Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Αλήθειες...


Καλημέρα και καλή βδομάδα!!!
Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να «απολογηθώ»… το ξέρω πως κανονικά δεν θα έπρεπε αλλά αφού έχω αυτή την ανάγκη, θα το κάνω…
Διαβάζω κατά καιρούς αυτά που γράφω, ιδίως το χθεσινό, κι αναρωτιέμαι τι εικόνα θα έχετε διαμορφώσει για μένα… ένα κλαψιάρικο, μίζερο πλάσμα, βουτηγμένο στην αυτολύπηση που ‘μυξοκλαίει’ σαν μωρό – παιδί…
Αν ήμουν εξωτερικός σχολιαστής, ξέρω πολύ καλά πως θα εκνευριζόμουν αφάνταστα με όλη αυτή την γκρίνια… στην καλύτερη περίπτωση δεν θα έγραφα κανένα σχόλιο και στην άλλη περίπτωση, θα έγραφα ένα σχόλιο του τύπου «αντί να μυξοκλαίγεσαι βρε κοπελιά, δεν κοιτάς να λύσεις τα προβλήματά σου και να μας αφήσεις στην ησυχία μας… όλο οι άλλοι σου φταίνε κι εσύ τι κάνεις γι’αυτό»;;;
Κι όμως… δεν ήμουν πάντα έτσι… δεν αναγνωρίζω πλέον τον εαυτό μου… δεν είμαι εγώ… δεν είμαι αυτή που ήξερα… είμαι μια άλλη… κι αυτό είναι που με φρίττει και με συνθλίβει…
Η Σοφία που ήξερα ήταν μια άλλη… ένα κορίτσι στην αρχή, μια κοπέλα στη συνέχεια και μια γυναίκα αργότερα… δυναμική… που άρπαζε τη ζωή από τα κέρατα και την καβαλούσε… που δεν σταματούσε πουθενά… που δεν άφηνε το φόβο να φωλιάσει μέσα της… που παρά τα διάφορα ανομολόγητα που της συνέβαιναν (άλλοτε με δική της υπαιτιότητα κι άλλοτε με υπαιτιότητα του σύμπαντος), έσφιγγε τα δόντια και τραβούσε μπροστά…
… και δεν ήταν λίγα κι αυτά που συνάντησε στο διάβα της… από τα μικράτα της ακόμα… δεν χρειάζεται να αναφερθώ με λεπτομέρειες (σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς απ’όλα είχε ο μπαξές)… κι εγώ εκεί να προχωρώ, να σκαρφαλώνω στις κακοτράχαλες πέτρες, να τρέχω τον ανήφορο…
κι οι δυσκολίες, λες και με θέριευαν, με πείσμωναν… κάθε που μου έλεγαν πως δεν θα τα καταφέρω… εγώ έσφιγγα τα δόντια και πήγαινα μπροστά και τα κατάφερνα… ήθελα να τους δείξω πως δεν σταματάω σε κανένα εμπόδιο… ύβρις, αλλά αισθανόμουν ένας μικρός θεός… το αμάρτημα του εγωισμού που δεν λέει ακόμα να με αφήσει…
… και ξάφνου λίγο μετά τα σαράντα, φαίνεται πως πλέον τα προβλήματα έχουν τελειώσει… τα έχω καταφέρει… μπορώ πλέον αλαζονικά να φωνάξω «ΝΙΚΗΣΑ» σε εχθρούς και σύμπαν… έχω οικογένεια, παιδιά, οικονομική ευμάρεια, δική μου δουλειά, φήμη… τα πάντα… ό,τι θελήσει ένας άνθρωπος…
κι εκεί… σ’εκείνο το σημείο της αλαζονείας και του εγωισμού… ξεκινάει η κατρακύλα… αργά αλλά σταθερά…
τα έχω όλα αλλά χάνω το σημαντικότερο… χάνω τον εαυτό μου… χάνω τη Σοφία που ήξερα…
χάνω τη Σοφία που λάτρευε τα ταξίδια…
χάνω τη Σοφία που γέλαγε με τα χαζά…
χάνω τη Σοφία… τη δική μου Σοφία…
εδώ βρίσκομαι αυτή την στιγμή… στον πάτο… στον πάτο που με οδήγησε ο ίδιος μου ο εαυτός… η αλαζονεία κι ο εγωισμός μου… και τώρα τρέμω σαν μωρό – παιδί… δεν μπορώ να κάνω βήμα έξω από το σπίτι μου χωρίς να τρέμω από το φόβο… δεν μπορώ να παρουσιαστώ στις εκδηλώσεις που γι’αυτές με τόσο κόπο δούλεψα… δεν μπορώ να γελάσω γιατί πονάω… πονάω παντού… στο σώμα και κυρίως στην ψυχή…
δεν ξέρω αν είναι κατάθλιψη… δεν ξέρω αν πρέπει να πάω σ’ένα ψυχίατρο να μου γράψει φάρμακα… δεν ξέρω… έχω πέσει σ’ένα μαύρο πηγάδι… μια γιατρός μου συνταγόγραψε τα xanax... άγχος μου είπε… να ηρεμήσω…
τα έχω στην τσάντα μου και τα βλέπω αλλά δεν τολμώ να τα πάρω… Πώς μπορούν τα φάρμακα να λύσουν τα υπαρξιακά κενά;;; Μήπως βυθίσω στη χημεία την ευκαιρία για προσωπική ανάπτυξη;;; Ή μήπως η άρνησή μου να τα πάρω δηλώνει την υποσυνείδητη μου ανάγκη να μην ξεφύγω από τη μιζέρια μου αλλά να αρέσκομαι στην κλάψα του θύματος;;;
Δεν ξέρω πια… το μόνο που ξέρω είναι πως έχω ανάγκη να βρω μια νέα Σοφία… μια Σοφία που θα την αγαπώ και θα μ’αγαπάει… μια Σοφία που δεν θα με προδώσει ξανά…


Εάν καταφέρατε και διαβάσατε όλο τούτο το ‘κατεβατό’, σας αξίζουν ειλικρινά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!! Σας ευχαριστώ πολύ που ακούτε – διαβάζετε τη μίρλα μου… δεν έχω μάθει να μιλάω… δεν έχω μάθει να δένομαι με ανθρώπους… δεν έχω μάθει να μοιράζομαι… δεν έχω μάθει να δείχνω τις αδυναμίες μου, να δηλώνω πως είμαι άνθρωπος κι όχι υπεράνθρωπος… δεν έχω μάθει να δίνω… να δίνω απλόχερα… δίχως να περιμένω… δεν έχω μάθει…
Όμως θέλω να μάθω… και τούτο το μπλογκ είναι μία αρχή…
Να έχετε μια όμορφη, χαρούμενη και ξέγνοιαστη βδομάδα!!!


Η φωτογραφία είναι από ένα μέρος όπου έζησα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου… εκείνη την εποχή που τολμούσα να έχω τα δικά μου όνειρα… που τολμούσα να είμαι η αληθινή Σοφία κι όχι μια Σοφία ψεύτικη…

Δεν είναι δική μου φωτογραφία… αλιευμένη από το internet είναι… αλλά τι σημασία έχει;;; Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που μου φέρνει είναι τόσο καταιγιστικά… μου θυμίζει τη Σοφία της ξεγνοιασιάς, τη Σοφία που για μοναδική φορά στη ζωή της δεν φοβήθηκε να «ξεγυμνωθεί»… να δείξει το «μέσα» της και να μην την ενδιαφέρει κανείς τι θα σκεφτεί γι’αυτήν… τη Σοφία που τότε είχε πραγματικούς φίλους… τη Σοφία που την αγαπούσαν γιατί ήταν η Σοφία κι όχι μια άλλη Σοφία που θα μπορούσε να γίνει…

16 σχόλια:

  1. αχ βρε Σοφια μου!
    ειλικρινα δεν ξερω τι να πω.
    αυτες οι περιπτωσεις ειναι ιδιαιτερες και δεν ξερω πως μπορω να σε βοηθησω.
    νομιζω πως αν αποφασισεις Εσυ να βρεις τη Σοφια που εχασες θα την βρεις, αρκει να το θελεις πραγματικα.
    και εαν εχεις καλο γιατρο εγω θα ελεγα να τον εμπιστευτεις. η να πας και καπου αλλου για μια αλλη οψη.
    παντως να εισαι δεκτικη στην βοηθεια τους.

    φιλακια πολλα! και ευχομαι οτι καλυτερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου, μου δίνεις την καλύτερη βοήθεια που θα μπορούσα να έχω αυτή την στιγμή... κάποιον να με ακούει χωρίς να με κρίνει... είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να μου κάνεις αυτή την στιγμή...
      Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!!

      Διαγραφή
    2. Μη με ευχαριστείς Σοφία μου.
      Ειλικρινά δεν έκανα κάτι σπουδαίο.
      Το μόνο που θέλω να σου επισημάνω ειναι πως για να βρεις αδιεξοδο σε ολα αυτα που θελεις πρεπει να το αποφασισεις ΕΣΥ. Μπορεις να ξεπερασεις τα παντα αρκει να το θελεις πραγματικα. Αν μπορω να βοηθησω με καποιο τροπο μπορεις να μου πεις το οτιδηποτε! Να εισαι καλα και να εισαι θετικη στο να ξεπερασεις τα προβληματα σου.

      Φιλακια πολλα πολλα! <3

      Διαγραφή
  2. καλή μου Σοφία...το διαβασα όλο...με στενχωρήσαν ολα αυτά ... το παρελθον και το σημερα.... εχεις να θυμασαι πως ήσουν και πως εισαι... να ξαναγινεις αυτο που ησουν.. και μη φοβασαι τιποτε...εμεις ειμαστε υπευθυνοι για μας... και οποιου αρεσει...σαμπως εμας μας αρεσουν ολοι οι γυρω μας; ΟΧΙ!!!! αυτο εμαθα να λεω..αυτο λεω...
    με συγκινησε ολο το κειμενο ευχαριστούμε που τα μοιράζεσαι μαζί μας
    πιο πολύ με συγκίνησε η αναφορά στη φωτο και οι ευτυχισμενες στιγμες που εζησες τοτε αλλα και το πιο κατω με συγκινησε

    τα έχω όλα αλλά χάνω το σημαντικότερο… χάνω τον εαυτό μου… χάνω τη Σοφία που ήξερα…
    χάνω τη Σοφία που λάτρευε τα ταξίδια…
    χάνω τη Σοφία που γέλαγε με τα χαζά…
    χάνω τη Σοφία… τη δική μου Σοφία…

    δε ξερω αν βοηθουν τα σχολια μας, μακαρι να βοηθουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου, βοηθάνε πάρα πολύ τα σχόλια σας... και γι'αυτό έχω αρχίσει ν'ανοίγομαι... το έχω ανάγκη...

      Διαγραφή
  3. Σοφάκι μου..εγώ δεν βλέπω καθόλου μιζέρια...αλλά μία Σοφία που έχει γνώση της κατάστασης,της ζωής και των λαθών της!και όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά...όπως κι το γεγονός ότι μπορείς και τα μοιράζεσαι έστω και γραπτώς είναι επίσης πολύ σημαντικό...
    για αυτή την δύσκολη πραγματικά τροπή που πήρε η ζωή σου σαφώς και στενοχωριέμαι πολύ...αλλά μέσα από όλη τη δυσκολία με τα δικά μου μάτια βλέπω έναν άνθρωπο αρκετά συνειδητοποιημένο....όλα για κάποιο λόγο γίνονται....
    όσο για το θέμα του γιατρού που ανέφερες η ταπεινή μου γνώμη είναι να απευθυνθείς σε έναν καλό γιατρό και καλό εννοώ κάποιον που θα σε γεμίζει μέσα σου και να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία...δεν είναι καθόλου ταμπού ειδικά στις μέρες μας που σχεδόν όλοι έχουμε ψυχολογικά!!!!Αντιθέτως πιστεύω ότι θα σε βοηθήσει πολύ στο να διαχειριστείς πολλούς από τους φόβους σου και σιγά σιγά να βρεις όχι την παλιά Σοφία αλλά μια νέα ακόμη καλύτερη!!!!

    Σου στέλνω την αγάπη μου και εύχομαι να πάνε όλα κατ'ευχήν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμυ μου, η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα, πράγματι... δεν ξέρω αν είναι το σημαντικότερο αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς...
      Δεν είμαι καθόλου αρνητική στην ψυχοθεραπεία ούτε την θεωρία ταμπού... έχω κάνει δύο χρόνια... όμως μάλλον κάπου έκανα λάθος... ή δεν βρήκαμε εν τέλει το σωστό δέσιμο με την ψυχοθεραπεύτρια μου... ή όταν είδα τα δύσκολα, το έβαλα στα πόδια... δεν ξέρω... εδώ και πολύ καιρό κυνηγάω την ουρά μου, λέγοντας πως πρέπει να ξαναπιάσω το κουβάρι από την αρχή... απλώς δεν ξέρω αν πρέπει να πάω στην ίδια ή να αλλάξω ψυχοθεραπευτή... Ίδωμεν!

