Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Το κακομαθημένο παιδί!

Σήμερα έχω πολύ έντονη την ανάγκη να γράψω... να μιλήσω... να έρθω σε επαφή με άλλους, ακόμα και αν αυτοί οι άλλοι είναι φίλοι διαδικτυακοί...
Δεν ξέρω τι να γράψω όμως... τα δάχτυλά μου τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο όμως δεν ξέρουν ποιες λέξεις να βγάλουν...
ή μάλλον ξέρουν, αλλά το συνειδητό μου ανθίσταται γιατί δεν θέλω να βγουν και πάλι λέξεις μίζερες και γκρινιάρικες και θυμωμένες...
Λέω ασυναρτησίες, όμως ορισμένες φορές είναι καλύτερες οι ασυναρτησίες από τις κουβέντες που ξεστομίζουμε και μετά το μετανιώνουμε...
Ίσως κατηγορώ τον εαυτό μου που κατηγορώ τη μάνα μου και τον άντρα μου για την ελεγκτικότητά τους και τον παρεμβατισμό τους... Τώρα που το σκέφτομαι, εγώ είμαι αυτή η υποτακτική, που δεν τολμά να πάρει τη ζωή στα χέρια της, που δεν τολμά να πει ποιες είναι οι πραγματικές της ανάγκες, που δεν τολμά να μείνει μόνη της, που φοβάται, φοβάται, φοβάται... γιατί μια ζωή το μόνο που έμαθε είναι να φοβάται...
Κι αυτός ο κατακλυσμιαίος φόβος θανάτου που με πιάνει, ξέρω κατά βάση πως είναι ένας φόβος ζωής, γιατί στην ουσία μάλλον πιότερο φοβάμαι να ζήσω παρά να πεθάνω...
γιατί αν πάρω την απόφαση να ζήσω... ξέρω καλά πως όλη η ευθύνη είναι δική μου... πως τα λάθη είναι δικά μου... πως τα βέλη μου θα πρέπει να στραφούν προς εμένα την ίδια... κι όχι προς τα εύκολα θύματα - τους αγαπημένους άλλους...
Μπερδεμένα όλα στο μυαλό μου κι ακόμα πιο μπερδεμένα πάνω στο κορμί μου... σφιγμένο στήθος, φουσκωμένο στομάχι κι έντονος ίλιγγος...
Τούτο το κακομαθημένο "παραμελημένο" παιδί δεν λέει να σταματήσει να τσιρίζει... όσο κι αν προσπαθώ να το ενηλικιώσω, εκείνο ανθίσταται και βρίσκει συνέχεια νέους τρόπους να με ταλαιπωρεί... όπως όταν δεν του γίνονται τα χατήρια, όπως όταν ζητάει έξτρα πατατάκια από το σούπερ - μάρκετ, κι εκείνο ξαπλώνει κατάχαμα και χτυπιέται σαν δαιμονισμένο μέχρι να του γίνει το χατήρι... Οι ώριμοι γονείς (οι λιγοστοί ώριμοι γονείς) το αφήνουν να χτυπιέται, του εξηγούν γιατί δεν θα του γίνει το χατίρι και το παιδί κάποτε μεγαλώνει και ωριμάζει... Οι ανώριμοι γονείς πέφτουν στην παγίδα του, ξανά και ξανά...
Έτσι κι εγώ... το κακομαθημένο παιδί μέσα μου είναι πολύ δυνατό... πολύ εγωιστικό... κανείς δεν θέλει πια να παίξει μαζί του... γιατί έχει γίνει ο νταής της τάξης... όμως κατά βάθος είναι ένα παιδί και το μόνο που θέλει είναι λίγη προσοχή...

7 σχόλια:

  1. Σοφια μου καλημερα.
    Δε νομιζω πως εισαι κακομαθημενο παιδι, αντίθετα νομιζω πως σε επεισαν οι αλλοι πως εισαι.

    Υποστηριζω αυτη την αποψη γιατι θεωρω πως ενα κακομαθημενο παιδι δε προκειτε ποτε να παραδεχτει πως ειναι, γιατι η αναγκη του για επιβεβαιωση ειναι τοση που θαρει πως ανεκαθεν ηταν και ειναι ανεξαρτητο.

    Δε ξερω αν εκφραζω σωστα αυτα που νοιωθω, ομως θα σου πω πως σε πολλες λεξεις σου ειδα και δικα μου κομματια να γυαλιζουν εκει μεσα.

    Καλως η κακως η δυναμη της συνηθειας ειναι μεγαλο πραγμα και εμεις μαθαινουμε να ζουμε και να συνηθισουμε σε καταστασεις που δε μας εκφραζουν.

    Δε μπορω να σου πω τι να κανεις, διοτι αυτο το ξερεις εσυ καλυτερα!

    Σκεψου λογικα και πραξε!

    Για οτι αλλο χρειαστεις θα ειμαι κοντα σου!

    Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ! φιλεναδίτσα μου... αυτή η δύναμη της συνήθειας που με τίποτα δεν σπάζεται... πας για λίγο να ξεφύγεις και νάτη πάλι εκεί μπροστά σου...
      Ξέρω ότι τη λύση πρέπει να τη βρω μόνη μου, αλλά κάπου έχω μπερδευτεί ή το χειρότερο φοράω μαύρα γυαλιά για να μην την δω... γιατί φοβάμαι να την αντικρίσω... δεν ξέρω τι από τα δυο συμβαίνει... πάντως σίγουρο είναι πως πρέπει να περάσω στη δράση...

      Διαγραφή
  2. Αν και Κοινωνική Λειτουργός αποφεύγω να δίνω συμβουλές, Πόσο μάλλον όταν βλέπω ότι μόνη σου ξέρεις το σωστό δρόμο...έχεις διατυπώσει τους προβληματισμούς σου κι έχει διανύσει ήδη το μισό δρόμο. Θα σου ευχηθώ ολόψυχα μόνο Keep Waliking Σοφία!
    Μην το αποκηρύσσεις το παιδάκι που χτυπιέται! Ζητάει το μερτικό του! Χάιδεψε το πριν το μαλώσεις! Το έχει ανάγκη!

    Εγώ μια αγκαλίτσα θέλω να το κάνω! Αν του δώσεις πολλές αγκαλιές ίσως το βοηθήσεις πολύ περισσότερο!

    Βοήθησα καθόλου;
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ για την αγκαλιά...
      Μου έχουν λείψει και τώρα σαράντα χρονώ γαϊδάρα τις αναζητώ...
      I keep walking!!!

      Διαγραφή
  3. Μονο και μόνο πως όλα αυτα τα παρατηρεις και αρχιζεις να καταλαβαινεις τον μηχανισμο τους , μονο και μονο αυτο δεν ειναι ενα μεγαλο βήμα ; Οταν μετα απο αυτο , καταφέρνεις να κοινοποιείς τους φόβους σου , να τους βγάζεις στο φώς , αυτο δεν ειναι ακόμα ενα μεγαλύτερο βήμα; Ποια απο τις σκιές της ψυχης μας αντέχει στο Φως ; Μην περιμενεις να ακουσεις ομως απο εμενα μπράβο , γιατι θα μπορουσε να ειναι δικοπο μαχαιρι για εσενα. Ειναι επικινδυνα γλυστερος ο δρόμος προς τα Πάνω για να τον διακινδυνευουμε με φιλοφρονήσεις . Απλά διαβαζοντας όλα αυτα , χαίρομαι που χαιρεσαι , και ας μην σε ξέρω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο...
      Το έχω σκεφτεί άπειρες φορές, πως ίσως δεν πρέπει να γκρινιάζω δημοσίως γιατί υποσυνείδητα μάλλον εκβιάζω ένα μπράβο... αλλά οι κακές συνήθειες δεν ξεριζώνονται εύκολα... Πάντως, θέλω να πιστεύω πως βαδίζω πια στο σωστό δρόμο...

      Διαγραφή
  4. Και μόνο που τα γράφεις όλα όσα νοιώθεις σε προβληματίζουν σε αγχώνουν κλπ ειναι ένα βήμα..δε νοιώθεις καλύτερα όταν τα γράψεις ή οχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή