Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Ο γερο - Αριστόδημος


Καλημερούδια!!!
Ιστοριούλα σας έχω σήμερα... Μου βγήκε λίγο μεγαλύτερη από τις συνηθισμένες, αλλά τι να κάνουμε;;; Έμπνευση ήταν αυτή....
 
Είχαν περάσει χρόνια που ο γερο – Αριστόδημος είχε χάσει το φως του... Τόσα χρόνια που κι ο ίδιος ώρες – ώρες αναρωτιόταν αν πράγματι κάποτε είχε δει το φως του ήλιου, τ'αφρισμένα κύματα της θάλασσας και το καταπράσινο γρασίδι... ή αν απλώς τα είχε πλάσει στη φαντασία του από τα λεγόμενα των άλλων...
Κάθε μέρα, με τη βοήθεια του ροζιασμένου του μπαστουνιού πήγαινε κοντά στη θάλασσα, καθόταν πάνω στην αμμουδιά, άπλωνε τα πόδια του κι άφηνε τα μάτια της ψυχής του να δουν την ομορφιά που απλωνόταν γύρω του...
Κι ήταν ευτυχισμένος ο γερο – Αριστόδημος...
ένιωθε τη ζέστη του ήλιου να θερμαίνει την καρδιά του κι ήταν σαν να έβλεπε τον ήλιο πιο λαμπρό από ποτέ...
άκουγε τα κύματα να σκάνε στ'ακροδάκτυλά των ποδιών του κι ήταν σαν να τα έβλεπε που έγλυφαν την άκρη της στεριάς...
μύριζε τα πεύκα κι ήταν σαν να τα έβλεπε να του χαρίζουν την παχιά σκιά τους...
Ήταν ευτυχισμένος ο γερο – Αριστόδημος...
και κάθε μέρα ευλογούσε το Θεό για τούτη την ευτυχία...

Και μια μέρα... εμφανίστηκε στην περιοχή, ένας άγνωστος άντρας...
Κάποιοι είπαν πως ήταν μάγος, κάποιοι άλλοι πως ήταν σοφός, κάποιοι άλλοι πως ήταν φημισμένος γιατρός...
Για να δοκιμάσουν τη σοφία του, τον έστειλαν στο γερο – Αριστόδημο και τον ρώτησαν αν μπορούσε να γιατρέψει τα τυφλά του μάτια...

Εκείνος έσκυψε κι είδε πως τα μάτια του γέρου είχαν κλείσει από τις τσίμπλες που με τα χρόνια είχαν κολλήσει πάνω στα βλέφαρα και τα ματοτσίνορα του... Πήρε ένα μαλακό καθαρό πανί, το βούτηξε σε χλιαρό νερό και με απαλές κινήσεις, έβγαλε τις τσίμπλες από τα μάτια του τυφλού γέροντα...
Εκείνος με φόβο κι ανυπομονησία, άνοιξε τα μάτια του και μετά από χρόνια αισθάνθηκε το φως του ήλιου να τον τυφλώνει...
Δίχως δεύτερη σκέψη, έσκυψε και φίλησε τα χέρια του σωτήρα του κι εκείνος εξαφανίστηκε σαν να μην πέρασε ποτέ από εκεί...
Κι ο γερο – Αριστόδημος, όλο λαχτάρα, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του για να χαρεί την ομορφιά που είχε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια...
Και το χαμόγελο χάθηκε απότομα από τα χείλη του...
Ο φωτεινός ήλιος που ονειρευόταν κρυβόταν κάτω από ψηλά κακοχτισμένα κτίρια...
τα κύματα που άκουγε ήταν τα κύματα μιας θάλασσας βρώμικης, γεμάτης λασπουριά, όμοιας με βάλτο...
και το πεύκο που πίστευε πως του χάριζε απλόχερα τη σκιά του, ήταν ένα καχεκτικό δέντρο που είχε χάσει εδώ και καιρό την όρεξη του για ζωή...

Τότε ο γερο – Αριστόδημος...

Α. έκλεισε τα μάτια του και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ, ρίχνοντας κατάρες στον άγνωστο Σατανά που του χάρισε το φως του και τον ανάγκασε να δει την ασχήμια που υπήρχε γύρω του...

Β. Τρόμαξε πολύ στην αρχή, μα ευχαρίστησε τον άγνωστο που τον βοήθησε να δει την αλήθεια πριν κλείσει τα μάτια του και με τη βοήθεια του ραβδιού του, έφυγε για να ανακαλύψει νέους τόπους...

Γ. Κάλεσε τους υπόλοιπους και τους μίλησε για την ομορφιά που έβλεπε όταν ήταν τυφλός και τους ξεσήκωσε για να την ανακαλύψουν όλοι μαζί ξανά...

Δ... (δώστε το δικό σας τέλος στην ιστορία)!!!

5 σχόλια:

  1. καλημερα Σοφια μου.
    μου αρεσει που δινεις επιλογες στο τελος.
    θα επιλεξω το γ.

    φιλακια πολλα γλυκια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου γλυκιά!
    Διάλεξες το πιο αισιόδοξο τέλος!!!
    Πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ασυζητητί το τρίτο Σοφία μου!
    Εξαιρετική ιδέα και ιστορία

    (Σοφία μου τρελάθηκα με το μυαλό σου!
    Αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτό το εξαιρετικό μυαλό δεν μπορεί να σε ξεμπερδέψει!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως Αριστέα μου, τούτο το "εξαιρετικό" μυαλό να είναι η πηγή των δεινών μου,,, αναλύει τα πάντα, ψάχνει τα πάντα, αναζητά τα πάντα... και δεν ξεκουράζεται ποτέ... ούτε βρίσκει τη γαλήνη στα ήρεμα και γαλήνια....

      Διαγραφή
  4. Β.. Ίσως λίγο ηττοπαθές, όμως αφενός δεν το έχω στο επικοινωνιακό, αφετέρου έχω καταλάβει πλέον ότι στη ζωή είναι μάταιο να προσπαθείς να πείσεις με τα λόγια κάποιον που δεν θέλει να αλλάξει, οπότε τα κουβαδάκια μου και σε άλλες παραλίες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή