Το πρωί συνήθως είμαι για τα "μπάζα"... πόνοι, πιασίματα, ένας υφέρπων φόβος, μια ανησυχία...
καθώς η μέρα περνά το ένα τέρας φεύγει για να έρθει το άλλο...
Το άλλο μάλλον δεν είναι τέρας... είναι ένα χαρούμενο γαλήνιο πρόσωπο που με κάνει να αισθάνομαι ένας αληθινός άνθρωπος...
Με κουράζουν τα πρωινά μου... ενίοτε με φοβίζουν κιόλας... είναι όνειρο ζωής να σηκώνομαι το πρωί μέσα στη τρελή χαρά... καλά, ας μην είμαι πλεονέκτρια... είναι όνειρο ζωής να σηκώνομαι φυσιολογικά... βήματα έχουν γίνει πολλά... και άλματα έχουν γίνει... απομένει να γίνει κι ένα ακόμα άλμα ουσίας... εντάξει το καλοκαίρι και μάλιστα τον Ιούλιο, τα άλματα είναι πιο ζόρικα για μένα.... όμως η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται...
Το δισυπόστατο μου τέρας λοιπόν είναι τούτο...
Πρωινή καταθλιπτική πονεμένη Σοφία (για τα μπάζα Σοφία...)
Απογευματινή σούπερ ντούπερ Σοφία...
Δυο κεφάλια σε μια καρδιά...
Φιλάκια στα μουτράκια!!!
Ενδιαφέρον... βασικά για την Ομοιοπαθητική... Χμ! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχεις άδικο... ίσως πρέπει να κάνω μια βόλτα από την ομοιοπαθητικό μου... Την έχω αφήσει λίγο στην άκρη, τελευταία...
ΔιαγραφήΝαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφιλάκιααααααααααααααααααααααααα! :)
Αγκαλιές και ΑΦιλάκια απ΄τη Σκιάθο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε δυο λογάκια αν έχεις χρόνο! :-)
Χειμωνιάζει σιγά σιγά... δεν θα έρθεις να ζεστάνεις το μπλογκόσπιτο σου πριν πιάσουν τα μεγάλα κρύα; :-P
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλάκια και δεν σε ξεχνώ... εσύ; :)