Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Μέσα από την ψυχή μου, για την ψυχή μου...

Πέρασαν οι γιορτές...
αν θα μπορούσα θα τις ταξινομούσα
προ ταξιδίου, ταξίδιον, μετά ταξίδιον...

Το προ ταξιδίου καλό...
το ταξίδιον υπέροχο...
το μετά ταξίδιον, άστα να πάνε... όλα τα σωματικά παρεΐτσα....

Όμως είπαμε, η μεμψιμοιρία δεν βγάζει σε καλό... η μεμψιμοιρία είναι για ανθρώπους ανώριμους, για χαμένους, για loosers...
Είμαστε γεννημένοι για να μαχόμαστε... είμαστε γεννημένοι για τη μεγάλη καθημερινή μάχη... αυτή της ζωής μας...
Κι έτσι... κατά ένα περίεργο τρόπο, δεν αφήνω το φόβο να με παραλύσει... κάνω πράγματα που προ καιρού φάνταζαν αδύνατα... όχι πως είναι εύκολο...

Πολύ συχνά νιώθω ένα μικρό πουλί κλεισμένο σε ένα ολόχρυσο κλουβί....
Σε πρακτικό επίπεδο, δεν μου λείπει τίποτα...
Για τους άλλους, αυτούς που βλέπουν μόνο την επιφάνεια, είμαι η προσωποποίηση της επιτυχίας... και κατ'αυτούς της ευτυχίας...

Αυτοί όμως που ξέρουν, αυτοί οι λίγοι που μπορούν να δουν μέσα από τα μάτια, την αλήθεια της ψυχής μου, αντικρίζουν ότι επιτυχία ποτέ δεν σημαίνει ευτυχία...
είναι δύο λέξεις εντελώς ασύμβατες...
Τι σχέση μπορεί να έχει η φιλαυτία και η αλαζονία της επιτυχίας με την ηρεμία και τη γαλήνη της ευτυχίας;;;

Ένα πουλί σ'ένα ολόχρυσο κλουβί... από αυτά που μου θυμίζουν το “Indochine” με το Vincent Perez... τότε που είχα ερωτευτεί κεραυνοβόλα το Γάλλο ηθοποιό...
Εκείνη την υπέροχη χρονιά.... εκείνη την εποχή της απόλυτης ελευθερίας... εκείνη την εποχή που πίστευα πως όλος ο κόσμος μου ανήκε... εκείνη την εποχή που ζούσα το όνειρο...
εκείνη την εποχή που ήμουν αληθινά ερωτευμένη με τη ζωή...
Εκείνη την εποχή...

'Είμαι αχάριστη', θα πουν φίλοι και γνωστοί αν τους ξεδιπλώσω το κενό της ψυχής μου...
Ίσως και να είμαι αχάριστη...
Γι'αυτό προσπαθώ να βρω το χαμένο Θεό Μου... προσπαθώ να ενωθώ μαζί μου για να βρω τη χαμένη μου γαλήνη....
όμως ο εγωισμός μου είναι ακόμα μεγάλος... το εγώ μου τεράστιο που αρνείται να αντιληφθεί πως δεν είμαι εγώ υπεύθυνη για τις ζωές των άλλων....
Αναζητώ το χαμένο Θεό Μου για να Τον εμπιστευτώ...

Τι κι αν γράφω ασυναρτησίες...
Μου θυμίζει τόσο πολύ τα χρόνια της αθωότητας... τότε στην εφηβεία που κλεινόμουν στο δωμάτιο μου ακούγοντας Clash και Sex Pistols και γράφοντας στίχους για τραγούδια που ποτέ δεν θα μελοποιούνταν...
Κάτι τέτοιες στιγμές απολαμβάνω τη μοναξιά μου... την έχω ανάγκη...

Φιλάκια....

Εις αύριον τα σπουδαία με επιστροφή στη δουλειά!!!


5 σχόλια:

  1. Εύχομαι να βρεις το χαμένο Θεό σου!
    Δεν είναι καθόλου ασυναρτησίες και χαίρομαι που ήδη έχεις εντοπίσει ότι έχει να κάνει αυτή η εσωτερική πάλη με τον εγωισμό! Ευθύνεται για πολλά ο εγωισμός!
    Φιλιά πολλά!

    ΥΓ: Κι η μοναξιά είναι σπουδαίο σχολείο :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω δυστυχώς ότι ευθύνεται για πολλά ο εγωισμός...
      Πώς όμως τον καταπατάς τον άτιμο... Πώς;;;

      Διαγραφή
  2. Γλυκιά μου χαμογέλα, πάρε τα πράγματα από μία άλλη άποψη .Ο εγωισμός είναι ότι χειρότερο και η μοναξιά ..βοηθός του.Άστον να πάει λοιπόν στα..τσακίδια..Χρόνια Πολλά καλή χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχτίδα μου γλυκιά, προσπαθώ να χαμογελώ...
      Ήδη έχω κάνει βήματα μπροστά... όμως δυστυχώς υπάρχουν και πισογυρίσματα...

      Διαγραφή
  3. Το κενό της ψυχής μου....αλήθεια υπάρχει κάποιος που να μπορεί να το καταλάβει;;;;;
    Καλή δύναμη Σοφία μου....!!!!
    Ερωτεύσου ξανά την ζωή, γιατί μόνο έτσι μπορείς να εκτιμάς τα λεπτά που σου χαρίζει:))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή