Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Γιατί γράφω;;;

Γιατί γράφω;;; Γιατί άραγε θέλησα ν’ανοίξω τούτο το μπλογκ και να μιλήσω σε αγνώστους;;; Γιατί;;;
Είναι η ανάγκη μου άραγε να βγάλω όλα αυτά που νιώθω μέσα μου, η αίσθησή μου πως κανείς δεν με ακούει από τους γύρω μου και πρέπει να τα βγάλω μήπως εξαφανιστεί αυτό το απίστευτο συναίσθημα που πάλι έχει κατσικωθεί ακριβώς στο κέντρο του στήθους μου;;;
Είναι άραγε η ανάγκη μου να τραβήξω την προσοχή, να ζητήσω έστω και μια ψηφιακή αγκαλιά, ν’ακούσω λόγια που θα ήθελα ν’ακούσω;;; Του στυλ ‘έλα κούκλα μου, όλα θα περάσουν, μην στεναχωριέσαι, μπράβο σου που τα κατάφερες’ και όλα τούτα τα ωραία...
Είναι η ανάγκη μου να μιλήσω... γιατί δεν έχω μάθει να μιλάω αλλιώς... γιατί δεν έχω μάθει να εκφράζομαι αλλιώς... γιατί μικρή όταν ήμουν και συνέβαιναν γύρω μου πράγματα που δεν μου άρεσαν, πράγματα που με τρόμαζαν και με πίεζαν, εγώ απαγορευόταν να μιλήσω... έπρεπε να σιωπήσω... γιατί έτσι ήταν η διαταγή... κι εγώ έπρεπε να είμαι υπάκουη... να πάω να κλειστώ στο δωμάτιο μου και να περιμένω... να περιμένω μέχρι να σταματήσουν εκείνες οι αδυσώπητες φωνές... οι κραυγαλέες... που τόσο με έκαναν να φοβάμαι και να ντρέπομαι... που τόσο με έκαναν να θέλω να εξαφανιστώ εκείνη την στιγμή... κι εγώ προσπαθούσα με κόπο να συγκρατήσω τα δάκρυα μου γιατί ήμουν πλέον μεγάλη και το κλάμα ήταν μεγάλη αδυναμία στο σπίτι μας... δεν έπρεπε να κλαίμε... και για να βγάλω όλο αυτό το θυμό, όλη αυτή την οργή, όλη αυτή τη στεναχώρια, όλο αυτό το άσχημο, όλο αυτό το μπούκωμα... κάτι έπρεπε να κάνω... κάτι να μου αποσπάσει την προσοχή... μουσική δεν μπορούσα ν’ακούσω... πώς ν’ακούσω;;; Θα έκανε φασαρία... και φασαρία πάνω στη φασαρία δεν πάει... θα τραβούσα κι άλλο την προσοχή... όχι, όχι... έπρεπε να περάσω απαρατήρητη... εκείνη την ώρα δεν έπρεπε κανείς να αντιληφθεί πως βρίσκομαι στο σπίτι... ένα άυλο ον σαν να ήμουνα... ναι, ναι ήθελα να εξαφανιστώ... κι ήταν οι στιγμές της εφηβείας... και σώπαινα... και μουσική δεν μπορούσα ν’ακούσω και τα χρώματα δεν μου πήγαιναν για ν’αρχίσω να μαλώνω με μπογιές και πινέλα... σώπαινα... σώπαινα... και βυθιζόμουν στο διάβασμα... αλλά εκείνες τις στιγμές ούτε να διαβάσω μπορούσα... γιατί με τις φωνές δεν καταλάβαινα τι έγραφαν οι σελίδες... και βυθιζόμουν... κι άρπαζα ένα κομμάτι χαρτί κι ένα στυλό (το αγαπημένο μου ημερολόγιο) κι έγραφα, έγραφα... δίχως ειρμό και συνοχή... έγραφα... έγραφα... έγραφα... μέχρι να κοπάσουν οι φωνές και να πάνε για ύπνο... ή μέχρι να βγουν επιτέλους λυτρωτικά δάκρυα από μέσα μου και να μπορέσω να ηρεμήσω...
Πώς μου ήρθαν πάλι όλα αυτά;;; Πόσα χρόνια ξεχασμένα πίσω ήταν... μου φαίνονται τόσο μακρινά... σαν να αφορά κάποιον άλλον και όχι μένα... όμως να που τώρα... έρχονται όλα κατακλυσμιαία... δεν έμαθα να μιλάω... δεν έμαθα να διεκδικώ... έμαθα μόνο να σωπαίνω και να κρύβομαι... έμαθα μόνο να περνάω απαρατήρητη... έμαθα μόνο να γράφω και όχι να μιλάω... κανείς δεν έμαθε να μ’ακούει κι εγώ πλέον δεν έχω τη διάθεση να κάνω κανέναν να μ’ακούσει... όταν πλησιάζει κάποιος πολύ κοντά μου, τότε εγώ απομακρύνομαι... γιατί μάλλον πλέον έχω μάθει να φοβάμαι τους ανθρώπους...

Τι είναι πάλι τούτα τα ανομολόγητα που βγήκαν από μέσα μου;;; ούτε εγώ η ίδια δεν το πιστεύω... τι μαυρίλα μαζεμένη υπάρχει γαμώτο στην ψυχή μου;;; Γι’αυτό το στήθος μου μπούκωσε και δεν μπορεί να πάρει ανάσα, γι’αυτό ο πόνος μ’έχει παραλύσει... ‘πονάει η ψυχή μου κι εγώ δεν μπορώ να την γιατροπορέψω...’

Άραγε μου αρέσει να γλείφω τις πληγές μου, αντί να κοιτάω μπροστά;;;

14 σχόλια:

  1. καλημερα γλυκο μου Σοφακι!
    διαβασα με πολλη προσοχη το ποστ σου και σε ορισμενα σημειο αισθανθηκα να συμπασχω μαζι σου!

    θα σου πω κατι το οποιο πιστευω πολυ!
    μην αναλωνεσαι στα γιατι, αυτα τα γιατι κατατρωγουν το μυαλο μα και την ψυχη μας!
    μην ψαχνεις απαντησεις!

    πες απλα πως εφτιαξες το μπλοκ γιατι επρεπε να το φταξεις!
    πες απλα πως γραφεις αυτα που γραφεις γιατι πρεπει να τα γραψεις!

    μην αναλωνεσαι στα γιατι!
    εστιασου στο να εκφραζεσαι οπως νοιωθεις!
    η ψυχη μας παντα ξερει!

    φιλακια πολλα αγαπη μου!
    και μην αναρωτηθεις ποτε πως θα πας μπροστα!

    ακου τη ψυχη σου και προχωρα! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου, χρόνια ολόκληρα δεν έψαχνα απαντήσεις... δεν είχα ούτε χρόνο ούτε διάθεση να ψάξω το 'γιατί'... έτσι ήταν, έσφιγγα τα δόντια και πορευόμουν...
      και τα κατάφερνα... αλλά τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως θέλουν να βγουν όλα έξω... ίσως ήρθε η ώρα της ψυχοθεραπείας... θα δείξει...
      Πάντως επειδή κι εσύ γράφεις... πιστεύω πως όσοι άνθρωποι γράφουν, κρύβουν κάποιο πόνο μέσα τους... κι έτσι τον γιατρεύουν...
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
    2. Σοφάκι μου με το χέρι στη καρδιά δεν κρύβω κανέναν πόνο μέσα μου. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Προσωπικά νομίζω πως γράφω γιατί έτσι ειμαι ο εαυτος μου και ετσι νοιωθω χαρα.

      Για να καταλαβεις οταν γραφω αισθανομαι πως ο κοσμος μου ανηκει. Πως καβαλω ενα γλαρο και πεταω. Βασικα πληημυριζω χαρα.

      ευχομαι ειλικρινα να λυσεις οτι αποριες σε βασανιζουν και να νοιωσεις συντομα ελευθερη!

      φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  2. καλημέρα καλή μας Σοφία..διαβασα όλο σου το κείμενο με προσοχή...με συγκίνησε όλο το κείμενο και στις παιδικες αναμνήσεις...πόσο πόνο κουβαλάς και εσυ...
    ευχαριστούμε που μεσω του μπλοκ σου τα μοιράζεσαι μαζί μας
    μακάρι τα σχόλια μας να σε βοηθούν λίγο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου, κάθε άνθρωπος κουβαλάει το δικό του σταυρό... άλλος μεγαλύτερο άλλος μικρότερο, αλλά σταυρό...
      Ναι, έχω πονέσει... και το συνειδητοποιώ τώρα... κατόπιν εορτής... γιατί όταν μου συνέβαιναν διάφορα, τα πάλευα... τώρα που θεωρητικά είναι όλα καλά στη ζωή μου, τώρα έπεσα... αλλά δεν το βάζω κάτω... έχω μάθει να μάχομαι... τι κι αν χάσω μερικές μάχες;;; ο πόλεμος δεν έχει χαθεί...

      Διαγραφή
    2. χαίρομαι που το βλέπεις έτσι και δε τα παρατάς...θα μάχεσαι..μακάρι να έχουν θετικά αποτελέσματα όλοι σου οι αγώνες
      εμείς εδώ ειμαστε να σε ακούμε και να μοιράζεσαι μαζί μας μέσω του μπλοκ σου

