Ευτυχία ή δυστυχία;;;

Κάπου διάβασα πως η ευτυχία είναι επιλογή (αν δεν κάνω λάθος σε κάποιο βιβλίο της Κατερίνας Τσεμπερλίδου)… Πολλές φορές τούτη η φράση περνάει από το μυαλό μου και αναρωτιέμαι πράγματι, αν η φράση τούτη κρύβει έστω και ψήγματα αλήθειας…

Όταν είμαι χάλια ψυχολογικά, λέω ότι όλα αυτά είναι βλακείες, όταν όμως ηρεμεί λίγο το μυαλό και η ψυχή λέω ότι η γυναίκα ίσως και να έχει δίκιο…

Σήμερα… μια και είμαι στο ντεμί… και έτσι και γιουβέτσι… μάλλον τείνω προς την πλάστιγγα πως έχει δίκιο…

Πως όσο απίστευτο κι αν μας ακούγεται, μας είναι πολύ πιο εύκολο να ζούμε στη δυστυχία μας… είναι πολύ πιο εύκολο να γκρινιάζουμε, να μιζεριάζουμε, να τραβάμε εν τέλει την προσοχή με τις δυστυχίες και τους πόνους μας παρά με τα επιτεύγματά μας…

Για σκεφτείτε λιγάκι…

Πόσοι άνθρωποι σας συνέτρεξαν, σας είπαν λόγια παρηγορητικά, σας χάιδεψαν το χέρι, σας άνοιξαν μια αγκαλιά (έστω και ψεύτικη) όταν εσείς κυλιόσασταν στα πατώματα… Πόσοι δεν σας είπαν τότε λόγια παρηγορητικά για να σας τονώσουν το ηθικό αλλά και υπογείως για να αισθανθούν οι ίδιοι καλά ότι ‘ξέρεις αυτός είναι πιο δυστυχισμένος από μένα άρα εγώ είμαι μια χαρά’…

Και τώρα για σκεφτείτε…

Πόσοι άνθρωποι χάρηκαν πραγματικά με τη χαρά σας;;; Πόσων ανθρώπων το πρόσωπο φωτίστηκε όταν πήρατε προαγωγή, όταν ερωτευτήκατε, όταν περάσατε πραγματικά καλά;;;

Μήπως είδατε μία σκιά να περνάει από τα μάτια τους;;; Μήπως είδατε το χαμόγελό τους να είναι ψεύτικο και βεβιασμένο;;; Μήπως σας είπαν ‘μπράβο, αλλά να μην χαίρεσαι πολύ… μην παίρνεις τα μυαλά σου αέρα’;;;

Κι έτσι σιγά – σιγά, συνηθίζουμε οι περισσότεροι να επιλέγουμε τη δυστυχία μας… γιατί με τη δυστυχία δεν γινόμαστε εύκολος στόχος των άλλων, με τη δυστυχία μας τραβάμε την αγκαλιά των άλλων (έστω κι αν είναι μια αγκαλιά νευρωτική κι αξιολύπητη…)