      Διαγραφή
  4. Σοφία, ότι γράφεις και ακουμπάς εδώ μπροστά μας, θέλει θάρρος και κότσια για να το κάνεις. Την όποια μιζέρια που πάει να σε πνίξει, μόνο αν της δώσεις το δικαίωμα να το κάνει, θα στο κάνει. Αν σ' ενδιαφέρει να ακούσεις την δική μου λύση που έδωσα και συνεχίζω να δίνω σε αυτά τα προβλήματα, στείλε μου μειλ και θα σου την πω. Δεν σε φοβάμαι, γιατί πέρασες από τόσα και θα αντέξει σε άλλα τόσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαγγέλη σ'ευχαριστώ ειλικρινά για το ενδιαφέρον... Φυσικά κι ενδιαφέρομαι για τη λύση που βρήκες... ίσως ταιριάζει και στη δική μου ιδιοσυγκρασία... Περίμενε mail μου!

      Διαγραφή
    2. Please.... πες μου ποιο είναι το mail σου!!!

      Διαγραφή
    3. Σοφία, ρίξε μια ματιά σε ένα παλιό μου Post,
      http://www.epikuros-epikuros.blogspot.gr/2009/09/blog-post.html
      Θα πάρεις μια ιδέα, πως οι περισσότεροι από εμάς που αντιμετωπίζουμε την ζωή πιο σοβαρά από ότι της πρέπει, θα πονέσουμε λίγο παραπάνω από ότι πρέπει. Για αυτό, σαν το καλοζυμωμένο ψωμί κι εμείς, θα φτάσουμε στο τέλος πιο ώριμοι και πιο ωραίοι...αντίδωρο σε όσους αγαπήσαμε!

      Διαγραφή
  5. Αγαπημένη μου Σοφία! Ήδη έχεις κάνει το μισό δρόμο! Η διατύπωση και μόνο όλων όσων σε προβληματίζουν είναι ένα τεράστιο βήμα.
    Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και χάιδεψε τον σε παρακαλώ. Ποιος είπε ότι είμαστε από πέτρα ; Ότι δεν λυγίζουμε; Έχεις δικαίωμα να πέσεις, να ουρλιάξεις, να κλάψεις, να πονέσεις. Όλα αυτά είναι ...ζωή,
    Κι όταν θα έχεις θρηνήσει για τα λάθη, για τη μη εκπλήρωση ονείρων, όταν θα έχεις βουλιάξει θα δεις ότι ο πάτος δεν έχει άλλο κάτω. Μόνο πάνω μπορείς να κοιτάς.
    Σοφία μου πέρασα κάποτε κι εγώ την κατάθλιψη μου. Πολύ δύσκολη περίοδος. Τη θυμάμαι. Δεν την αποδιώχνω. Γιατί ξέρω πόσα μου έδωσε.
    Όταν θα κάνεις τα μικρά σου βήματα ( γιατί θα τα κάνεις- πιστεύω σε σένα) θα γυρίζεις το κεφάλι και θα βλέπεις ότι αυτά τα βηματάκια θα σε μάθουν σιγά σιγά να η φοβάσαι.

    Άγχος είναι ένας αδιόρατος φόβος... Έλα όμως που εσύ ήδη άρχισες να ορίζεις τους φόβους σου...να τους κοιτάζεις κατάματα....

    Προχώρα κορίτσι μου!
    Πάνατα στη διάθεση σου!
    Καλό ξημέρωμα!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι τρομερό;;; Το μήνυμα ενός ανθρώπου που μέχρι πριν λίγο καιρό ούτε την ύπαρξή του δεν γνώριζες, να σε κάνει να κλαις με μαύρο δάκρυ;;;
      Πέρασες κι εσύ από αυτή τη μαύρη τρύπα;;; Γιατί γαμώτο για να δούμε το φως πρέπει να κυλιστούμε στο σκοτάδι; Γιατί;
      Μου δίνει μεγάλη δύναμη το μήνυμά σου... αφού ξέφυγες και τα βλέπεις όλα τώρα με 'άλλο μάτι', πιστεύω πως θα τα καταφέρω κι εγώ...
      Σ'ευχαριστώ!!!

