Τούτο
το έρμο blog (όπως κι εσείς
που το παρακολουθείτε βεβαίως – βεβαίως) έχει ακούσει τα μύρια όσα… κλάψα… μίρλα…
όλα τα ωραία… Το δημιούργησα όταν είχα πιάσει πάτο… και χάρη σ’αυτό το blog και σε όλους εσάς που με
ανεχτήκατε (εντάξει βοήθησε και ολίγον και η ομοιοπαθητική), ανέκαμψα… κι έγινα
πάλι άνθρωπος και ουχί χιονάνθρωπος…
… κι έτσι άρχισα πάλι να σεργιανάω στους δρόμους, να πηγαίνω
ταξίδια, να βγαίνω με φίλους και βασικά να μην κλαψουρίζω (λέμε τώρα… γιατί πρώτα
πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά το χούι του…)
… δεν έχω ιδέα πότε και πως θα μπαίνω στο blog αλλά θέλω να πάω ένα μεγάλο
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλες αυτές τις νεράιδες εκεί έξω (εντάξει και στους νεράιδους) που
με αγγίξατε με το μαγικό σας ραβδάκι…
Κι ένα special
MERCI (γιατί το ‘χουμε το γαλλικό μας…) στην πιο σούπερ – ντούπερ νεράιδα
που έχω γνωρίσει ποτέ…
Ainafets
love you so much!!!
Η σούπερ ντούπερ νεραιδομαγισσούλα χαίρεται όταν διαπιστώνει πως "μαζί" έχουμε δουλέψει, κλαψουρίσει, μαζί έχουμε μοιραστεί τα ζόρια μας και μαζί έχουμε ανακάμψει... έτσι το Merci και δικό μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλάκιαααααααα και "μπαίνε" εδώ μόνο όταν σου κάνει κέφι!