Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Οι παλιές κασέτες...

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε τις παλιές κασέτες…
Εκείνες που γράφαμε με τραγούδια που μας άρεσαν (είτε από πειρατικούς σταθμούς είτε από παραγγελίες στα δισκάδικα που υπήρχαν σχεδόν παντού) και τις ακούγαμε ώρες…
Έβαζες λοιπόν την αγαπημένη σου κασέτα στο κασετόφωνο κι άκουγες για μία ολόκληρη ώρα τα αγαπημένα σου τραγούδια… και μόλις τελείωνε, την ξανάβαζες από την αρχή… ξανά και ξανά (τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα)….
Θα μου πεις, μα και καλά δεν βαριόσουν;;; Όχι, δεν βαριόμουν… ή κι αν βαριόμουν, πήγαινα να παραγγείλω και πάλι στο εν λόγω δισκάδικο μια νέα κασέτα που τουλάχιστον το 50% των τραγουδιών παρέμεναν ίδια…
Κι έφτανε στο σημείο, η κασέτα να έχει σχεδόν λιώσει από το «παίξιμο», εσύ να έχεις βαρεθεί τα χιλιοπαιγμένα τραγούδια, κι όμως με μια αρρωστημένη ηδονή, να την ακούς ξανά και ξανά…
Έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι ακόμα υπάρχει κρυμμένη στο εφηβικό μου ντουλαπάκι η αγαπημένη μου κασέτα… μια kenwood εξηντάρα με το Get that beat των Sharp Ties, το Enola Gay, το Electricity, το Meli Melo και πολλά άλλα…
Και ναι… η σειρά των τραγουδιών είναι ακριβώς έτσι… έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια κι εγώ τη θυμάμαι…
Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά;;;
Γιατί τελικά δεν πετιούνται εύκολα οι «παλιές κασέτες»… γιατί λέμε ότι τις βαρεθήκαμε, αλλά αυτά είναι τα τραγούδια που θέλουμε να ακούμε και να χορεύουμε… γιατί μπορεί να γκρινιάζουμε που τις μάσησε το κασετόφωνο αλλά αντί εμείς να αλλάξουμε και να ακούσουμε τις νέες επιτυχίες, πηγαίνουμε στο δισκάδικο κι επιμένουμε ξανά και ξανά στους παλιούς χιλιοπαιγμένους σκοπούς…

Έτσι κι εγώ…
Λέω ότι θέλω ν’αλλάξω… Λέω ότι θέλω να παίξω νέους σκοπούς για την καρδιά και την ψυχή μου… για να διώξω μακριά ψυχοσωματικά, φοβίες κι εμμονές… λέω… αλλά μάλλον λέω ψέματα… το υποσυνείδητο αρνείται πεισματικά τούτη την αλλαγή…
Ξύπνησα σήμερα χωρίς σωματικά αλλά μ’ένα φόβο σφηνωμένο στο στέρνο μου…
‘Δεν βαριέσαι’, είπα… ‘Σε ξέρω… παλιός γνώριμος… δεν θα σε φοβηθώ… δεν θα σ’αφήσω να κυριαρχήσεις πάνω μου…’
Σηκώθηκα κανονικά, ντύθηκα, το παιδί στο σχολείο και τον καφέ πριν πάω στη δουλειά… κι αντί για το νερομπλούκι – γαλλικό που παίρνω συνήθως γιατί δεν πειράζει στο στομάχι, πήρα ένα λατρεμένο καπουτσίνο με σαντιγί… και για να κάνω την απόλαυση ακόμα πιο μαγική, πήρα κι ένα κρουασάν που λατρεύω… κι όταν μου ζήτησαν να το μοιραστώ, αρνήθηκα γιατί ήθελα να το απολαύσω μέχρι τελευταίου ψίχουλου… και το απόλαυσα… κι ήταν υπέρβαση… γιατί αν με ξέρατε από κοντά, θα ξέρατε πως μου είναι αδύνατον να βάλω μπουκιά στο στόμα μου πριν από το μεσημέρι… κι η απόλαυση ήταν μεγάλη…
Όμως το υποσυνείδητο, ήθελε και πάλι την ‘παλιά κασέτα’…. Πώς μπορείς κυρά μου να απολαμβάνεις το πρωινό σου;;; Πώς μπορείς;;; Και μετά από λίγο ο υπερβολικός σφάχτης στο κέντρο του στήθους, η δυσφορία… η προσπάθεια να μου αλλάξει το πρόγραμμα, να με κάνει να αναβάλλω το shopping therapy με την κόρη μου στο κέντρο το απόγευμα…
Η ‘παλιά κασέτα’ είναι για καλά εδραιωμένη στο κασετόφωνο… η αντίσταση στην αλλαγή μεγάλη… φοβάμαι πως πάλι θα παλινδρομήσω, πως πάλι θα χάσω την ευκαιρία μου για ανάπτυξη και γι’αλλαγή…

Θα έχω άραγε τη δύναμη, να βγάλω την παλιά κασέτα από το κασετόφωνο, να σκίσω τη μαγνητοταινία από μέσα της και να την πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων;;;

2 σχόλια:

  1. Υπέροχος παραλληλισμός, υπέροχο κείμενο μιας ευαίσθητης ψυχής! Και όχι, δεν ευλογούμε τα γένια μας αμφότερες σήμερα, απλά είμαστε δυο ευαίσθητα πλάσματα, πειράζει;; Χαχα!! Πέρα από αυτό βέβαια, μου θύμισες και κάποια αγαπημένα τραγούδια που "σώζονται" ακόμα στην συσκευασία των δίσκων, αλλά και στον σκληρό δίσκο των αναμνήσεων μου! Φιλιά και καλημέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Σοφία μου, όμορφος ο συσχετισμός με τις παλιές κασέτες...πρόσεξε όμως πως κρατάς μόνο τις όμορφες στιγμές που έζησες μαζί τους...έτσι και με τις συνήθειες κρατάμε όλες τις καλές και κάνουμε τον αγώνα μας για να διώξουμε τις κακές....ελπίζω να μην έχασες την βόλτα κν την κόρη σου, για μια μικρή πρωινή απόλαυση :)))
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή