Ένα - ένα, τα οχυρά πέφτουν!!!

Του Αγίου Ελευθερίου σήμερα… Του Αγίου που ελευθερώνει… έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ… ελευθερώνει τις ετοιμόγεννες από τους πόνους της γέννας… ελευθερώνει όμως και τους ανθρώπους από τα δεσμά τους… ας μας ελευθερώσει ο Άγιος από όλα τούτα τα δεσμά που έχουμε πλέξει γύρω μας… ας μας ελευθερώσει ο Άγιος από κακές συνήθειες, βάρη ψυχικά και σωματικά, από θυμό και ενοχές…

Και μέσα σε τούτο το κλίμα, ας ευχηθώ καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

Μ’έναν κόμπο στο στέρνο, ξεκίνησε τούτη η βδομάδα και μ’ένα κορμί που πονάει απ’άκρη σ’άκρη… Ο αγώνας όμως πάντα συνεχίζεται κι αρχίζω να δρέπω τους καρπούς των προσπαθειών μου… να βγαίνω ξανά στη ζωή, ν’απολαμβάνω μικρές – μεγάλες νίκες, μικρές – μεγάλες στιγμές ευτυχίας…

Δεν παραβλέπω ωστόσο τη δύναμη του γαμημένου του υποσυνείδητου και της καταραμένης κακής συνήθειας… μετά από κάθε νίκη έπεφτα… τώρα δεν πέφτω τ’ανάσκελα όπως το συνήθιζα αλλά πάντα καιροφυλακτεί η ‘αρρωστημένη πλευρά’ του εαυτού μου για να μου πει «κοίτα κι εγώ είμαι εδώ…» Κι εδώ είναι το σημείο που δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ… Να κάνω πώς δεν το βλέπω;;; Ή να το δω κατάμουτρα και να του πω «άει χάσου από ‘δω»;;;

Εχθές ένα άλλο οχυρό φοβίας και τρόμου και ανασφάλειας και σκατοσυναισθημάτων έπεσε!!! Δεν ξέρω αν γνωρίζετε αυτή τη νέα μόδα που κυκλοφόρησε με τα «δωμάτια απόδρασης»… όπου κλείνεσαι για μια ώρα και μέσα από διάφορους γρίφους καλείσαι να αποδράσεις μέσα σε μια ώρα!!! Ο γιος μου βρήκε υπέροχη την ιδέα να πάμε οικογενειακώς σε ένα τέτοιο δωμάτιο για να διασκεδάσουμε… Κι εγώ, πριν από κανένα μήνα που είχε την ιδέα, δεν είχα τη δύναμη να πω ΟΧΙ. Τούτη τη μικρή μαγική λεξούλα που πρέπει όλοι μας να μάθουμε να λέμε… Κι εχθές ήρθε η ώρα… Κι εγώ ξύπνησα από τα χαράματα (τεσσεράμιση η ώρα είναι καλά…) με πόνους στο στήθος και δυσφορία και σιγουριά πως θα πάω και θα κλειστώ στο δωμάτιο, και θα πάθω κλειστοφοβία κι εκατό κρίσεις πανικού απανωτές… και πήγα σαν πρόβατο επί σφαγή… Κι ως δια μαγείας, τα κατάφερα!!! Και πέρασα και καλά!!! Κι αναφώνησα «ΝΑΙ!!! Κι ένα ακόμα οχυρό φοβίας και τρόμου κατέπεσε!!! ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΣΟΦΑΚΙ!!!»

Κι ερχόμαστε στο σήμερα… Που ο κόμπος στο στέρνο καλά κρατεί και που η δυσφορία ακόμα καλύτερα… που είμαι ένα ζόμπι στη δουλειά αλλά όταν μιλάω στο τηλέφωνο, μιλάω μες στην τρελή χαρά γιατί δεν θέλω να είμαι πια γκρινιάρα… που ελπίζω πως μέχρι το μεσημέρι τούτη η μαλακία θα έχει φύγει…

Κι αναρωτιέμαι… Ποιο είναι τελικά το σωστό;;; Που φτάνω τον εαυτό μου πολλές φορές στα όρια του και καταφέρνω νίκες ώστε να πάω παρακάτω;;; Κι ας είναι η επόμενη μέρα ‘του θανατά’;;; Ή να μάθω να λέω όχι, κι αυτό να μου στοιχίσει ενδεχομένως και μεγάλες νίκες;;;

Ο τολμών άραγε νικά πάντα ή καταποντίζεται κάποια στιγμή σ’έναν αδυσώπητο γκρεμό;;;

Κι όμως παίδες… προχωράμε… γιατί αν δεν φτάσουμε τον εαυτό μας στα όρια του… πώς θα τα ανακαλύψουμε τούτα τα όρια;;;