      Διαγραφή
  3. Kαλό μου Σοφάκι...πόσο σε νιώθω και πόσο με συγκινεί αυτό το ξεδίπλωμα της ψυχής σου που το μοιράζεσαι μαζί μας....
    Είναι καλό πολλές φορές να αναρωτιόμαστε τα γιατί...ίσως να μας οδηγήσουν στην αυτογνωσία...αλλά αν αρχίσουν να γίνονται ψυχοφθόρα μην τ'αφήσεις μάτια μου να συνεχίζουν να γλύφουν τις πληγές σου...;ίσως δεν είναι κατάλληλη στιγμή....
    ...κι ίσως ο λόγος τελικά να είναι η ανάγκη της ψυχής να εκφράσει τη σιωπή της...με τον τρόπο που έχει μάθει τόσα χρόνια...το γράψιμο...
    όπως και να 'χει εύχομαι να ζεις την κάθε στιγμή σου όσο γίνεται πιο ανεπηρέαστη από τις μνήμες του παρελθόντος...θα έρθει η στιγμή που κι αυτές θα πάρουν τη θέση τους..και δεν θα πονάνε τόσο...
    να ξέρεις πως είμαστε εδώ και όπως είπε και το Δελφινάκι ελπίζουμε να 'βοηθάμε' έστω και λίγο..
    Σου στέλνω την αγάπη μου και ευχές για όμορφη μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άνθρωπε, κοίτα να δεις που βρήκα κάτι κοινό εκεί στο κείμενο και στο σημειώνω..."εγώ απαγορευόταν να μιλήσω... έπρεπε να σιωπήσω... γιατί έτσι ήταν η διαταγή... κι εγώ έπρεπε να είμαι υπάκουη... να πάω να κλειστώ στο δωμάτιο μου και να περιμένω"....κι επειδή το ξέρω αυτό το συναίσθημα πολύ καλά, θεωρώ πως έχω χρέος να σου πω, πως μόλις βρήκες το λόγο που έκανες το μπλογκ... Κι αν για σένα ο πιο κατάλληλος τρόπος έκφρασης είναι το γράψιμο, δεν είναι αυτό λυτρωτικό;; Να γράφεις ο,τι θέλεις κι όποτε θέλεις, αλλά και το να ξεσπάς με κλάμα -με πολύ κλάμα- είναι σωτήριο... Συνεπώς, να πάψεις πια να κάνεις ο,τι θέλουν οι άλλοι και να αρχίσεις να κάνεις ο,τι τραβάει η ψυχούλα σου... Και μην ανησυχείς, θα σε πλησιάσουν κι αυτοί οι άνθρωποι που θα καταφέρεις να τους ανοίξεις την καρδούλα σου και να σε κατανοήσουν πλήρως. Και να θυμάσαι: αν δεν γλείψουμε πρώτα τις πληγές μας, δεν μπορούμε να κοιτάξουμε μπροστά... Με αγάπη και γλυκά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατά κάποιο τρόπο μου θύμισες δικές μου παιδικές στιγμές....ίσως αυτός να είναι κι ένας από τους λόγους που όταν δεν είμαι καλά βάζω τέρμα την μουσική στα αυτιά μου και αρχίζω τις βόλτες στην παραλία....όταν βέβαια υπάρχει κοντά μια παραλία....!!!
    Καλό βράδυ Σοφία μου, ελπίζω όλα αυτά να πέρασαν και να συνεχίσεις την ζωή σου ελεύθερη και χαρούμενη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μπράβο σου που βρήκες το θάρρος να τα βγάλεις όλα αυτά από μέσα σου!

    Καλώς σε βρήκα και καλό Σ/Κ να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όλοι περνάμε από διάφορες καταστάσεις. Όσο αρνητική και αν είναι μια κατάσταση τίποτα δεν πάει χαμένο αν αντιστρέφουμε το όποιο κακό σε μάθημα.
    Ο ερμηνευτικός εναλλακτικός τίτλος του κειμένου (αν υπήρχε τέτοιος) σίγουρα θα ήταν: Διάχυτη Ευσυνειδησία Επικοινωνίας..
    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ξέρεις πόσο ταυτίστηκα μαζί σου!


    Τίποτα δεν είναι ξεχασμένο. Και κάποια στιγμή όλα ζητούν τη δικαίωση τους!
    Τα φιλιά μου Σοφάκι μου γλυκό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δε ξέρεις πόσο με άγγιξε το κείμενό σου... Δε ξέρεις πόσο ταυτίστηκα...
    Είπες πράγματα που εγώ δε τολμάω ούτε καν να γράψω...
    Αλλά τα σκέφτομαι συνέχεια... γιατί όπως λες έμαθα να μη μιλάω και να μη κλαίω... να τα κρατάω όλα μέσα μου μέχρι που έσκασα.
    Και τώρα απλά η μαυρίλα τα έχει καλύψει όλα...
    Δε ξέρω αν αυτό που κάνεις (και κάνω και από τα σχόλια βλέπω πως κάνουν και άλλοι), είναι γλύψιμο πληγών και πισωγύρισμα... Ξέρω στα σίγουρα πως με ανοιχτές πληγές δε μπορείς να πας και πολύ μπροστά...
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έτσι ακριβώς Σοφία μου...
    Και να ξέρεις πως οι άνθρωποι που δεν φοβούνται ν' ανοίξουν τη καρδιά τους, ποτέ δεν χάνονται...
    Μεγάλη υπόθεση να μη φοβάσαι να φοβηθείς!

    Καλή συνέχεια και καλή σου/μας δύναμη γιατί δεν είσαι μόνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή