Τι κρίμα να μην μπορείς να ορίσεις τον εαυτό σου...
Τι κρίμα να πονάς και να υποφέρεις...
Τι κρίμα το μαχαίρι το στήθος σου να σκίζει...
Τι κρίμα!!!
"Είμαι εγώ;" αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά.
"Είμαι εγώ ή κάποιος άλλος;"
"Είσαι εσύ", η απάντηση κοφτή.
"Εσύ... μια σκιά του πρότερου εαυτού σου..."
Εσύ... η κάποτε δυνατή...
η κάποτε που στήριζε τον κόσμο όλο...
η κάποτε που δεν φοβήθηκε στιγμή...
που πίστευε πως τίποτα δεν την λυγίζει...
Λάθος μεγάλο...
Στη γωνία σε περίμενε ο άλλος σου εαυτός...
Σε τσάκισε και σου 'δειξε πως είσαι μια μικρή...
σκουλήκι ελεεινό μέσα στην πλάση...
πονάς και υποφέρεις...
ο πόνος η δεύτερη σου φύση...
κάθε μέρα μεγαλώνει και θεριεύει...
ο πόνος γίνεται φόβος κι ο φόβος πόνος...
κι εσύ μικρή, σκουλήκι, να στέκεσαι εκεί...
και να υποφέρεις...
περιμένοντας τον ήλιο ν'ανατείλει...
Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα βράδυ;;;
Υ.Γ. Άραγε είναι αλήθεια πως ο πόνος μετουσιώνεται σε δημιουργία;;; Να λοιπόν και ποιηματάκι από μένα... η πρώτη μου απόπειρα... όμως ο πόνος δεν λέει να φύγει... σέρνομαι στη δουλειά, όμως αντέχω...
ναι Σοφια μου ο πονος γινεται δημιουργια και εσυ σημερα δημιουργησες! φιλακια πολλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραιο ποιημα αλλα με πολλη απαισιοδοξια και πονο... :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαλε χρωμα στην ζωη σου Σοφια μου. Και θα δεις πως θα αλλαξει η ολη οψη της.. φιλια
Μελαγχολικό, αλλά εμένα μου άρεσε. Και γω ειμαι πιο δημιουργική όταν "πονώ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλια
Μην ανησυχείς, κάποτε και οι δυνατοί οφείλουν διαλείμματα ξεκούρασης και περισυλλογής... Πολλά φιλιά Σοφάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφάκι μου το ποίημα σου στάζει αλήθεια...(στα δικά μου μάτια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τον ήλιο....θ'ανατείλει!!!
Εγώ το πιστεύω αυτό Σοφία μου! Το έχω δει να γίνεται...ο πόνος μετουσιώνεται σε δημιουργία ναι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όχι παράξενο για μένα λύτρωση και κάθαρση μπορεί να φέρι!
Φιλιά!