Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Ένας μήνας...

Σήμερα κλείνω ένα μήνα ομοιοπαθητικής...
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κάτι περισσότερο, το οποίο ακόμα δεν έχει έρθει...
Δεν απογοητεύομαι όμως ακόμα... τουλάχιστον όχι ακόμα...
Το απόγευμα έχω ραντεβού με την ομοιοπαθητικό...
Δεν έχω δει κάποια ιδιαίτερη διαφορά ως προς τις φοβίες μου ή τα ψυχοσωματικά μου...
Ιδίως αυτά τα ψυχοσωματικά τον πρώτο καιρό, με ρήμαξαν... Έγιναν ακόμα πιο έντονα...
Υπάρχουν μέρες καλούτσικες και μέρες δύσκολες και σήμερα μέχρι στιγμής είναι μια δυσκολούτσικη μερούλα... τέλος πάντων...
Ο άντρας μου λέει πως με βλέπει καλύτερα... πως τα μάτια μου ακτινοβολούν... πως έχει φύγει η σκοτεινιά... δεν ξέρω... ίσως βλέπει κάτι που δεν βλέπω εγώ ακόμα... ίσως είναι απλώς μία προσπάθεια ανυψώσεως του ηθικού μου...
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν στιγμές που πραγματικά αισθάνομαι καλά, όπως την Παρασκευή που κατεβήκαμε οικογενειακώς για ψώνια, ή την Κυριακή το απόγευμα που πήγα μια μικρή βόλτα με την κόρη μου ή ακόμα και χθες που παρά την άρνησή μου πήγα στο γραφείο και κύλησε σε γενικές γραμμές ομαλά...
Όμως σήμερα... πάλι η βλακεία από το πρωί... ξέρω... ξέρω... η αλλαγή είναι μία αργή διαδικασία, που θέλει υπομονή κι επιμονή... και που τα αποτελέσματα θα γίνονται λίγο - λίγο ορατά...
Στο παρελθόν, ένας φίλος που είχε περάσει από ανάλογο λούκι, μου είχε πει:
"Όταν θ'αρχίσει η ανάρρωση, μία μέρα θα είσαι καλά δέκα χάλια, μετά θα πάει δύο μέρες καλά δέκα χάλια, και ούτω καθεξής, μέχρι να είσαι συνέχεια καλά..."
Θέλω να μιλήσω το απόγευμα και με την ομοιοπαθητικό να δω τι θα μου πει... αν και είμαι λίγο απογοητευμένη... στα τηλέφωνά μου, μου φαινόταν λίγο απόμακρη... ίσως να ήταν και η ιδέα μου... δεν ξέρω...
Μην πάρετε το ποστ μου αυτό γκρινιάρικο... αποφεύγω πλέον να γκρινιάζω, τουλάχιστον συνειδητά... έχει μια υπέροχη μέρα έξω... στην κυριολεξία την ζηλεύω... θα ήθελα να μην είχα αυτό το παράλογο σφίξιμο στο στήθος και να βγω έξω και να ροβολήσω... ίσως το κάνω εν μέρει λίγο αργότερα... δεν πιέζω πλέον τον εαυτό μου... αυτός ξέρει καλύτερα...

9 σχόλια:

  1. Σοφια μου ειλικρινα δεν ξερω τι να σου γραψω.
    Εγω πιστευω πως η θετικη σκεψη, θετικη ενεργεια, ασχολιες που μας διασκεδαζουν και ανθρωποι που μας κανουν να περναμε ομορφα μαζι τους ειναι το καλυτερο γιατρικο!
    Ειλικρινα δεν μπορω να σου γραψω κατι αλλο!

    Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου, ανεβοκατεβάσματα είναι αυτά... το ξέρω...
      Θα περάσει κι αυτό!!!

      Διαγραφή
  2. Σοφάκι μου υπομονή,πίστη και να θυμάσαι τα λόγια του φίλου σου...μέρα τι μέρα και προσπαθώντας θα μειώνεται ο χρόνος των δυσάρεστων συναισθημάτων...
    Την καλησπέρα μου και την αγάπη μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σοφια μου, μονο και μονο αυτα που εγραψες δειχνουν πως εισαι σε καλο δρομο. Ειδικα τωρα που αλλαζει κ ο καιρος θα δεις πως θα εισαι ακομη καλυτερα. Να προσπαθεις να βγαινεις πιο πολυ, θα σου κανει καλο να βλεπεις τον ηλιο, τον ουρανο, τα λουλουδια.. φιλακια πολλα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα έρθουν όλα όπως τα θες, αρκεί να ξέρεις να περιμένεις :)
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Σοφία... εύχομαι να πάνε όλα καλά και να έχει θετικά αποτελέσματα η συνάντηση με την ομοιπαθητικό...θα περιμένω να μας πεις τι εγινε... (Φιλικά το λέω οχι με περιεργεια..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου, δεν έγινε και κάτι συνταρακτικό... Τι περίμενα δηλαδή να γίνει;;; Για 15 μέρες συνεχίζουμε την ίδια αγωγή και ξαναμιλάμε... Δεν ξέρω... αν και αυτή ήταν ιδιαίτερα καθησυχαστική ότι θα την βρούμε τη λύση σίγουρα, εγώ έχω αρχίσει λίγο και απογοητεύομαι... μάλλον ούτε υπομονή έχω και είμαι και πολύ αυστηρή και με τον εαυτό μου... Μου επεσήμανε όμως να κάνω υπομονή και να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες της... αυτό κάνω αν και αυτή την στιγμή δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέξω...

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ για την απάντηση σου...μην απογοητεύεσαι..ίσως φταίει και η γιατρός που δε σου δώσε θάρρος... αμα από την αρχή τα βλέπεις όλα αρνητικά τότε έτσι θα είναι...δες τα θετικά και θα δεις όλα θα πάνε καλά...

      Διαγραφή
  6. Είναι ώρες που θα ήθελα τόσο πολύ, μα τόσο πολύ, να σου έστελνα το ημερολόγιο της ανάρρωσης μου, όχι για να σε πίσω, ούτε για να σου δώσω κουράγιο... αλλά η ανάρρωση, έτσι πάει... μόνο πάψε να επικρίνεις τον εαυτό σου, δώσε του και ένα ΑΦιλάκι και από μένα (Α=Αληθινό) δώσε και μια αγκαλίτσα στο κοριτσάκι που έχεις μέσα σου, και περίμενε!
    Για να σου δώσει το ίδιο φάρμακο, θα πει πως βλέπει κάτι που δεν βλέπεις εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή