Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Σκουριασμένο σκαρί!!!


Καλή βδομάδα!!!
Αν και Τρίτη, εγώ σήμερα γύρισα πίσω οπότε για μένα σήμερα αρχίζει η εβδομάδα…
Και φυσικά… να μην αρχίσω την γκρίνια… γιατί πώς να μην γκρινιάξω;;;
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μεταμορφώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη;
Πώς γίνεται στο ίδιο κορμί να ζούνε δύο διαφορετικοί άνθρωποι;;;
Το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο, ένα άλλο Σοφάκι…
Χωρίς καθόλου πόνο, χωρίς καθόλου δύσπνοια, με το φόβο μια μακρινή ανάμνηση… να γελάω… να περπατάω… να χαίρομαι τη γαλάζια θάλασσα… να είμαι άνθρωπος… να αισθάνομαι δυνατή…
Και σήμερα… πάλι τα ίδια και χειρότερα… με το που γύρισα στην πόλη και στη δουλειά, ο πόνος και το σφίξιμο στο στήθος επέστρεψαν δριμύτερα, ο αέρας δεν μπορεί να φτάσει με τίποτα στα πνευμόνια μου και η λογική μου για μια ακόμη φορά δεν μπορεί να δεχτεί πόσο δυνατά είναι αυτά τα ψυχοσωματικά…
Τι να κάνω ρε γαμώτο;;;
Από τη μια αισθάνομαι ενοχές γιατί εγώ έχω δουλειά τη στιγμή που τόσος κόσμος είναι άνεργος, από την άλλη όμως η πίεση τόσων χρόνων πλέον είναι τόσο μεγάλη που με σκοτώνει καθημερινά…
Δεν μπορώ να πω πως η ομοιοπαθητική δεν με βοήθησε…
Πέρσι τέτοιον καιρό, παρά το γεγονός πως ήμουν όλο το καλοκαίρι στο εξοχικό γιατί ήμουν χάλια… δεν τολμούσα να βγω από το σπίτι… για ένα μπάνιο μόνο το απόγευμα κι αυτό με τα χίλια ζόρια… μια ζωντανή νεκρή…
Τα βήματα σαφώς είναι πολύ μεγάλα… άλματα θα μπορούσα να τα χαρακτήριζα… όμως κι αυτό το πράγμα που μου συμβαίνει κάθε μέρα στη δουλειά… Τι να κάνω;;; Να παρατηρήσω το γραφείο;;; Δεν γίνεται… αυτό το αίσθημα εγκλωβισμού, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα…
ΟΥΦ! ΟΥΦ! ΟΥΦ!
Βαθιές ανάσες και υπομονή… ίσως τα πράγματα το απόγευμα να είναι καλύτερα…
Πόνος στο στήθος, δυσφορία, ελαφρύ αίσθημα λιποθυμίας… κι όλα αυτά γιατί τόσα χρόνια (είκοσι χρόνια δεν είναι και λίγα) σε τούτη τη δουλειά, μ’έχουν αποδομήσει και μ’έχουν διαλύσει…
‘Παράτα τα και κάνε κάτι άλλο!!!’
Πόσο ωραίο και λυτρωτικό ακούγεται όλο αυτό… Πώς να παρατήσεις όμως έτοιμη στημένη δουλειά τόσων χρόνων, τη σημερινή εποχή, όταν μάλιστα δεν είναι ζημιογόνα (κουτσά – στραβά τα έξοδα βγαίνουν και μένει και κατιτίς), όταν είναι οικογενειακή κι όλη η οικογένεια ζει από αυτή, όταν δεν είσαι μόνος κι υπάρχουν ψυχές που βασίζονται σε σένα…
Κάνεις λοιπόν το σταυρό σου και προχωράς… με ψεύτικα πλαστικά χαμόγελα… με ουφ! Και ξουφ! Και περιμένοντας να έρθει το απόγευμα για να φύγει τούτο το απίστευτο συναίσθημα από το στέρνο σου… (εμ! Πόνος… εμ! Δυσφορία… δύο σε ένα… σαν σαμπουάν με γαλάκτωμα ακούγεται…)
Κι έρχεται ξανά εκείνο το πρωί, για να ξανααισθανθείς ξανά όλες τις ‘μαλακίες’ και για να ξανακλαφτείς για μια ακόμη φορά στον εαυτό σου…
Ξέρω πως υπάρχουν λύσεις… πάντα υπάρχουν λύσεις… μα είναι λύσεις ρυξικέληφθες, λύσεις που πρέπει να σπάσεις αυγά, λύσεις που πρέπει ν’αφήσεις τη σιγουριά του λιμανιού κι όπου σε βγάλει…
Μα το σκαρί είναι πλέον παλιό και σκουριασμένο και κουβαλάει επάνω του ανθρώπινες ψυχές, πώς να διασχίσει τον ωκεανό με φουρτούνα;;;

