Θα παίξω πάλι το ίδιο μοτίβο;;;

 

Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους... σε μένα τα τελευταία χρόνια συμβαίνει πάντα... κι ενώ το έχω κατανοήσει με τη λογική... το ίδιο απαίσιο συναίσθημα, η ίδια φοβία, η ίδια δυσφορία...

όταν κάτι τελικά ελέγχεται από το συναίσθημα είναι αδύνατον να κερδίσει η λογική...

Για τι πράγμα μιλάω;;; Πριν από κάθε μεγάλο γεγονός, καταρρέω... πονάει το στήθος μου, σφίγγομαι, δεν μπορώ με τίποτα να αναπνεύσω, ζαλίζομαι, είμαι σίγουρη για τη λιποθυμία, ακόμα και για την καρδιακή προσβολή...

Παρακαλάω από μέσα μου, προσεύχομαι στο Θεό που πιστεύω κι ομολογώ ότι εκείνες τις στιγμές τον σκέφτομαι πολύ περισσότερο, να μου δώσει δύναμη να τα καταφέρω μέχρι τη μεγάλη μέρα, να τα φέρω όλα εις πέρας, να μην καταρρεύσω, να μην απογοητεύσω αυτούς για τους οποίους ανέλαβα την υποχρέωση...

Αν το πάμε ψυχαναλυτικά, το ξέρω καλά ότι όλα αυτά απορρέουν από την ακατάσχετη τελειομανία μου και από την μεγάλη μου ανάγκη να είμαι αρεστή στους άλλους, ιδίως στους σημαντικούς άλλους για μένα... Όμως δυστυχώς σ'αυτή την περίπτωση η γνώση δεν βοηθάει, γιατί το σώμα μου με εκδικείται...

Δεν βοηθάει όμως ούτε και η παρατήρηση γιατί αν και το σκηνικό το έχω δει χιλιάδες φορές, κάθε φορά αισθάνομαι το ίδιο και περισσότερο χάλια, κάθε φορά νομίζω ότι δεν θα την βγάλω πέρα... και μετά όταν γίνει το γεγονός και όλα πάνε καλά, μαλώνω τον εαυτό μου, υπόσχομαι ότι δεν θα τον ξαναφήσω να πέσει στην ίδια λούμπα, όμως επαναλαμβάνω ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο...

Αύριο έχω το πάρτι γενεθλίων της κόρης μου... κι αντί να είμαι μες στην τρελή χαρά και ν'απολαμβάνω τα μπισκοτάκια κι όλα τα τρελά που φτιάχνουμε με το ζόρι σέρνω τα πόδια μου...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;;; Ήθελα απλώς να τα μοιραστώ...

Ήθελα απλώς να αντλήσω λίγο θάρρος ότι για μια ακόμη φορά θα τα καταφέρω...

ίσως να ήθελα να τραβήξω και την προσοχή σας...

άντε να δούμε πότε θα απαλλαγώ από το αυτό το υπέρμετρο εγώ!!!