Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Έκρηξη... Ε και;;;


Εξαφανίστηκα για λίγο...

είχα τα δικά μου είχα και των άλλων...

όχι δεν απολογούμαι... δεν θέλω πλέον να απολογούμαι ούτε για τις επιλογές μου, ούτε για τις πράξεις μου, ούτε για τα λάθη μου... Δικά μου είναι ρε γαμώτο... όχι δικά σας...

Ένα βασικό πρόβλημά μου, ίσως το βασικότερο, που μου δημιουργεί όλα αυτά τα περίεργα, είναι ότι είμαι “μούγκα στη στρούγκα”... κοινώς δεν διεκδικώ... δεν τολμώ να πω αυτό που θέλω... να εκφράσω τι αισθάνομαι και πως το αισθάνομαι... κι αυτό το ανέκφραστο γίνεται ολόκληρη φωτιά και με καίει από μέσα...

Την Παρασκευή λοιπόν, έφτασα στο απροχώρητο... σαν τη χύτρα εξερράγην... επειδή ήμουν σε φάση ή πεθαίνω ή πάω στο τρελοκομείο ή μιλάω... αποφάσισα και μίλησα και είπα τον πόνο μου στους λεγόμενους δικούς μου ανθρώπους... σε αυτούς που περίμενα να μου πιάσουν το χέρι... σε αυτούς που ήθελα να στηριχτώ... σε αυτούς ρε γαμώτο που περιμένω μια βοήθεια όταν εγώ πελαγοδρομώ...

Η αντίδραση και από τους τρεις;;; Μόνο βοηθητική δεν ήταν... για μια ακόμη φορά με απογοήτευσαν... για μια ακόμη φορά δεν με άκουσαν... για μια ακόμη φορά κοίταξαν πρωτίστως το ναρκισιστικό εγώ τους... για μια ακόμη φορά...

Όχι δεν το παίζω θύμα τους... όχι πλέον... απλώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... Ήλπιζα πως αν μιλούσα ανοιχτά, τουλάχιστον θα προσπαθούσαν να καταλάβουν... Τρεις άνθρωποι, τρεις διαφορετικές αντιδράσεις... κατ'εμέ όλες απαράδεκτες...

Αντίδραση 1: Σε βλέπω έτοιμη να καταρρεύσεις κι εγώ σ'εγκαταλείπω... φεύγω... κι όταν γυρνάω πίσω δεν σε ρωτάω πως είσαι, αλλά σου μιλάω για τον δικό μου τον καημό.

Αντίδραση 2: “Τι να κάνουμε ρε παιδί μου; Έτσι είναι αυτά τα πράγματα... Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πως... κάτσε και φάτα...”

Αντίδραση 3: Φωνές κι επίθεση. “Και τι θέλεις δηλαδή; Τι θα κάνεις; Δεν έχεις κάτι άλλο. Πρέπει να κάτσεις να την φας. Εγώ ξέρεις πόσα πράγματα έχω φάει στη ζωή μου ;” και πάλι φωνές για να κλείσει το πακετάκι...

Δεν αφήνεσαι να παρασυρθείς για μια ακόμη φορά από τις αντιδράσεις τους... αυτή την στιγμή νομίζεις ότι έχεις μεγαλώσει και μπορείς όλους να τους αντιμετωπίσεις... πιστεύεις πως στην ηλικία που είσαι, έχεις δικαίωμα στην αλλαγή, έχεις δικαίωμα να δοκιμάσεις και κάτι άλλο όταν πιστεύεις ότι η ζωή σου έχει γίνει θηλιά και σε πνίγει...

Κι έτσι δεν τους δίνεις σημασία... δεν τους κλαίγεσαι... τους κοιτάς μ'ένα ύφος απαξιωτικό και λες από μέσα σου “εγώ αυτή τη φορά θα με ακούσω...”

Αποτέλεσμα;;;

Την επομένη όλοι είναι άρρωστοι και ζητάνε να τους γιατροπορέψεις...

  1. Ο ένας σε κατηγορεί για το λάθος που έκανε εκείνος
  2. Η άλλη κρεβατώνεται με ίωση
  3. Ο τρίτος δεν σηκώνεται από το κρεβάτι γιατί ζαλίζεται και νομίζει πως έπαθε εγκεφαλικό...

