Αν δεν βγάλουμε από μέσα μας όλα τα αρνητικά συναισθήματα
που μας μπλοκάρουν και που μας ρουφούν όλη τη ζωτική μας ενέργεια, δεν θα μπορέσουμε
ποτέ να βαδίσουμε το μονοπάτι της ευτυχίας.
Οργή, μίσος, ζήλια και κυριότερο όλων ο θυμός...
Ο θυμός εκείνος που δεν εκφράσαμε, που τον κρατήσαμε μέσα
μας σαν πολύτιμο θησαυρό, που φούσκωσε και γιγάντωσε κι αφού δεν κατάφερε να
βγει προς τα έξω, αρχίζει και τρώει τα δικά μας σωθικά...
Θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν μίλησε, που δεν διεκδίκησε,
που δεν εκφράστηκε αληθινά και τον μαστιγώνουμε ανελέητα...
Εγώ όμως σήμερα, δεν θέλω να μιλήσω για το θυμό που ενδεχομένως
κρύβεται κάτω από το «καλοσυνάτο» πρόσωπό μου...
Θέλω να αποκαλυφθώ και να μιλήσω για το άλλο μαύρο συναίσθημά
μου... εκείνο της ζήλιας...
Δεν ξέρω τι ζηλεύετε εσείς... θα σας πω όμως τι ζηλεύω εγώ...
Ζηλεύω...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που ξυπνάνε το πρωί μ’ένα χαμόγελο στα
χείλη...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που περπατάνε στο δρόμο δίχως να πονάει
το στήθος τους...
Ζηλεύω τις γυναίκες που πίνουν άνετα τον καφέ τους με τις φίλες
τους...
Ζηλεύω τις γυναίκες που πηγαίνουν όπου θέλουν δίχως να δώσουν
αναφορά...
Ζηλεύω τις γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούν....
Ζηλεύω τους ανθρώπους που ξέρουν να λένε ΟΧΙ...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που γελάνε πηγαία και δυνατά, που
τραγουδάνε φάλτσα, που χορεύουν άρρυθμα κι όμως το ευχαριστιούνται...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που έμαθαν να απολαμβάνουν τη ζωή δίχως
να δίνουν λογαριασμό στους άλλους...
Τούτα είναι που ζηλεύω...
Δεν ζηλεύω ούτε τα πλούτη, ούτε τα μεγάλα σπίτια και τα
καινούρια αυτοκίνητα, ούτε τα μακρινά ταξίδια, ούτε τα μοδάτα ρούχα, ούτε τη δόξα,
ούτε τις επαγγελματικές επιτυχίες, ούτε την κοινωνική καταξίωση...
Χόρτασα από τούτα, μα η καρδιά μου απομένει κενή...
Ζηλεύω το απλό και το καθημερινό, ζηλεύω το απροσποίητο και
το πηγαίο...
Ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι αληθινοί και δεν έκρυψαν τον
εαυτό τους κάτω από ένα προσωπείο... τον έκρυψαν τόσο βαθιά που στο τέλος τον έχασαν...
Κι αφού πλέον ομολόγησα στον εαυτό μου, τι είναι αυτό που
πραγματικά μου λείπει, ήρθε η ώρα να ψάξω να το βρω... ήρθε η ώρα να πάψω να
ζηλεύω...
Καλησπέρα φίλη μου!!δίκαια τα ζηλεύεις όλα αυτά που οδηγούν στις απλές χαρές της ζωής..αφου ήρθε η ώρα που θα πάψεις να ζηλεύεις κυνήγησε τα όνειρά σου απλά..το όνειρο στρώνει το δρόμο..στα απλά πράγματα κρύβεται εξ'άλλου και το πραγματικό νόημα της ζωής..απλά αφέσου λίγο ελεύθερη και διώξε το άγχος που ίσως αυτό σέμποδίζει να χαμογελάς το πρωί..πολύ ουσιαστική ανάρτηση με εξομολογητική διάθεση και προβληματισμούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ζήλια είναι ένα συναίσθημα που μου λείπει παντελώς! Δεν ζηλεύω τίποτα γιατί απλούστατα πιστεύω ότι σε κάθε τι υπάρχει κάτι καλό αν ψάξω να το βρω.Αν κάτι μου αρέσει σε άλλους απλά το θαυμάζω μα ξέρω εκ των προτέρων ότι για να μην το έχω αυτό θα πει ότι ή δεν το άξιζα ή ότι αν το είχα θα με άλλαζε σαν χαρακτήρα, δεν θα ήμουν ΕΓΩ, ο εαυτός μου με τα καλά και τα κακά του..Ζω το σήμερα, την καθημερινότητα όπως μου έρχεται , τη ζω και μου αρέσει.Πολλές φορές σκέπτομαι ότι αν τα είχα όλα δεν θα μπορούσα να ..ονειρευτώ ότι θα τα..αποκτούσα κι εγώ χωρίς όνειρα δεν ζω! Αχτιδένια φιλάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφή