Τόλμησε!!!

Χάθηκα για τρεις ολόκληρες μέρες… Δεν ξέρω αν το πρόσεξε κανείς… Προφανώς όχι… αλλά πρέπει να το πω… γιατί τόλμησα και πέρασα καλά…

Ήταν ένα ταξίδι μικρό, απρόοπτο, χωρίς πρόγραμμα…

Υπήρχε ένα κομμάτι του εαυτού μου που αρνιόταν πεισματικά να πάει κι ένα άλλο που έλεγε πρέπει να τολμήσεις… Σταμάτα πια αυτή την αυτολύπηση, αυτό το φόβο, αυτή τη δειλία… δεν βγάζει πουθενά…

Αν πεθάνεις, τουλάχιστον να πεθάνεις όρθια…

Κι έτσι τόλμησα… κι ως δια μαγείας πήγε ανέλπιστα καλά… Πολύ καλά… Μετά από πολύ καιρό, μπορώ να πω πως ναι πέρασα καλά!!!

Όμως όπως έχουμε πει… το ρημαδιασμένο υποσυνείδητο είναι άτιμο πράγμα… Όταν πας να ξεφύγεις από τα δεσμά, κάνει τα πάντα για να σε γυρίσει πίσω…

«Όχι κυρία μου… πώς είσαι καλά;;; πώς είναι δυνατόν να είσαι καλά;;; Ένα μαύρο χάλι πρέπει να είσαι…»

Έτσι από το δρόμο του γυρισμού κιόλας, άρχισε τα διάφορα ωραία… μικροφοβίες στην αρχή, πόνοι στο στήθος στη συνέχεια… ξέρεις όλα τα ωραία…

Και σήμερα φυσικά, πήγε να βάλει τα μεγάλα μέσα!!! Μετά από τέτοια νίκη, να πάρεις αέρα;;;

«Όχι κυρία μου… δεν μπορείς να είσαι καλά… πρέπει να είσαι τ’ανάσκελα… εγώ το υποσυνείδητο σου που κάνω τα χατίρια των άλλων και του μικρού ανασφαλούς εγωκεντρικού εαυτού σου, θέλω να είσαι άρρωστη και φοβισμένη κι εξαρτημένη…»

Και σηκώθηκα… oh yes!!! Κι είπα «Σοφάκι, είναι αδύνατον να βγεις από το σπίτι…»

Μετά από λίγο όμως, είπα ξανά πως δεν είναι δυνατόν να κάνω το χατίρι σε τούτο το κακομαθημένο παιδί (κι ας είναι κι ο ίδιος μου ο εαυτός)…

Που και που χρειάζεται και καμιά σφαλιάρα για να συνέρχεται…

Κι έτσι σηκώθηκα και βγήκα και ήρθα στο γραφείο…

Εννοείται πως τα ‘ωραία’ συνεχίζονται… και σφιξίματα στο στήθος… και δυσφορία… και ζαλάδες… και όλα…

Όμως τόλμησα!!!

Για μένα αυτό έχει σημασία…

Πως τόλμησα… πως δεν άφησα το μικρό κακομαθημένο Σοφάκι να πάρει το χαλινάρι από την ενήλικη κι υπεύθυνη Σοφία…

Τόλμησα… κι ο τολμών νικά…