Κι εγώ για μια ακόμα φορά, ανακαλύπτω πως το πέταγμα από τη φωλιά δεν είναι εύκολο... πως οι γάντζοι και τα οικογενειακά δεσμά με τραβούν συνέχεια προς τα πίσω...

8 σχόλια:

  1. Σοφία μου, είχα διαβάσει κάπου και συμφωνώ απόλυτα πως δεν χρειάζεται να βρίσκουμε δικαιολογίες έτσι κι αλλιώς οι φίλοι μας δεν τις χρειάζονται και οι εχθροί μας δεν τις πιστεύουν!!!
    Σου στέλνω μια ζέστη αγκαλιά κι ένα φιλί....και μην ανησυχείς στο τέλος όλα καλά θα πάνε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και μόνο που τα γράφεις, τα ξαναδιαβάζεις, τα εκθέτεις στα μάτια και την κρίση μας, σου δίνουν απαντήσεις τα ίδια τα ερωτήματά σου.
    Μεγάλο βήμα, που προσωπικά όταν το έκανα ήταν η μεγαλύτερη βοήθεια.
    Τράβα εμπρός....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ πολύ για την στήριξη...
    Δεν ξέρετε πως με βοηθάει... Μου δίνει θάρρος για να προχωρήσω μπροστά...
    για να μπορέσω ξανά να βρω το χαμένο εαυτό μου...
    ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βάρδα μη μας σταμπάρουν ως τα "μαύρα πρόβατα" γιατί μετά, το παίζουν κάπως...
    Μη μασάς, να είσαι ψύχραιμη και να μην κάνεις τη χάρη σε κανέναν να σε "νικήσει" με την τακτική του (άμα λέω βλακείες, μη μου δώσεις καμιά σημασία, μπορεί να έχω καταλάβει άλλα ντ' άλλων) Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι σκληρό να μη ξέρουν οι περισσότεροι άνθρωποι να δώσουν τη βοήθεια τους σε κάποιον που βιώνει κρίση!
    Λένε πάντα τα λάθος λόγια. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να πεις λόγια. Μια αγκαλιά είναι το μόνο που μπορεί να χρειάζεται αυτός που υποφέρει.
    Σοφία μου ...μακάρι να μπορούσα να σου δώσω τον ώμο μου!
    Καλό ξημέρωμα να έχεις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λυπαμαι τοσο πολυ για αυτες τις αντιδρασεις Σοφια μου....
    και σιγουρα δεν εισαι η μονη που τις εισπραττεις, ποσοι αλλοι νοιωθοιυν το ιδιο με σενα... αλλα ορισμενοι το παλευουν και κανουν την αλλαγη που τοσο θελουν!
    εαν το θελεις πολυ τολμησε το!
    ειναι δικη σου η ζωη!
    εσυ τη ζεις! και τη ζεις μια φορα!
    για οτι αλλο χρειαστεις θα ειμαι κοντα σου!
    στο προφιλ μου μπορεις να βρεις και το μαιλ μου!
    γενικα οτι θες μου λες!

    καλη εβδομαδανα εχειες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. όλοι κάνουν οτι νοιάζοντια αλλά οταν τους χρειαστείς που είναι;
    ευτυχώς έχεις εμάς τους μπλοκοφίλους σου μπορεί να μη γνωρίζομαστε να είμαστε πισω απο μια οθόνη αλλά σε ακούμε και σου γράφουμε την άποψη μας με το σχόλιο
    και μόνο που τα μοιράζεσαι μαζί μας αυτό ειναι σημαντικό
    ασε τους άλλους να ζουν με το τρόπο σκέψης τους και τα δικά τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δε βρίσκω το εμαιλ σου κάπου
    σε περιμένω και γω στο σπιτάκι μου να διαβαζω και γω τα σχόλια απόψεις σου στις αναρτήσεις μου (μη με παρεξηγήσεις με όλο το θάρρος το λέω)
    μου αρέσει να έρχομαι εδω να διαβάζω αυτά που γράφεις και να σχολιάζω
    ελπίζοντας πως ίσως σε βοηθήσει λίγο αυτό που γράφω στο σχόλιο μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή