Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Θα 'θελα να 'μουν σε μια θάλασσα...

Έλειψα ένα τετραήμερο… και μετά από πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ καιρό (μην σου πω και χρόνια)… πέρασα πραγματικά υπέροχα… Δίχως τούτα όλα τα φοβερά ανομολόγητα σωματικά που με συνθλίβουν, δίχως το φόβο να με κυριεύει και να με βάζει να κάθομαι άπραγη στη γωνιά μου… Και τι δεν έκανα…. Ξέρω, ξέρω… Θα σας φανούν χαζά όλα αυτά που θα γράψω αλλά πράγματι είχα πολλά χρόνια να τα κάνω:
1. Και πρωί και απόγευμα μπάνιο στη θάλασσα (πρωινό μπάνιο στη θάλασσα ούτε που να τ’ακούσω…)
2. Βουτιές στη θάλασσα (η κόρη μου δεν ήξερε πως είναι να είμαι με βρεγμένο μαλλί από το θαλασσινό νερό)
3. Δίωρη βόλτα στην παραλία (οι υπόλοιποι να έχουν κουραστεί κι εγώ να συνεχίζω duracel... εγώ δεν τολμούσα ούτε από την πόρτα του εξοχικού να βγω…)
4. Βραδινό κρασάκι στο σπίτι των διπλανών με γέλια (δέκα χρόνια και βάλε στο ίδιο μέρος, μόνο ένα καλημέρα είχαμε ανταλλάξει…)
… και διάφορα άλλα που τώρα δεν τα ενθυμούμαι…
Κι εκεί… εκεί που λες… ‘Oh! Yes! Είμαι άνθρωπος ξανά!!! Άνθρωπος… Μπορώ να περπατήσω…’
Επιστρέφεις… και με το που πλησιάζεις στην πόλη, αισθάνεσαι το γνώριμο σφίξιμο… την βγάζεις τη χθεσινή μέρα… κι έρχεται το σήμερα…
Το σήμερα… Και το υποσυνείδητο μάχεται με όλες του τις δυνάμεις γιατί δεν γουστάρει να είναι καλοκαιριάτικα σε τούτο το γραφείο… γιατί το υποσυνείδητο θέλει να είναι μαζί με την κόρη μου, στη θάλασσα… να κάνουμε βουτιές, να λέμε αστεία, να τρώμε ψητό καλαμπόκι, να λιώνει το παγωτό στα χείλη μας, να αράζουμε χωρίς να κάνουμε τίποτα γιατί είναι καλοκαίρι…
Ο πόνος στο κέντρο του στήθους είναι τόσο έντονος, μα τόσο έντονος που με ξεπερνά… εγώ που προχθές αλώνιζα επί δυο ώρες με τα πόδια, σήμερα ένας Θεός ξέρει, πως κατάφερα να κάνω τα τριακόσια μέτρα που χωρίζουν το σπίτι από το γραφείο… Τούτος ο πόνος με ξεπερνά… Με τα χίλια ζόρια, παίρνω ανάσα… ακόμα και η ανάσα μου, κάνει το στήθος μου να πονά…
Τούτος ο τόσο έντονος πόνος, αν δεν είναι πόνος καρδιακού, τότε τι είναι;;; Μόνο άγχος;;; Μα πώς είναι δυνατόν;;; Δεν φοβάμαι όμως… Μεγάλη νίκη και τούτη… Έχω μπει σ’ένα mood πως αν ο Θεός έχει επιλέξει το θάνατό μου, εγώ δεν μπορώ τίποτα να κάνω… απλώς προσπαθώ να υποφέρω τούτο τον ανυπέρβλητο πόνο μέχρι κάποια στιγμή να καταλαγιάσει ή να με πεθάνει και να μην τον αισθάνομαι…
Ρε γαμώτο… ήταν τόσο υπέροχο όλο αυτό το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο, που δεν πονούσα, που δεν φοβόμουν, που ήμουν ένας απλός φυσιολογικός άνθρωπος…
Τι στο διάολο πια κάνω;;; Αυτοτιμωρούμαι για το αυτονόητο;;; Πώς ήμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος δίχως πόνο;;; ή το υποσυνείδητο κραυγάζει να απεγκλωβιστώ, όσο μου μένει ακόμα καιρός…
Δεν ξέρω… εγώ το μόνο που ξέρω τούτη την στιγμή… είναι πως πονάω… πως η ψυχή μου κραυγάζει και το κορμί μου σφανδάζει… πως θα ήθελα να είμαι δίπλα στη θάλασσα, παρέα με την κόρη μου, με τη μανούλα μου να με φροντίζει, μ’ένα βιβλίο αγκαλιά, δίχως υποσυνείδητα να σκέφτομαι λογαριασμούς, υποχρεώσεις, τις πράξεις μιας καλής συζύγου που πρέπει να είναι δίπλα στον άντρα της και να μην τον αφήσει μόνο καλοκαιριάτικα να δουλεύει στην πόλη…
Πονάω πολύ… υπερβολικά πολύ… δεν ξέρω τελικά αν θα την βγάλω τη μέρα… Κρίμα… Ήταν τόσο ωραίο όλο αυτό το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο… γιατί να μην συνεχιστεί;;; Ήταν ανάγκη να με ρημάξει τόσο σήμερα;;;
Περνάει η ώρα αλλά τούτη η μαλακία δεν περνάει… και πόνος κι ελαφρύ κάψιμο στο στέρνο…
Σας κούρασα ρε παίδες… αλλά πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου… μήπως και ηρεμήσει τούτο το μαλακιστήρι… τέλος πάντων…
Τι λέει κι ο φιλοσόφος;;;
‘Ό,τι δεν σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…’
Ε! για να δούμε… θα με σκοτώσει σήμερα;;; Γιατί για πιο δυνατή δεν με βλέπω…

Ουφ!!! Τι μέρα και η σημερινή…

9 σχόλια:

  1. καλημέρα κράτα τις όμορφες στιγμές που πέρασες σοφία μου
    και απέβαλε τα αρνητικά συναισθήματα
    μια βαθιά ανάσα και ένα χαμόγελο θα σε βοηθήσει
    καλη συνέχεια με δύναμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλα μου καλημέρα!!!
      Το προσπαθώ... από βαθιές ανάσες, άλλο τίποτα!!!
      Αλλά τελικά όταν δεις το καλύτερο, δεν ανέχεσαι με τίποτα τούτο το χάλι...

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα...και γω που είδα θάλασσα και ήρθα πλατσουρίζοντας χαρούμενο να διαβάσω και σχολιάσω...ξεκίνησε τόσο όμορφα αυτή η ανάρτηση , αλλά μετά λυπήθηκα που ήσουν τοσο χαρούμενη 4 μέρες και τώρα γύρισες και είσαι λυπημένη κι όλα αυτά που αναφέρεις..κρίμα ..κρίμα.. γιατί φαντάζομαι δε χαίρεσαι και δεν απολαμβάνει την ομορφιά γύρω σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου καλά έκανες και χάρηκες και να έρθεις να πλατσουρίσεις στις υπέροχες γαλάζιες θάλασσες μας!
      Μην κοιτάς εμένα... Είναι η "τυρόπιτα" στον εγκέφαλο τέτοια... Σε λίγο θα ξαναπλατσουρίσω!

      Διαγραφή
  3. Σιγά που "ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς"... άσε τα φιλοσοφήματα και πάρε άδεια... άσε το υπόδειγμα τής καλής συζύγου και σκέψου την υγεία σου... είναι ψυχοσωματικό γιατί αν δεν ήταν θα το πάθαινες και στην εξοχή!
    Στην ομοιοπαθητικό το είπες; (Εγώ σταθερά εκεί!)
    ΑΦιλάκια με μια τεράαααααααααααααααστια αγκαλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ολα θα πανε καλα!!!!
    να εισαι θετικη και να κανεις οτι σου δινει χαρα και δυναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγω σε νιωθω....
    Για να καταλαβεις καθε φορα που βγαινω εξω με φιλους δεν θελω να γυρισω σπιτι, γιατι ολα αυτα τα περιεργα επιστρεφουν πισω παλι και με παιδευουν.
    Δεν ξερω τι ειναι αυτο το αισθημα τελικα αλλα καταλαβαινω πως η ψυχη μας ζητα την ελευθερια.
    Προσπαθησε οσο μπορεις να βρισκεσαι εξω και να ζεις ανεμελες στιγμες.
    Αυτο ειναι το φαρμακο
    Πολλα φιλια Σοφακι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καθόλου χαζά όλα όσα έκανες αλλά απολύτως φυσιολογικά και ανθρώπινα.
    μάλλον έχουμε ξεχάσει το πως είναι οι πραγματικές και ξέγνοιαστες διακοπές..

    ΑπάντησηΔιαγραφή