμένη ν’ακολουθήσω την αγωγή… Όσο και να προσπαθώ να την σαμποτάρω, είμαι αποφασισμένη να νικήσω… Θα βγω από το βάλτο στον οποίο έχω πέσει τον τελευταίο καιρό και θα κολυμπήσω ξανά στην αφηνιασμένη θάλασσα!!!