      Διαγραφή
  6. Σοφία, λίγες μέρες σε ξέρω, πολύ λίγες και δεν είναι τυχαίο που πρωτομπήκα στο blog σου αφού διάβασα το "Και αυτό θα περάσει" που έγραψε ο Ευάγγελος στο blog του όταν σε είχε στο νου του, όπως ακριβώς σ' έχει και τώρα...
    Όταν σε βρήκα, άρχισα να διαβάζω όλες σχεδόν τις προηγούμενες σου αναρτήσεις και ένιωσα πως σε ξέρω χρόνια, (ήταν σαν να κοιταζόμουν στο καθρέπτη!) τίποτα δεν με ξένισε, δεν είδα καμιά αλαζονεία, κανένα εγωιστικό συναίσθημα, αισθάνθηκα πως είσαι ένα άτομο που άρχισε το επίπονο ταξίδι μέσα του. Άρχισες να βλέπεις μέσα σου και αυτό το ταξίδι, λέει: Τέρμα οι ψευδαισθήσεις, τέρμα τα ψέματα που λέγαμε στον εαυτό μας, τώρα ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε τι είναι αυτό που αληθινά ζητάμε απ΄τη ζωή και τι μας "χαλάει" γιατί υπάρχει ΠΑΝΤΑ μια αιτία που μας ξυπνά, να τη βρούμε και να τη βγάλουμε στο φως...
    Όχι ψυχολόγους, όχι χάπια, ναι, σ' ένα καλό φίλο που ξέρει ν΄ακούει και δεν ζητά τίποτα σε αντάλλαγμα, αυτό έκανα και κάνω η ίδια...ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ για να μη γίνουν δηλητήρια και αρρωστήσουμε και σωματικά και γράφε, γράφε, μίλα, μίλα ατελείωτα...
    Συγνώμη για το σεντόνι...
    ΑΦιλιά καρδιάς...
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα και συγγνώμη που μπαίνω σφήνα εδώ στο σχόλιο της Στεφανίας, αλλά είναι η πρώτη ενημέρωση που είχα ανοίγοντας το μέιλ μου και ...χάρηκα τόσο με τα λόγια της γλυκιάς μαγισσούλας, που πήρα θάρρος κι επέστρεψα!
      Στεφανία πόσο δίκιο έχεις πως ο πόνος είναι η δύσκολη αρχή του εσωτερικού ταξιιδιού...

      Κάποτε πέρασα πολύ καλά στη ζωή μου! όλα ήταν στρωμένα με ροδοπέταλα. Πέρασα πάνω από 13-14 χρόνια ανέμελα .κι ευτυχισμένα. Κι ω τι θαύμα και ρομαντικό για κάποιους: παντρεύτηκα την πρώτη και μοναδική μου αγάπη (από το σχολείο μαζί..σπουδάσαμε μαζί...όλα μαζί) ...
      Έλα όμως που αυτό το σενάριο δεν κράτησε για πολύ και βρέθηκα μετά από 16,5 χρόνια μόνη να προσπαθώ να ζήσω από την αρχή!
      Ο πρώην πια άντρας μου . μου είπε: όταν όλα πάνε καλά, περνάς όμορφα αλλά τίποτα δεν μαθαίνεις!
      Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και τρέχει και σου αρέσει σαν να το είχες γράψει εσύ τίποτα δεν μαθαίνεις!
      Να μη φοβάσαι τον πόνο, τη μοναξιά , το δύσκολο βιβλίο: σημαίνει ότι μαθαίνεις...
      Κάθε δυσκολία είναι δώρο!
      Με άφησε μόνη κι έμεινε μόνος γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μεγαλώσουμε πραγματικά!
      Πέρασα κατάθλιψη, ναι! Αλλά δεν την ανταλλάζω με όλα τα καλά του κόσμου: Αυτή με δίδαξε ότι μπορώ! Μόνη και μπορώ! Και να μην το βάζω ποτέ κάτω.
      Στενοχώριες περνώ συχνά... Έμαθα όμως να χαίρομαι με τα μικρά. Να δείχνω εμπιστοσύνη και να αγαπώ! Κι ας χάνω .. Ξανασηκώνομαι και τρέχω!

      Δεν κάνω τη σπουδαία. Κάθε μέρα μάχομαι. Και έχω δρόμο πολύ!
      Θέλω όμως να πάρεις δύναμη Σοφία μου!
      Μαζί να βοηθηθούμε...έχω ακόμα μπροστά μου κατηφόρες και θλίψεις να περάσω...ου!!!!

      Σε φιλώ και τι; να ζητήσω συγνώμη για το σεντόνι; Μπα...θα με συγχωρέσεις...ε; ♥

      Διαγραφή