Τουλάχιστον, αν βουλιάξει, θα είναι μέσα στο λιμάνι… όλο και κάποιος θα τρέξει να σώσει τους ναυαγούς…

8 σχόλια:

  1. βαθιά ανάσα και θετικές σκέψεις σοφία μου δεν εισαι και η μοναδική που παλέυει με όλα αυτά και άλλοι με χειρότερα δεν βουλιάζεις πάντως μη φοβάσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α! ρε Νικόλα!!!
      Μου αρέσει πολύ που είσαι πάντα εδώ με την καλή κουβέντα...
      Νάσαι καλά αγόρι μου!!!

      Διαγραφή
  2. Ναι ουφ! Σαφέστατα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, τεράστιο δίλημμα γιατί είναι εμφανές πως αυτή η δουλειά που θρέφει κόσμο σ' έχει εξουθενώσει... τι θα έκανα η ίδια στη θέση σου; Θα δοκίμαζα να συζητήσω το θέμα με την υπόλοιπη οικογένεια, να βρεθεί αντικαταστάτης ή να πηγαίνεις πιο χαλαρά... πόσο ακόμα θ' αντέξεις;
    Νομίζω πάντως πως η ομοιοπαθητική και εκεί θα βοηθήσει... μίλησε και γι αυτό στην γιατρό σου... πχ η ίδια είμαι σε φάση, "μια έτσι, μια γιουβέτσι" και το νέο μου φάρμακο με βοηθά στη διαχείριση των συναισθημάτων μου!

    ΑΦιλάκια, συναδελφικά! :)

    ΥΓ: Στο blog μου μπορείς να δεις κάτι που σίγουρα θα σου δώσει χίλιους λόγους να χαμογελάς! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σοφία μου, αν από την αρχή που μπήκες σε αυτή την εργασία δεν την αγάπησες ούτε στο τόσο δα, τότε η άνωθεν συμβουλή της Αϊναφετς είναι ό,τι πρέπει για να την ακολουθήσεις. Αν όμως κάποτε έτρεφες αισθήματα γι' αυτό που κάνεις που δεν ήταν αρνητικά, που σε γέμιζαν και σου έδιναν χαρά, τότε είναι καιρός να κάνεις μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Δεν θα σου πω με τη βοήθεια του ειδικού -γιατί πολύ απλά πιστεύω πως ο πλέον ειδικός στα θέματα του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι-, οπότε μονάχη, προσπάθησε ακόμη και κατά τη διάρκεια της επίπονης ασχολίας σου να σπρώξεις το νού σου σε κείνα που άλλοτε σε γέμιζαν χαρά. Τι ήταν αυτό που προσέφερε στην ψυχή σου τούτη η δουλειά; Αναρωτήσου. Γιατί εγώ δεν πιστεύω πως όλα αυτά τα χρόνια έκανες ότι έκανες μόνο γιατί ήταν -και είναι από ότι λες- προσοδοφόρο... Όχι, καλή μου, σίγουρα υπήρχε και κάτι άλλο, κάτι που δεν χάθηκε, κάτι που απλά κοιμάται και πρέπει τώρα (μετά, θα είναι αργά για την υγεία σου) να το ξυπνήσεις.
    Ελπίζω κάπως να βοήθησα... Μπορείς να μου στείλεις mail όποτε νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις... Σε φιλώ! Να σε προσέχεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βαθιές ανάσες και υπομονή Σοφία μου! Ξέρεις πως τίποτα δεν είναι σταθερό , παρά μόνο οι προσπάθειες !
    Keep walking! :)))
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν έχεις δίκιο τα καράβια δεν φτιάχτηκαν για να μένουν στα λιμάνια....μόνο μεσοπέλαγα μπορείς να δεις τις αντοχές τους....!!!!
    Όπως πολύ καλά είπες πάντα υπάρχουν λύσεις, γι'αυτό σταμάτα να αγχώνεσαι...στο τέλος όλα θα βρουν την θέση τους.....!!
    Καλό ξημέρωμα Σοφάκι μου....και προσπάθησε να κρατήσεις την ηρεμία των Σαββατοκύριακων... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ολα θα πανε καλα!
    να σκεφτεσαι θετικα!

    φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σοφάκι μου καλό όπως το είπες...το Σταυρό σου και υπομονή....δεν υπάρχει περίπτωση να βουλιάξεις!θα συμφωνήσω με την Ωραιοζήλη "στο τέλος όλα θα βρουν τη θέση τους"...οπότε μην σε παίρνει από κάτω μάτια μου!
    Τα φιλιά μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή